Ο γιος του Μανώλης μιλάει για τον αείμνηστο παλαίμαχο άσο και παράγοντα Γιώργο Χατζή.

Ο Ατρόμητος  έγινε φέτος αιωνόβιος και ένα σημαντικό κεφάλαιο, ήταν αναμφισβήτητα ο Γιώργος Χατζής που επί εξήντα χρόνια ήταν κοντά στην ομάδα, αρχικά ως παίκτης. Μετά σαν παράγοντας καθώς ήταν δίπλα σε όλες τις διοικήσεις.

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΖΟΥΡΙΔΗ

Φυσικά έγραψε τη δική του ένδοξη ιστορία και θα ήταν μεγάλο ατόπημα αν δεν έκανα ένα αφιέρωμα στη μνήμη του. Ο χαρακτηρισμός «χαλκέντερος» περικλείει όλα τα στοιχεία που είχε ως αμυντικός. Δύναμη, πάθος, οξυδέρκεια και οι αντίπαλοι ένιωθαν δέος απέναντι του, κυριοελκτικα δεν τολμούσαν να τον πλησιάσουν. Διέπρεψε την μεταπολεμική περίοδο, το κοντέρ έγραψε 152 συμμετοχές παρότι το γεγονός ότι οι αγώνες ήταν πολύ λιγότεροι σε σχέση με τώρα. Ξεκίνησε από πολύ μικρός στα «τσικό» του Ολυμπιακού.

«Μια βέσπα δώρο»

Σε ηλικία 17 ετών τον ανακάλυψε ο αείμνηστος Μπάμπης Δρόσος και τον πήγε στον Ατρόμητο που του έκανε μια βέσπα δώρο την οποία δεν την αποχωριζότανε. Δεν άλλαξε ομάδα και μόνο στον Ατρόμητο αγωνίστηκε. Ένα περιστατικό για τον πως τον αντιμετώπιζαν οι αντίπαλοι συνέβη με τον σπουδαίο Βεντούρη του Φωστήρα ο οποίος είχε δηλώσει την παραμονή ενός αγώνα ότι δεν κοιμήθηκε όλη τη νύχτα με την σκέψη ότι θα αντιμετώπιζε τον Χατζή. Όπως είχε αποκαλύψει ο αείμνηστος παλαίμαχος άσος η χειρότερη στιγμή ήταν σε ένα ματς με τον Παγκράτι που έπαιζε με ραγισμένο πόδι αλλά δεν εγκατάλειψε τον αγώνα με αποτέλεσμα να μείνει 8 μήνες εκτός δράσης. Ήταν αξιωματικός στην Αεροπορία, διετέλεσε σύμβουλος της ΕΠΟ και με εντολή του Κ. Μητσοτάκη διορίστηκε διευθυντής στο ΟΑΚΑ από το 1989 μέχρι το 1992, τότε ο Ατρόμητος έκανε πολλές προπονήσεις στα βοηθητικά γήπεδα. Όλο το Περιστέρι γνώριζε δε τις διευκολύνσεις που έκανε σε στρατευμένους.

Ο γιος του Μανώλης που είναι Ταξίαρχος όταν τον ρώτησα για τον πατέρα του,  μου είπε: «Ο Ατρόμητος ήταν για εκείνος σύμβολο ζωής. Είχε δεχθεί μαζί του και γι’ αυτό αφιερώθηκε στην ομάδα. Ήταν από φτωχή οικογένεια, ταλαιπωρημένη από τον πόλεμο. Με έπαιρνε κι εμένα μικρό παιδί να βλέπουμε την ομάδα. Σε γνώριζα Γιώργο γιατί κάθε μέρα έφερνε στο σπίτι μας το «ΦΩΣ» και σε διάβαζα όπως και τον Σεραφείμ Ευαγγελίου που ήταν πολύ φίλος του. Όταν έδωσα εξετάσεις στη Σχολή Ευελπίδων δεν με έπαιρνε στο γήπεδο για να κάτσω να διαβάσω και όπως μας έλεγε ο Ολυμπιακός τον έδωσε στον Ατρόμητο γιατί είχε πάρει τον Κώστα Πολυχρονίου. Φορούσε πάντα το «5» που ήταν ο τυχερός αριθμός γιατί κι εγώ γεννήθηκα στις 5 Νοεμβρίου. Σε ένα ματς με τον ΠΑΟΚ είχε ένα λιποθυμικό επεισόδιο, το έκρυψε από εμάς, με αποτέλεσμα να προκύψει το πρόβλημα με την καρδιά του και να φύγει από τη ζωή το 2013 σε ηλικία 79 ετών.

