Ο 91χρονος Κωνσταντίνος Δούνιας που φόρεσε το αστέρι την σεζόν 1950-51 ζει με την ανάμνηση του θανάτου των δύο αδελφών του από όλμους στα Δεκεμβριανά
«Κουβαλάει» στους ώμους μου 91 χρόνια ζωής. Μιας ζωής με πολλές πίκρες και στενοχώριες, σε εποχές δύσκολες για τη χώρα μας καθώς μεγάλωσε μέσα στην Κατοχή και στον Εμφύλιο. Ο Κωνσταντίνος Δούνιας όταν γεννήθηκε το μακρινό 1932, ο Ατρόμητος μετρούσε μόλις 9 χρόνια από την ίδρυση του. Αργότερα σε ηλικία 18 ετών, το 1950 φόρεσε τη φανέλα του και αγωνίστηκε δίπλα στους άσους της εποχής εκείνης όπως ήταν ο Σαμπανίδης, ο Χατζησταμάτης, ο Γιακουμέλος, ο Παχατουρίδης, ο Δάμος και άλλοι….Τους στυλοβάτες του Ατρόμητου στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια.
Γέννημα θρέμμα του Περιστερίου, πριν ακόμη γίνει δήμος, το πατρικό του στέκει ακόμη ερειπωμένο στην οδό Ευβοίας πίσω από την Παλαιά Αγορά. Αν τον ρωτήσεις τι τον έχει σημαδέψει από εκείνα τα χρόνια, μια συγκίνηση θα πλημμυρίσει το πρόσωπό του μαζί με ένα δάκρυ. Μέσα στον Εμφύλιο στα Δεκεμβριανά του ’44 έχασε τα δύο αδέλφια του από οβίδα που έπεσε πάνω από το σπίτι του. Ο ίδιος αφηγείται στο «Α.Π» την ιστορία του:
«Μεγάλωσα σε ένα Περιστέρι που εκείνα τα χρόνια ήταν όλο παράγκες. Αρχικώς μέναμε σε προσφυγικό σπίτι. Η ζωή ήταν πολύ κακή. Δεν ερχόταν ούτε αυτοκίνητο, το λεωφορείο από την Αθήνα σταματούσε στη Κολοκυνθού. Έπρεπε να περάσουμε το ποτάμι για να περπατήσουμε μέχρι τα σπίτια μας. Ο κεντρικός δρόμος της πόλης ήταν χάλια. Σε μια μεγάλη πλημμύρα που παρέσυρε τις παράγκες αναγκαστήκαμε να φύγουμε. Πήγαμε σε άλλες παράγκες λίγο πιο πέρα, πάντα γύρω από την κεντρική πλατεία. Κοιμόμασταν έξω δεν χωρούσαμε όλοι και κρυώναμε κιόλας. Αργότερα μετακομίσαμε με την οικογένεια μου στην οδό Ευβοίας 5 και δυστυχώς εκεί σκοτώθηκαν δύο αδέλφια μου από οβίδες του Αγγλικού Στόλου. Ο πατέρας μου είχε ένα καφενείο έξω από το Περιστέρι, η μητέρα μου ήταν από τη Σμύρνη μια απίθανη γυναίκα. Θυμάμαι ότι είχε έρθει σπίτι μου ο θείος μου ο Στέφανος Δούνιας και είπε στον πατέρα μου: «Δημήτρη μου έμαθα κάτι ευχάριστο. Ήρθε ο Σκόμπι, ήταν ο διοικητής των Άγγλων και ανακοίνωσε «παύσατε πυρ».
