Είναι ο μήνας του…ταμείου με τα συν και τα πλην πριν ξεκινήσει ο προγραμματισμός για την επόμενη αγωνιστική περίοδο. Το «ταμείο» που θέλω να κάνω είναι όμως διαφορετικό και αφορά τα κέρδη που πρέπει να αποκομίσουμε επιτέλους έχοντας δύο ομάδες σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ που εκπροσωπούν και «διαφημίζουν» την πόλη μας. Είμαστε μπροστά σε μια συγκυρία που όμοια της δύσκολα θα την βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας. Έχουμε την ευκαιρία «εδώ και τώρα» να χτίσουμε τις επόμενες γενιές φιλάθλων και τα νέα παιδιά να αγαπήσουν μόνο τον Ατρόμητο και τον Γ.Σ. Περιστερίου.

Το ξέρετε ότι πλέον ένα 20χρονο παιδί μιας οικογένειας από την πόλη μας έχει μεγαλώσει αποκλειστικά και μόνο με τον Ατρόμητο στην Α’ Εθνική; Ποτέ στο παρελθόν δεν είχε γίνει αυτό. Η ομάδα είχε να επιδείξει μετρημένες παρουσίες στη δεκαετία του ’70, έπεφτε, ανέβαινε και δεν μπορούσε να δημιουργήσει αυτόφιους φιλάθλους. Από το 2005 μέχρι τις μέρες μας, εκτός από μια χρονιά στη Β’ Εθνική, ο Ατρόμητος βρίσκεται αδιάλλειπτα στη μεγάλη κατηγορία και έχει καθιερωθεί ως μια παραδοσιακή δύναμη. Ένα παιδί δηλαδή που γεννήθηκε το 2005 μεγάλωσε μόνο με τον Ατρόμητο στην καθημερινότητα του, παλαιότερα δεν μπορούσε να συμβεί, είναι διαφορετικό να έχεις την ομάδα της πόλης του στην Α’ Εθνική και άλλο στη Β’ ή στη Γ’. Στην εξίσωση πρέπει να προστεθεί ασφαλώς και ο Γ.Σ.Π. μετά την εκπληκτική πορεία που κάνει τα δύο τελευταία χρόνια με αποκορύφωμα την συμμετοχή του στο Final-4 του BCL. Συγκοινωνούντα δοχεία είναι οι δύο σύλλογοι, πότε μπορεί να πηγαίνει καλά ο ένας, πότε ο άλλος, σημασία είναι ότι έχουν την ίδια δεξαμενή φιλάθλων, άρα τους παραπάνω φιλάθλους που έκανε φέτος ο ΓΣΠ θα είναι ιδανικό να τους καρπωθεί και ο Ατρόμητος, το ίδιο θα σας έλεγα αν τα πράγματα ήταν αντίστροφα. Σε κάθε περίπτωση έχετε καταλάβει  ότι ένας μεγάλος καημός μου είναι να δούμε τα δύο γήπεδα της πόλης (ανοικτό και κλειστό) γεμάτα ή σχεδόν γεμάτα από κόσμο. Ποτέ δεν πρέπει  να χάνουμε λοιπόν την ελπίδα μας ότι ο Ατρόμητος και ο ΓΣΠ θα μπουν πρώτοι στις καρδιές των περιστεριωτών και μετά όλοι οι υπόλοιποι.  Λίγο δύσκολο εδώ που τα λέμα αλλά πάντα πρέπει να υπάρχει η ελπίδα.

Με εκτίμηση Παύλος Κατώνης