Γενέθλια έχει σήμερα ο Αργύρης Πεδουλάκης και η σελίδα «Fundamentals» φιλοξένησε δηλώσεις του στις οποίες αναφέρεται στην ομάδα του ΓΣ Περιστερίου στις αρχές της χιλιετίας:
Για το ντεμπούτο του το 1997
«Δεν ήταν και τόσο εύκολο. Ήμουν θεωρητικά ένας ρούκι προπονητής, σε μια μικρή ομάδα. Μόνο που εγώ είχα μια άλλη νοοτροπία, την οποία ήθελα να την εμφυσήσω στην ομάδα. Το πρώτο πράγμα που είπα είναι ότι όποιος μου μιλούσε για το Αιγάλεω ή το Παγκράτι, θα έφευγε από την ομάδα. Πίστευα ότι το Περιστέρι έπρεπε να έχει αντιπάλους τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Ακόμη και σε λεκτικό επίπεδο, αν γινόταν κάτι τέτοιο, θα κερδίζαμε. Όταν ανέλαβα, έπεισα τον Πλούταρχο Βυλιώτη, να κλείσει τις πόρτες στην προπόνηση για τους πρώτους δυο μήνες, ώστε να μην κουτσομπολεύονται στις καφετέριες οι παίκτες. Έπαιρνα τα κλειδιά του πάρκινγκ και είχα απαγορεύσει καφέδες και εφημερίδες. Υπήρχε η αίσθηση ότι η δουλειά ήταν πλέον επαγγελματική. Να μου πουν κάτι για το Περιστέρι εμένα, δεν μπορούσαν. Πρώτα όμως με ενδιέφερε ο επαγγελματισμός και μετά η εντοπιότητα. Έπειτα απ' την αποχώρηση του Άγγελου Κορωνιού, προσπαθήσαμε να χτίσουμε μια ομάδα με νέα παιδιά (Μανώλης Παπαμακάριος, Μιχάλης Πελεκάνος, Γιάννης Κρητικός) και δυο πολύ ταλαντούχους ελληνοποιημένους, τον Μίλαν Γκούροβιτς και τον Μάρκο Γιάριτς. Το πρόγραμμα διακόπηκε βίαια λόγω της πώλησης και των δυο. Ήμουν αρνητικός για τον έναν (σ.σ. Γιάριτς), αλλά τα λεφτά ήταν πάρα πολλά".
Για τη βάση και τη λογική της ομάδας
"Είχα δυο παίκτες στο μυαλό μου. Τον Κώστα Τσαρτσαρή και τον Παπαλουκά. Μιλάω μαζί τους, την ίδια μέρα μάλιστα. Τους εξηγώ τι θέλω, συμφωνούμε και το Περιστέρι ξεκινάει με την απόκτηση του Κώστα. Θεωρώ σίγουρη και τη μεταγραφή του Θοδωρή, στον οποίο έχω εξηγήσει τι ζητάω, πώς σκέφτομαι την ομάδα με τα ψηλά γκαρντ κλπ. Περνάνε μια, δυο μέρες, περνάει μια εβδομάδα, μιλάω στο τέλος με τον εκπρόσωπο του παίκτη, σχεδόν ωρυόμενος. Κι εκεί μου λέει την αλήθεια: 'Αργύρη, μη φωνάζεις, δεν τον θέλουν τον Θοδωρή οι δικοί σου'. Η διοίκηση, το κονκλάβιο που έλεγα, είχε αποφασίσει από μόνη της ότι ο Παπαλουκάς δεν ήταν καλός παίκτης! Θα είχαμε τον Θοδωρή με αυτήν την ομάδα που κυνήγησε τους 'μεγάλους' κι έπαιξε δυο σεζόν στην Ευρωλίγκα, το φαντάζεσαι; Καμιά φορά, ακόμη και τώρα, όταν βλέπω κάνα παράγοντα της εποχής, του βάζω 'πάγο': εσύ μη μιλάς για μπάσκετ, το αδίκημα δεν παραγράφεται, είναι κακούργημα".
Για το peak της ομάδας το 2000
"Μας βοήθησε στον σχεδιασμό που κάναμε ότι άλλαξε ο χρόνος επίθεσης κι από τα 30 δευτερόλεπτα πήγαμε στα 24. Είχα στο μυαλό μου μια ομάδα με Ντίνκινς και Αλφόνσο Φορντ. 'Τρελό', με έλεγε ο Συρίγος, γιατί θα θέλαμε δυο μπάλες. Του θύμισα τον κανονισμό και του είπα ότι μέχρι να προσαρμοστούν οι άλλοι, εμείς θα πετάμε. Πράγματι, κάναμε να χάσουμε έναν γύρο ολόκληρο! Η πρώτη ήττα ήρθε στην 13η αγωνιστική από τον Παναθηναϊκό, στην παράταση. Μας έδωσαν μεγάλη ώθηση τα δυο γκαρντ και βέβαια η νεολαία με τον ενθουσιασμό και την ενέργεια που έβγαζε μέσα στο γήπεδο κι οι ψηλοί, Μάικ Άντερσεν και Αλεκσέι Ζεβροσένκο".
Για τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία των τελικών το 2003
"Για να φτάσουμε μέχρι εκεί, μιλάμε για ήρωες που άντεξαν. Ξαναδείτε τα παιχνίδια και θα το καταλάβετε. Άσε που εκείνη η χρονιά με τον Παναθηναϊκό, το 2002-2003, έγιναν πράγματα και θαύματα. Είκοσι μέρες πριν ξεκινήσει η χρονιά, ήμασταν υπό διάλυση. Δεν ξέραμε αν έχουμε λεφτά, τι θα κάνουμε, πώς θα παίξουμε. Αναγκάστηκα και πήρα δυο παιδιά από τα Σκόπια και βέβαια να στηρίξω τα νέα παιδιά, τον Μανώλη (σ.σ. Παπαμακάριο), τον Μιχάλη (σ.σ. Πελεκάνο) και να δούμε τι θα άφηναν οι μεγάλοι. Κι έτσι πήραμε τον Ανδρέα Γλυνιαδάκη, τον Περικλή Δορκοφίκη και προσπαθήσαμε να διαλέξουμε δυο καλούς ξένους τον Οκτώβριο. Το πώς αυτή η ομάδα γαλουχήθηκε, τα παιδιά μεταλλάχθηκαν σε άνδρες κι έφτασαν μέχρι τους τελικούς, είναι για κινηματογραφική ταινία. Όπως στο λέω. Ξεκινήσαμε με 4-9 στον 1ο γύρο, μια νίκη περισσότερη από την επικίνδυνη ζώνη και στον 2ο είχαμε ρεκόρ 10-5, παίρνοντας την 4η θέση και το εισιτήριο για τα πλέι-οφ. Στον πρώτο ημιτελικό είχε φύγει ο Λάροϊ Στιουαρτ και έπαιξε 10 λεπτά ο Μάκης Θέος. Όταν τελείωσε η σειρά, στον Παναθηναϊκό πανηγύριζαν έξαλλα. Ο Ντάριλ Μίντλετον είχε πει 'ξεμπερδέψαμε, αποκλείσαμε την καλύτερη ομάδα'. Μια χούφτα πιτσιρικάδες. Δεν ήταν οι καλύτεροι, όμως ήταν πολεμιστές».
