Ο  νεαρός άσος του Γυμναστικού Συλλόγου Περιστερίου Διονύσης Σκουλίδας μίλησε στο επίσημο site της ΕΟΚ, www.basket.gr, για την τέταρτη θέση στο Παγκόσμιο της Κρήτης, το χρυσό στο Πανευρωπαϊκό του Βόλου, τις προσωπικές του επιδόσεις και σκέψεις, το “όχι” στην ΑΕΚ και πολλά ακόμη.

Τέταρτοι στον κόσμο και πρώτοι στην Ευρώπη… Το λες και ένα καλό καλοκαίρι, σωστά;

«Σίγουρα το αποκαλείς «ένα καλό καλοκαίρι» και όχι μόνο. Είναι πολύ περισσότερα από αυτό. Είναι ένα καλοκαίρι γεμάτο χαρές και στιγμές, εικόνες, οι οποίες θα μείνουν αξέχαστες».

Τώρα που έχει περάσει λίγος χρόνος, το «τέταρτοι στον κόσμο» πώς σου ακούγεται; Σου έχει μείνει λίγο ένα «μπορούσαμε και καλύτερα κι εκεί;»

«Κάναμε μια πολύ μεγάλη προσπάθεια και προσπαθήσαμε για το καλύτερο. Σίγουρα όμως θα μπορούσαμε καλύτερα. Πιστεύω αυτό είναι που σκεφτόμαστε όλοι».

Πόσο κίνητρο είχατε μπαίνοντας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, ακριβώς εξαιτίας του Παγκοσμίου;

«Είχαμε μεγάλο κίνητρο! Θέλαμε να πάμε ψηλότερα, γιατί πρώτα από όλα το αξίζαμε εμείς οι ίδιοι! Έτσι νιώθαμε όλοι».

Η παρουσία της Εθνικής Ομάδας στην Α' Φάση, τώρα που τα βλέπεις τα πράγματα από κάποια απόσταση, τι σας έδωσε; Σας έδεσε περισσότερο, σας πείσμωσε, σας δίδαξε ή απλά ήταν δύο άτυχα αποτελέσματα;

«Επειδή μιλήσαμε για κίνητρο… Οι δύο αυτές ήττες ήταν το μεγαλύτερο κίνητρο για εμάς, διότι εκείνη την στιγμή κανείς δεν πίστευε ότι θα μπορούσαμε να κατακτήσουμε την πρώτη θέση, τον τίτλο. Ήταν ίσως η στιγμή που μας ένωσε περισσότερο από κάθε άλλη και μας βοήθησε να προχωρήσουμε ακόμη πιο αποφασισμένοι».

Πώς αντιδράσατε μεταξύ σας στην προοπτική ενός πρόωρου αποκλεισμού και της έντονης κριτικής;

«Δεν υπήρχε κάποια αντίδραση ιδιαίτερη. Μείναμε όλοι συγκεντρωμένοι, μείναμε όλοι προσγειωμένοι και δεν μας απασχολούσε τι θα πουν οι άλλοι για εμάς. Κάποια από τα παιδιά ενοχλήθηκαν λίγο περισσότερο, αλλά το ξεπεράσαμε γρήγορα όλοι μαζί, μένοντας ομάδα».

Υπήρξε μία ατάκα κάποιου, μια κουβέντα που να έκανε τη διαφορά για εσάς ή για σένα προσωπικά;

«Μιλήσαμε αρκετά, ειπώθηκαν πολλές ατάκες για να θυμάμαι κάποια συγκεκριμένη μόνο. Ο ένας προσπαθούσε να στηρίξει και να δώσει κίνητρο στον άλλον».

Είσαι από τους παίκτες – μαχητές… Στο πρώτο ημίχρονο του τελικού ήσουν λίγο… αλλού. Σε κυρίευσε το άγχος;

«Ναι… Έτσι ήταν… Δεν ξέρω τι είχα πάθει… Σίγουρα είχα άγχος, αλλά κυρίως δεν είχα καταλάβει ακόμα για το ότι παίζω για χρυσό!»