Και συνεχίζοντας ο Μανώλης Χατζής μου είπε: «Δεν είναι τυχαίο ότι στη κηδεία του βρέθηκε 3.000 κόσμος, αντιπροσωπεία των Fentagin και κατατέθηκαν 100 στεφάνια στη σορό του. Όταν ήταν στο «Ωνάσειο» και πήγα να τον δω μου είπε: «Πέρασα μεγάλη περιπέτεια αλλά πιστεύω τα κατάφερα. Δώσε μου το κινητό για να πάρω τηλέφωνο τον Γιώργο Σπανό. Του είχε μεγάλη εκτίμηση και ήταν πάντα στο πλευρό του. Δυστυχώς όμως δεν τα κατάφερε»..

Προσωπικά χάρηκα πολύ που μίλησα με τον Μανώλη που έδωσε στο παιδί του το όνομα του πατέρα του και νιώθω τυχερός που γνώρισα τον Γιώργο Χατζή τόσο σαν παίκτη όσο και ως παράγοντα. Αν και αυστηρός λόγω της ιδιότητας του ως αξιωματικός ήταν πάντα δοτικός και κοινωνικός. Αιωνία η μνήμη του!

Το 2023 πέρασε πια στο παρελθόν.  Μια σημαδιακή χρονιά για τον Ατρόμητο που συμπλήρωσε 100 χρόνια από την ίδρυση του και περνάει στη δεύτερη εκατονταετία της ζωής του.

Τον βρήκε μια μεγάλη «αντάρα» πριν από ένα χρόνο!. Μαθημένος από «αντάρες», από φουρτουνιασμένες θάλασσες, χρόνια και χρόνια ναυτικός ήξερε ότι θα ερχόταν η αρυτίδωτη θάλασσα και ένα  «λιμάνι» που τον περίμενε σε μια γειτονιά του Πειραιά: Η γυναίκα του κυρά Αγγελική και οι θυγατέρες του Κάτια και Ντέπυ!.

Αυτή η μεγάλη «αντάρα» όμως αποδείχθηκε πολύ σκληρή και τον νίκησε. Νίκησε μόνο το σώμα του γιατί η ψυχή του θα ταξιδέψει σε ένα άλλο «λιμάνι», το ουράνιο, θα τον αγκαλιάσει για πάντα!

Ένα άνθρωπος μας στον Ατρόμητο, η Κάτια Κοξένογλου έχασε σήμερα τον αγαπημένο της πατέρα Τάσο μετά από μάχη που έδινε με την επάρατο νόσο.

Ένας πράος, καλοσυνάτος άνθρωπος που ήταν τακτικός θαμώνας σε όλους τους εντός έδρας αγώνες του Ατρόμητου, με σεβασμό για τους μικρότερους του σε ηλικία, διέκρινες αμέσως τον ευγενή χαρακτήρα του. Ήξερα που καθόταν, ένα νεύμα του από μακριά ή ο χαιρετισμός από κοντά μαζί με ένα χαμόγελο είναι εικόνες που τις κρατώ!

Ο κυρ Τάσος καμάρωνε τις δύο θυγατέρες του, την δική μας Κάτια και την Ντέπυ που έφθασαν ψηλά σε ένα δύσκολο χώρο, αυτόν του ποδοσφαίρου!

Κάτια να ξέρεις ότι έχασες το στήριγμά σου αλλά ο λατρεμένος σου πατέρας θα είναι  δίπλα σου και θα σε συντροφεύει ακόμη περισσότερο. Θα σκεπάσει όλη την οικογένεια σας και τα τρία εγγόνια του με την αγάπη του και τις ευχές του!

Το peristerisports εύχεται θερμά συλλυπητήρια και ο Θεός να τον αναπαύσει!

Συλλυπητήρια ανακοίνωση εξέδωσε ασφαλώς ο Ατρόμητος στην οποία αναφέρει τα εξής: «Ημέρα πένθους για τον Ατρόμητο, καθώς έφυγε από τη ζωή ο Αναστάσιος Κοξένογλου.

Ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ, Γιώργος Σπανός, σύσσωμο το Διοικητικό Συμβούλιο, τα στελέχη της ομάδας και το αγωνιστικό τμήμα εκφράζουν τα πιο θερμά τους συλλυπητήρια στην κόρη του Κάτια και στον γαμπρό του, Γιώργο Κορακάκη και στέκονται στο πλάι τους αυτές τις δύσκολες ώρες».

Γεια σας αγαπημένοι μου αναγνώστες, αυτή τη φορά τα λέμε λίγο νωρίτερα από το καθιερωμένο ραντεβού μας, τον λόγο τον καταλαβαίνετε έχουμε τις δημοτικές εκλογές μπροστά μας. Ο αθλητισμός και η κοινωνία είναι έννοιες αδιαίρετες και δεν γίνεται ως εφημερίδα να μείνουμε απαθείς απέναντι σε ένα σημαντικό γεγονός για την πόλη μας.

Δεν έχω λόγια φυσικά να σας ευχαριστήσω για τα πολύ καλά σχόλια που κάνετε  όλοι για το «Αθλητικό Περιστέρι» ένα δημιούργημα που το προσέχω σαν να είναι παιδί μου, έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι μου και κάθε φορά θέλω και προσπαθώ να σας κρατάει ευχάριστη συντροφιά. Με θέματα που δεν τα συναντάτε και δεν θα τα συναντήσετε πουθενά αλλού, παρά μόνο το «Αθλητικό Περιστέρι».

 Στα αμιγώς αθλητικά που είναι και η…ειδικότητα μας, αυτό που θέλω να τονίσω στους φιλάθλους του Ατρόμητου είναι ότι πρέπει να μάθουμε επιτέλους τη λέξη «υπομονή». Το έχω πει και θα το ξαναπώ. Ναι, το ξεκίνημα στο πρωτάθλημα δεν είναι καθόλου καλό, πρώτα οι ίδιοι οι παίκτες και οι διοικούντες το ξέρουν, δεν χρειάζεται να τους το πουν άλλοι. Μια νέα ομάδα φίλοι μου με 13 νέους παίκτες εκ των οποίων οι τρεις ήρθαν την τελευταία στιγμή δεν γίνεται να κάνει…παπάδες από τη μια μέρα στην άλλη.

Έρχεται λοιπόν ένα στραβό αποτέλεσμα και τα πληκτρολόγια από τους «προπονητές των κινητών» παίρνουν φωτιά. Το θέμα είναι όμως ότι οι «ίδιοι και οι ίδιοι» είναι αυτοί που περιμένουν στη γωνία. Μπαίνω να δω τα σχόλια και τους «ίδιους και τους ίδιους» βλέπω να κράζουν. Να ήταν διαφορετικοί ή περισσότεροι να συμφωνούσα αλλά «οι ίδιοι και οι ίδιοι;». Στις νίκες ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Στις ήττες κράξιμο. Την ομάδα όμως δεν την βοηθάμε όμως έτσι. Οι παίκτες είναι άνθρωποι και επηρεάζονται. Κατανοητή η κριτική αλλά η καλόπιστη από την κακόπιστη φαίνεται μίλια μακριά. Εμείς δεν είμαστε μαθημένοι στις τεράστιες χαρές. Μας αρκεί μια νίκη για να μας φτιάξει τη διάθεση μέχρι το επόμενο ματς και μέχρι εκεί. Είμαστε μαθημένοι στα δύσκολα και στα δύσκολα πρέπει να είμαστε όλοι μαζί και όχι πως θα κοιτάξουμε να αποδώσουμε ευθύνες και να ρίξουμε τους παίκτες ή τον προπονητή στον Καιάδα. Ας το στρίψουμε επιτέλους το τιμόνι λίγο διαφορετικά, ειδικά οι « ίδιοι και οι ίδιοι» που δεν κάνουν καλό στην ομάδα. Δεν λέω ότι δεν την αγαπούν, λέω ότι δεν κάνουν καλό και το θέμα είναι ότι δεν το καταλαβαίνουν. Σταματώ εδώ, ελπίζω ότι και αυτό το τεύχος θα σας αρέσει, με μια μεγάλη αγκαλιά από εμένα στον Γιάννη Καναούτη, τον πατέρα του αδικοχαμένου (για ένα εισιτήριο) Θανάση σε μια υπόθεση που μας είχε συγκλονίσει πριν από δέκα χρόνια ακριβώς.

        Από την εφημερίδα «Αθλητικό Περιστέρι», τεύχος Οκτωβρίου.