Και που; Στο Νταμάρι!. Ναι στο Νταμάρι. Τους λείπουν τα λούσια που έχουν άλλοι.. Προπονητικά κέντρα, τάχαμου το πρεστίζ και το τουπέ που κουβαλούν οι λεγόμενες «μεγάλες» ομάδες. Τους αρκεί αυτά που έχουν και το χαίρονται. Το κάνουν με μεράκι. Στριμώχνονται στο βανάκι, ακούνε τον Άγγελο να τους λέει να προσέχουν να μην λερώσουν, κάνουν όμορφα αστεία με τον προπονητή τους τον Γιώργο Κορακάκη και τους συνεργάτες του που κατανοούν ότι έχουν να κάνουν με παιδιά αλλά όταν μπαίνουν στις τέσσερις γραμμες του γηπέδου για προπόνηση τα ξεχνούν όλα. Τα λούσια και τον του πέ των άλλων. Εμείς είμαστε Ατρόμητοι λένε, όνομα και πράγμα.Και δουλεύουν σκληρά. Πολύ σκληρά.

Έγιναν μια οικογένεια και τα κάνουν όλα μαζί. Δίνουν πάντα το 100%. Πανηγυρίζουν όλοι μαζί ακόμη και όταν το σκορ είναι 5-0 όπως την περασμένη εβδομάδα στην Κέρκυρα, απογοητεύονται όλοι μαζί (ευτυχώς αυτό έχει γίνει μια φορά, σε ισοπαλία). Έφθασαν λοιπόν τα παιδιά αυτά στο σημείο να καταρίψουν το νόμο των πιθανοτήτων. Σε έντεκα παιχνίδια, δέκα νίκες και μια ισοπαλία φαντάζει αδιανόητο. Και το κυριώτερο; Είναι η μικρότερη ηλικιακά ομάδα συγκριτικά με όλους τους αντιπάλους τους. Ένα και δύο χρόνια μικρότεροι είναι αλλά ούτε και σε αυτό παίρνουν χαμπάρι.

Δεν ξέρω άμα ο Ατρόμητος Κ20 κατακτήσει φέτος το πρωτάθλημα Νέων της Σούπερ Λίγκας. Μπορεί να το πάρει, μπορεί και όχι. Αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό το ποδοσφαιρικό μικρό θαύμα δεν γίνεται εύκολα στις μέρες μας.