Στο δεύτερο ήταν σαν να βγήκε αυτό το «φέρτε μου τον Κορκμάζ τώρα» που έλεγες γελώντας μετά τον ημιτελικό, μέσα στην ενέργεια, παρά το ότι μόλις είχε τελειώσει ένας δύσκολος αγώνας. Πόσο πρόκληση ήταν για σένα το να μαρκάρεις τον συγκεκριμένο παίκτη;

«Είναι ένας καταπληκτικός παίχτης και όταν έχω μια τέτοια πρόκληση απέναντί μου μ’ αρέσει να δείχνω ποιος πραγματικά είμαι και τι αξίζω. Είναι ένας τρόπος να κάνεις και ένα βήμα μπροστά».

Κάποια στιγμή σε μια κουβέντα είπες «δεν σουτάρω μόνο, παίζω και άμυνα». Τι σε έκανε το πεις αυτό; Το λες με… παράπονο ή για να μας συστηθείς καλύτερα;

«Η αλήθεια είναι πως ένα παράπονο το έχω. Κανείς δεν με πίστεψε ότι θα μπορούσα να παίξω άμυνα. Αλλά θέλω και μπορώ. Κυρίως θέλω να δείξω στον κόσμο ότι δεν είμαι μόνο ένας καλός σουτέρ. Μου αρέσει να κάνω πολλά πράγματα στο γήπεδο. Θέλω να δείξω την αληθινή μου ταυτότητα ως παίκτης».

Πόσο ρόλο έπαιξε η παρουσία του κόσμου; Φαίνεσαι και παίκτης που θα πάρει δύναμη από τον κόσμο…

«Η παρουσία του κόσμου ήταν καταλυτική. Ήταν ο έκτος παίκτης με ότι θετικό και καλό κρύβει αυτή η έκφραση. Ήταν η μεγαλύτερη πηγή ενέργειας μας!»

Θα περιγράψεις μόνος σου τη στιγμή που σας καλεί ο Βασίλης (Χαραλαμπόπουλος) για να σηκώσετε το τρόπαιο; Πώς σου φάνηκε ως κίνηση;

«Με τον Βασίλη είμαστε μαζί πολλά χρόνια στις «μικρές» εθνικές ομάδες. Είχαμε πει πως θα το κάνουμε μαζί όταν ερχόταν η στιγμή. Πιστεύω πως και με αυτή του την κίνηση δείχνει και τον χαρακτήρα του. Είναι πολύ καλός παίκτης, αλλά είναι και ένας πραγματικά καλός άνθρωπος!»

Αν σου έλεγα να κρατήσεις μία στιγμή από όλη τη διοργάνωση, ποια θα ήταν και γιατί; Εκτός φυσικά από τη στιγμή της… κούπας.

«Θα έλεγα πως ήταν η συσπείρωσή μας μετά τις δύο ήττες. Ήρθαμε ακόμη πιο κοντά, παρά το ότι έτσι κι αλλιώς είμαστε δεμένοι μεταξύ μας».

Πόσο οικογένεια είσαστε; Και πόσο ρόλο παίζει αυτό ουσιαστικά;

«Παιζει μεγάλο ρόλο, διότι εάν είσαι ομάδα φέρνεις τις νίκες. Είναι ο μοναδικός τρόπος για να φτάσεις κάπου, να κατακτήσεις κάτι. Και πάντα πρέπει να επικρατεί καλό κλίμα μέσα στην ομάδα. Αλλιώς δεν πρόκειται να φτάσεις πουθενά».

Πόσο έτοιμος ήσουν για όλη αυτή την αγάπη από τον κόσμο και την τρέλα των δύο επόμενων ημερών; Ζήσαμε και παρακολουθήσαμε απίστευτες σκηνές…

«Δεν ήμουν καθόλου έτοιμος μπορώ να πω! (γελάει) Δεν έχω καταλάβει ακόμα τι έχουμε καταφέρει. Αυτό που έχω σίγουρα καταλάβει είναι πως οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κόσμο για όλη αυτή την αγάπη!»