Έτσι οι γονείς μαζί με τα αδέλφια μου πείστηκαν να κοιμηθούν στο σπίτι και μάλιστα στο υπόγειο. Εγώ, 12 ετών τότε, έφυγα από το σπίτι μου και πήγα σε άλλο σπίτι του Παπασταμάτη ένας πλούσιος της εποχής για να ακούσω παραμύθια. Τελικά το «παύσατε πυρ» ήταν ένα ψέμα, μια οβίδα του Αγγλικού στόλου έπεσε πάνω στο σπίτι μου και σκοτώθηκαν τα δύο αδέλφια μου. Ο Δαμιανός 5 χρόνων και Θόδωρος 15 χρόνων, ήμασταν τρία αδέλφια κι έμενα μόνος. Ήταν κάτι αυτό που ακόμη και τώρα μετά από 80 χρόνια δεν το έχω ξεπεράσει. Το χαρτί που ήρθε σπίτι μας από την Αστυνομία επιβεβαίωσε ότι ήταν οβίδες Στόλου».
Και ο Κωνσταντίνος Δούνιας συνεχίζει την συγκινητική αφήγηση του: «Θυμάμαι μια φορά είχε πάει για κούρεμα και στην απέναντι πλατεία να έρχονται οι «Χίτες» και να τρομοκρατούν τον κόσμο φωνάζοντας: «Είμαστε οι «Χίτες» και θα σας φάμε όλους. Βέβαια δεν θα ξεχάσω ούτε το μπλόκο στο Λόφο Αξιωματικών, δεν ήμουν εκεί αλλά έχω μαρτυρίες. Όλοι οι 16 ετών και άνω μαζεύτηκαν σε μια αλάνα και εκείνοι οι δωσίλογοι με τις μάσκες διάλεγαν όσους προορίζονταν για εκτέλεση».
Όσο αφορά τον Ατρόμητο μας είπε τα εξής: « Το ποδόσφαιρο το ξεκινήσαμε κοντά στην παράγκα του κολλητού μου, του Σταυράγγελου, που έπαιξε και αυτός στον Ατρόμητο. Παίζαμε στις αλάνες μαζί με τα άλλα παιδιά και εκεί με είδε δύο τρεις φορές ο Νίκος Τσακίρης που ήταν πρόεδρος της ομάδας και μου πρότεινε να κάνω δελτίο. Έτσι πήγα στον Ατρόμητο την σεζόν 1950-51 αλλά έφυγα γρήγορα και η αιτία ήταν ο Τσακίρης. Παίζαμε στις «Λαμαρίνες» εκεί που τώρα είναι η Λέσχη του Ατρόμητου, το ονόμασαν έτσι το γήπεδο γιατί το περίφραξαν με λαμαρίνες για να κόβουν κανένα εισιτήριο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα παιχνίδι, με τη Δάφνη Μεταξουργείου νομίζω ήταν. Οι αντίπαλοι μας ήρθαν με τα αυτόματα για να μας φοβερίσουν. Εγώ έπαιζα στη μεσαία γραμμή, ήμουν τεχνίτης. Για πριμ ούτε λόγος, κάτι ελάχιστα χρήματα και καμιά ταβέρνα μετά από νίκες. Χαραγμένο μου έχει μείνει ένα επεισόδιο μέσα στα αποδυτήρια του Σαμαρά με τον Δρόσο που πετούσε ο ένας τα παπούτσια στον άλλο από τα νεύρα τους. Πολύ καλό παιδί και καλός παίκτης ήταν ο Παχατουρίδης, θείος του δημάρχου. Ευχαριστήθηκα το ποδόσφαιρο στην ομάδα του Στρατού, μάλιστα όταν πήγα με μετάθεση στην ΑΣΔΑΝ (Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση Αθηνών – Νήσων) συνάντησα τον λογαχό Σπύρο Μουστακλή που ήταν Διοικητής. Ένας χρυσός άνθρωπος που αργότερα τον βασάνισε φρικτά η Χούντα. Δεν θα ξεχάσω μια κουβέντα που μου είχε πει: «Ποτέ να μην βάλεις τη γυναίκα δεξιά σου». Ακόμη και σήμερα μετά από τόσα χρόνια δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς εννοούσε».
Ο Κωνσταντίνος Δούνιας έκανε καριέρα πολλών ετών στην Εθνική Τράπεζα από την οποία και συνταξιοδοτήθηκε.
