Τον Οκτώβριο του 2010 όταν έγραψα το βιβλίο «Φτερούγισμα στη Δόξα- Special Edition» είχα ζητήσει από τον Γιώργο Γεωργιάδη τον περιστεριώτη βετεράνο πολεμικό ανταποκριτή και φίλο που δυστυχώς έφυγε σήμερα από τη ζωή, να γράψει ένα εισαγωγικό σημείωμα για τον Ατρόμητο που εκείνος γνώρισε. Ο Γιώργος έγραψε για τον Ατρόμητο με πολύ μεγάλη χαρά. Έβαλε και τον τίτλο στο κείμενο «Το όνειρο της Κυριακής».  Τον Γιώργο τον συνάντησα για τελευταία φορά πέρσι τον Οκτώβριο στη Ζάκυνθο που ζούσε μόνιμα. Είχε βρει την ηρεμία του.... Έψαξα λοιπόν για το «όνειρο της Κυριακής», το βρήκα και το αφιερώνω στη μνήμη του. Καλό ταξίδι φίλε Γιώργο. Σε ευχαριστώ που με τίμησες!.

 Του ταιριάζουν απόλυτα  οι στίχοι από ένα γνωστό λαϊκό τραγούδι: «Η ψυχή μου όμως είναι παλικάρι που ούτε ο χάρος δεν μπορεί να μου την πάρει».  Και πώς να του την πάρει…..

Πριν από οκτώ χρόνια θαρρώ  Ιούνιος του 2008, η ψυχούλα του πόνεσε πολύ βαριά για πρώτη φορά. Αλήθεια πως πέρασαν τα χρόνια. Στάθηκε όρθιος, στάθηκε παλικάρι απέναντι  στο θάνατο του αγαπημένου του γιου Θανάση σε ηλικία μόλις 20 ετών σε τροχαίο. Όρθιος σαν το κυπαρίσσι που το λυσσομανάει ο αγέρας. Ψηλό και αγέρωχο. Αυτού του ανθρώπου τα πάντα μπορείς να του τα πάρεις, τη ψυχή, την παλικαριά και την καρδιά δεν θα του πάρεις ποτέ.

Πάλι Ιούνιο, φέτος τον Ιούνιο- τι τραγικό- έχασε και τον άνθρωπο που τον έφερε στη ζωή. Ξαναπόνεσε! Έχασε την μανούλα του την Ελένη που ανέβηκε στην περιστεριώτικη γειτονιά του Παραδείσου για να συναντήσει τον εγγονό της. Τον λατρεμένο της εγγονό τον Θανασάκη

Ο Κώστας Γιομπαζολιάς, ένας από τους πολύ ωραίους, αγνούς και αγαπητούς φιλάθλους του Ατρόμητου μπορεί να έχασε τη μανούλα του που λάτρευε  έχει όμως τους φίλους του που τον υπεραγαπούν. Γιατί την ψυχούλα του  Κώστα, αυτού του καλοκάγαθου γίγαντα  την συναντάς σπάνια ή και καθόλου.

ΥΓ: Κωστή-παλικάρι μου ο θυμόσοφος λαός λέει «κάλλιο αργά παρά ποτέ». Κάτι παραπάνω ξέρει….

Ένας  από τους ανθρώπους στους οποίους οφείλει την ύπαρξη του ο ΓΣΠ είναι ο Πέτρος Μουγιάκος.

Τι να πει κανείς για αυτόν εδώ τον τύπο!. Τον άνθρωπο που αποτελεί τον συνδετικό κρίκο όλης της ιστορίας του ΓΣΠ, όλων των εποχών, όλων των διοικήσεων, όλων των παικτών.

Τον Στέφανο, έτσι τον ξέρουμε όλοι του ΓΣΠ. Το επώνυμο του ελάχιστοι το γνωρίζουν, σημασία καμία δεν έχει. Ένας άνθρωπος άλλωστε όταν είναι αγαπητός, τον ξέρεις με το μικρό του όνομα. Και ο Στέφανος (Φωτίου ή Φώτου να σας πω την αλήθεια δεν ξέρω) είναι γνωστός έτσι ακριβώς.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και τον ΓΣΠ, δηλαδή από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 ο Στέφανος ήταν δίπλα στην ομάδα. Πάντα φροντιστής αλλά με πολλούς ρόλους που έχει αυτή η δουλειά, αυτή η θέση. Φροντιστής στην πρώτη ομάδα για πάρα πολλά χρόνια, τώρα είναι στις Ακαδημίες αλλά καμία σημασία δεν έχει. Είναι μια ζωντανή ιστορία του ΓΣΠ. Και τον ίδιο σεβασμό που τρέφεις για ένα πρόεδρο ή ένα προπονητή τρέφεις και για τον Στέφανο. Γιατί ο Στέφανος έχει κατακτήσει τον σεβασμό όλων των φιλάθλων του με τη δουλειά του, με την  ταπεινότητα του χαρακτήρα, του για τη λατρεία του για τον ΓΣΠ.

Σήμερα ο Στέφανος αυτός ο αληθινός εργάτης του ΓΣΠ έχει γενέθλια. Χρόνια του πολλά λοιπόν, με υγεία, ευτυχία και να δει τον ΓΣΠ του εκεί που θέλει και ονειρεύεται.

Πριν το τζάμπολ, ο σύνδεσμος των οργανωμένων φιλάθλων του Συλλόγου «Fentagin» βράβευσε τον Αργύρη Πεδουλάκη για την προσφορά του στην ομάδα αλλά και για το γεγονός ότι όπου και αν βρίσκεται ποτέ δεν έχει ξεχάσει τα πρώτα του βήματα. Ο Πεδουλάκης που καταχειροκροτήθηκε πήγε στην κερκίδα των οργανωμένων φιλάθλων (φωτό)  για να παραλάβει την πλακέτα και για να κάνει ένα σύντομο χαιρετισμό μέσω μικροφώνου: «Όπως λέει και το σύνθημα μας στις χαρές αλλά και στις λύπες πρέπει να είμαστε μαζί. Συγχαρητήρια». Από παλαιμάχους είδαμε στην κερκίδα τον Νίκο Κασουρίδη και τον Μανώλη Παπαμακάριο. Ακόμη ήταν ο πρώην πρόεδρος του ΓΣΠ Ιωσήφ Ξυπνητό, ο εκ των ιδρυτών του ΓΣΠ κ. Νίκος Κατσίκης μαζί με τον Γιάννη Θεοδωρόπουλο. Επίσης στο δεύτερο ημίχρονο παραβρέθηκε και ο δήμαρχος Περιστερίου Ανδρέας Παχατουρίδης ο οποίος νωρίτερα είχε δει και τον αγώνα του Αγίου Ιεροθέου με τον Ερμή Ζωνιανών.