Πρέπει όμως να δώσω και τα εύσημα σε αυτό τον κόσμο που πηγαίνει στα γήπεδα και να πω ότι  ξέρει να σέβεται και να αναγνωρίζει. Γιατί ακόμα και στις πολύ δύσκολες στιγμές μπορεί να γκρινιάζει όμως δεν θα φθάσει στα άκρα και στο χάλι άλλων φιλάθλων. Δεν θυμάμαι ας πούμε για να θυμηθώ λιγάκι και τον Παράσχο να κράζει ο κόσμος μας και να ζητάει την απομάκρυνση ενός προπονητή κατά τη διάρκεια του αγώνα. Κάτι που σε άλλες ομάδες γίνεται. Ξέρω ότι στη Θύρα 7 πέφτει κράξιμο, είναι μια παραδοσιακή ατρόμητη κερκίδα που από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι ότι η γκρίνια πηγαίνει σύννεφο. Όταν τελειώνει όμως το παιχνίδι ο καθένας πηγαίνει σπίτι του. Πικραμένος, στενοχωρημένος  αλλά πάλι Ατρόμητος θα μείνει. Θα τα ξεχάσει όλα και στο επόμενο παιχνίδι  εκεί θα είναι για την ομάδα του. Στη θέση του.  Πολύ σημαντικό λοιπόν είναι να ξέρουμε να εκτιμάμε και να σεβόμαστε. Έχουμε ένα ελαττωματάκι που άλλη στιγμή θα σας το πω, δεν είναι της παρούσης…. Μια χαρά είμαστε σε γενικές γραμμές, άμα ήμασταν και λιγάκι περισσότεροι θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε περισσότερα πράγματα. Αναλογιστείτε πόσα παραπάνω πράγματα θα μπορούσε να κάνει Γιώργος Σπανός αν έβλεπε σταθερά στο γήπεδο τρεις ή τέσσερις χιλιάδες κόσμο. Νορμάλ πράγματα για το Περιστέρι. Κάτι αντίστοιχο και ο Φίλιππος Κότσης στον Γ.Σ.Π. Το έκανε δύο χρόνια με το Σπανούλη στον πάγκο, είδε ότι η ανταπόκριση ήταν ελάχιστη και τον επόμενο χρόνο (καλά έκανε) και κατέβασε το μπάτζετ. Ο αθλητισμός όπως και να έχει είναι η διέξοδος μας και οι ομάδες μας η χαρά μας.