Να ζηλέψεις,  το καταλαβαίνω αλλά να μην χαρείς με ξεπερνάει. Προσωπικά ζήλεψα καλοπροαίρετα γιατί βλέποντας την «Αγιά Σοφιά» σκεφτόμουν πόσο ωραίο θα ήταν να είχαμε κι εμείς ένα καινούργιο γήπεδο στο Περιστέρι για να στεγάσει τα επόμενα 100 χρόνια του Ατρόμητου. Μικρότερης χωρητικότητας σαφώς, ένα 10χίλιαρο είναι καλό, αλλά να είναι του «κουτιού» και τότε θα βλέπαμε πως θα άλλαζε δυναμική ο Ατρόμητος και τότε θα βλέπαμε πόσος κόσμος θα πήγαινε στο γήπεδο γιατί πάντα το καινούργιο προσελκύει και σε «τραβάει» μαζί του.

Θα έρθει άραγε κάποτε η στιγμή που ο Ατρόμητος θα αποκτήσει ένα νέο γήπεδο ή θα είναι ένα «όνειρο απατηλό» σαν κι εκείνο που τραγουδούσε ο αείμνηστος Σταμάτης Κόκοτας; Απάντηση δεν μπορεί να μας δώσει κανείς πόσο μάλλον εγώ που είμαι ο τελευταίος τροχός της αμάξης.

Θέλω να πιστεύω όμως ότι τα επόμενα χρόνια θα δημιουργηθούν οι συνθήκες για να αποκτήσουν νέο γήπεδο και άλλα σωματεία πλην του Big-4. O Aτρόμητος μπορει κάλλιστα να είναι ανάμεσα σε αυτά αλλά με την αναγκαία συνθήκη ότι θα έχει «δυναμώσει» περισσότερο ως club, σε τέτοιο βαθμό που να πείθει τους πολιτικούς άρχοντες του τόπου ότι πράγματι αξίζει ένα νέο και σύγχρονο. Μέχρι τότε θα αρκεστούμε στο υπάρχον στάδιο το οποίο ο Γιώργος Σπανός φροντίζει σαν «παιδί» του κάθε χρόνο κάνοντας τις όποιες διορθωτικές παρεμβάσεις για να έχει μια όσο το δυνατόν καλύτερη εικόνα και το έχει πετύχει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Άλλωστε στο διάστημα της διακοπής του πρωταθλήματος λόγω Μουντιάλ οι παρεμβάσεις θα συνεχιστούν ενώ ο επόμενος στόχος είναι το σκέπαστρο στη Θύρα 7, την πιο ατρόμητη θύρα και πιο αδικημένη. Ευχής έργο θα είναι η τοποθέτηση της να συνδυαστεί με τα 100 χρόνια από την ίδρυση της ομάδας