Ήταν ένας γλυκύτατος άνθρωπος!. Ένα παλικάρι με ψυχή μικρού παιδιού!. Ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω αν και ήξερα ότι ο Κωστής μας έφευγε μέρα με την ημέρα. Ήλπιζα, προσευχόμουν!
ΤΟΥ Π.ΚΑΤΩΝΗ
Όταν σήμερα το πρωί πήρα το μήνυμα «Παύλο έφυγε ο Κώστας μας» με κατέκλυσε ένα απέραντο γιατί; Γιατί σε αυτό το παιδί, γιατί να φύγει αυτή η ψυχούλα; Γιατί, γιατί, γιατί;
Τον αγαπούσα και με αγαπούσε ο Κωστής. Όλο τον κόσμο αγαπούσε, δεν είχε την κακία μέσα του, δεν μπορούσε να βλάψει άνθρωπο, ήταν ένα ανοικτό βιβλίο καλοσύνης και ανθρωπιάς!
Τον θαύμαζα για τη δύναμη της ψυχής του και του το είχα πει. Ήταν από τους πρώτους φίλους που ήρθε σπίτι μου για να με δει τον καλοκαίρι του 2016 όταν είχα την πρώτη περιπέτεια με τα μάτια μου. Δεν το έκανε γιατί «έτσι πρέπει» αλλά γιατί το ένιωθε.
Πριν δέκα χρόνια έχασε άδικα το παιδάκι του τον Θανασάκη του μόλις 20 χρόνων. Νοέμβριος του 2008 ήταν θαρρώ. Δέκα χρόνια μετά θα ξανασυναντηθεί μαζί του. Θα τον αγκαλιάσει και πάλι που τόσο πολύ το ήθελε η καρδούλα του.
Ο Κωστής έδωσε ένα πολύ μεγάλο αγώνα εδώ και 15 μέρες στο «Αττικόν». Με πρόβλημα καρδιάς μπήκε, για κάτι άλλο έφυγε. Πάλεψε γενναία. Πολύ γενναία. Το άτιμο το μικρόβιο όμως του κατέστρεψε τα ζωτικά του όργανα. Αχ βρε Κωστή μου.
Έφυγες στις 4 τα ξημερώματα σε ένα κρεββάτι της εντατικής αφήνοντας πίσω την Λίτσα του, τον Παναγιώτη του, τον μπαμπά του, την αδελφή του, τον κουνιάδο του, τα ανίψια του που κάθε μέρα, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό περίμεναν ένα θαύμα. Όπως κι εγώ περίμενα παλικάρι μου!.
Κάτι προσωπικό: Σε παρακαλώ όταν ανέβεις εκεί ψηλά να ψάξεις να βρεις τη μανούλα μου που την έχασα τον Νοέμβριο την κυρά Λούλα. Το ξέρω ότι θα το κάνεις καλέ μου φίλε!
Κάθε φορά που σε έβλεπα στη Θύρα 2 και τα λέγαμε για τον αγαπημένο μας Ατρόμητο έπαιρνα δύναμη από εσένα!. Στο λέω τώρα!
Η θλίψη με κατακλύζει λοιπόν αγαπημένε μου Κώστα Γιομπαζολιά!. Τη Τετάρτη θα είμαστε όλοι εκεί στις 2,30 μ.μ. για το τελευταίο αντίο στον Άγιο Βασίλειο. Μια ακόμη χάρη παλικάρι μου: Να μας προσέχεις!