Είναι αλήθεια ότι βάσει του ρόστερ και των προσδοκιών που είχαν τεθεί στο ξεκίνημα της χρονιάς, η επίτευξη του στόχου και η συμμετοχή στα play offs των θέσεων 5-8 πρέπει να καταγραφεί ως κάτι το αναμενόμενο για τον Ατρόμητο. Δεν είναι όμως έτσι αγαπημένοι μου φίλοι. Η ομάδα τερμάτισε στην 7^η θέση της βαθμολογίας, θα μπορούσε αν δεν «έτρωγε» γκολ στο 90’ από τον Παναθηναϊκό να τερματίσει ακόμα και 6^η αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το φετινό πρωτάθλημα ήταν το καλύτερο των τελευταίων ετών καθώς η ψαλίδα μεταξύ των «μεγάλων» και των «μικρών» μειώθηκε σημαντικά και ας μην κρυβόμαστε σημαντικό ρόλο παίζει η ύπαρξη του VAR. Δίχως VAR θα είχαμε πολλά παρατράγουδα σαν κι εκείνα της Αννίτας Πάνια. Τέλος πάντων. Θέλω να σας πω λοιπόν ότι ο Ατρόμητος ναι μεν είχε καλό ρόστερ όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό το ρόστερ είχε 17 νέους παίκτες και νέο προπονητή με 5 άτομα νέο staff. Μην το έχετε εύκολο ότι μπορούν να γίνουν «θαύματα» από τη μια μέρα στην άλλη. Ο Ατρόμητος είναι σωματείο με απαιτήσεις και πίεση. Μην κοιτάτε που ο κόσμος δεν ανταποκρίνεται σε τόσο μεγάλο βαθμό, η φανέλα με το αστέρι είναι «βαριά» και αυτό το βιώνει κάθε παίκτης που τη φοράει. Στο τέλος της διαδρομής λοιπόν αυτό το βάρος της φανέλας έκανε και τη διαφορά. Μετά το ματς με την Καλλιθέα και την ανέλπιστη ήττα μέσα στο Περιστέρι, δόθηκε η ευκαιρία  στον Παναιτωλικό και τον ΟΦΗ για ένα πουσάρισμα σε βάρος του Ατρόμητου. Τότε ήταν που σκέφθηκαν μέσα τους αυτές οι δύο ομάδες ότι θα βγάλουν έξω τον Ατρόμητο από τις θέσεις των 5-8. Διαψεύστηκαν όμως οικτρά, ιδίως ο Παναιτωλικός που όλο το χρόνο οι «ειδικοί» μας είχαν ζαλίσει με την ομάδα του Πετράκη (τρέφω μεγάλη συμπάθεια στον άνθρωπο μην παρεξηγηθώ) λες και έπαιζε καμιά μπαλάρα, όλοι πίσω και πάμε με αντεπιθέσεις. Ακόμη και με τον Λεβαδειακό μας ζάλισαν. Ποιος χαμογέλασε όμως στο τέλος; Ο Ατρόμητος!. Γιατί η φανέλα του έχει ειδικό βάρος και επιπλέον έχει έρθει πολλές φορές αντιμέτωπος με τα δύσκολα, γιατί έτσι είναι γαλουχημένος.