Τι σήμαινε η κίνησή σας να τρέξετε προς το σημείο που κάθονταν οι οικογένειές σας στην εξέδρα με το τέλος της αναμέτρησης;

«Η οικογένεια είναι αυτή που διαμορφώνει τους χαρακτήρες μας και το τι άνθρωποι είμαστε. Χωρίς αυτούς η ζωή είναι άδεια! Οφείλουμε όλοι ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για τη μεγαλύτερη αγάπη στον κόσμο και την πιο σημαντική, αυτή που μόνο η οικογένεια μπορεί να προσφέρει».

Πόσο έτοιμοι είστε να παίξετε ως πρωταθλητές Ευρώπης στη Β’ Κατηγορία; Το έχετε συζητήσει μεταξύ σας;

«Ναι και είμαστε πανέτοιμοι. Θέλουμε να ζήσουμε κάτι παρόμοιο και με την Εθνική Νέων Ανδρών. Κι αυτό περνάει από το πρωτάθλημα Β’ Κατηγορίας και το ξέρουμε».

Τι σημαίνει για σένα η κλήση στο All Star Game U18?

«Είναι μια μεγάλη τιμή για εμένα αυτή η κλήση και την εκλαμβάνω ως μια ανταμοιβή της σκληρής δουλειάς που έχω κάνει».

Εκτός από το χρυσό έχει προκαλέσει εντύπωση σχετικά με σένα και η δήλωση που έκανες σε πρόταση για μεταγραφή «δεν είμαι έτοιμος ακόμη». Θέλεις να μας εξηγήσεις, γιατί πήρες αυτή την απόφαση. Δύσκολα λέει κάποιος όχι σε μια μεταγραφή.

«Είναι καθαρά απόφαση αυτογνωσίας. Πολλά παιδιά στην ηλικία μας βλέπουν τους άλλους που κάνουν μεταγραφές και δελεάζονται. Βέβαια όλο το spotlight πέφτει στην Α1, αλλά ποτέ μου δεν θέλω να το «κυνηγήσω» αυτό. Θέλω να μείνω συγκεντρωμένος, ήρεμος και με το κεφάλι κάτω και να παίξω το μπάσκετ που αξίζω με υπομονή. Και όταν έρθει η ώρα όλα θα γίνουν».

Κάποια στιγμή πριν από αρκετό καιρό, κάπου φαινόσουν ίσως λίγο απογοητευμένος, όχι τόσο αφοσιωμένος όπως τώρα σε αυτό που κάνεις. Επέστρεψες όμως καλύτερος από ποτέ με τη διαφορά να φαίνεται και στο σώμα και σε ότι κάνεις στο παρκέ. Τι ήταν αυτό που σε άλλαξε και σε έκανε να επιστρέψεις πολύ πιο δυναμικά;

«Θα είμαι ειλικρινής… Έφτασα σε σημείο να ζηλέψω κάποιους από τους συμπαίκτες μου και κάπου μέσα μου μπήκε η αμφιβολία, άρχισα να σκέφτομαι ότι ίσως δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω κι εγώ. Αλλά εκεί ήταν που είπα μέσα μου πως αυτή είναι η επιλογή της ζωής μου. Ο Θεός μου έδωσε ένα ταλέντο και πιστεύω αυτό είναι η ωριμότητα, ο τρόπος σκέψης και όχι μόνο το μπάσκετ. Γι’ αυτό ανέλαβε το μυαλό. Έβαλα καλά στο μυαλό μου να δουλέψω σκληρά και αυτό έκανα, χωρίς να ξεστρατίσω από το σημείο αυτό και μετά ούτε μια στιγμή. Και είμαι αποφασισμένος: Θα μπορέσω να τα καταφέρω!»