«Τέτοιες μέρες ήταν..τέτοιες μέρες είχε ήδη αρχίσει τα πρώτα του φτερουγίσματα..γεννήθηκε 48 χρόνια μετά από τον πρόσφυγα μεγάλο του αδερφό και είχε έρθει για να μείνει,είχε έρθει για να χαράξει ιστορία και να χαραχτεί στο μυαλό,στην ψυχή και στην καρδιά χιλιάδων ανθρώπων.Μια παρέα νεαρών από την γειτονιά κόντρα στις επιταγές της χούντας αντί για Παπαφλέσσα και κυανόλευκο τον ονόμασαν Γ.Σ.Π. και τον χρωμάτισαν κυανοκίτρινο. Καμιά 25αριά είχαν βάλει τις βάσεις ,είχαν βρει προπονητή και λίγους παίκτες για να ξεκινήσουν το ταξίδι,για να ξεκινήσουν το φτερούγισμα στην ιστορία,τότε που ο καθένας φορούσε ότι είχε.Στην χωμάτινη πρόνοια της Θηβών έκανε προπονήσεις και όνειρα, έτσι ακριβώς όπως έκανε όλος ο κόσμος στην μεγάλη μας γειτονιά,όνειρα για την ζωή ,για το μεροκάματο και για τις δύο του ομάδες..για τον "παλιό" ΑΤΡΟΜΗΤΟ και τον νεαρό ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ.Για αυτό και τον ακολούθησε από την πρώτη στιγμή στην γλυφάδα και μετά σε διάφορα γήπεδα της Αθήνας και μετά στη Νίκαια και στο Αιγάλεω,όπου και να δήλωνε έδρα για αρχή.Τι και αν πέρναγαν το ποτάμι,τι και αν πέρναγαν την Καβάλας ,πήγαιναν παντού να τραγουδήσουν για τον ΓΣΠ..για το ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ.
Η παρέα του Βυλιώτη,του Βλάσση ,του Μουγιάκου και του Χάτσιου,του Πέππα και του Κλεάνθη αλλά και όλων των άλλων είχε δίπλα της τον Τάκη τον Κατσίκη,τον μεγάλο Παπαχατζή,τον Θανάση τον Τζούμα και πόσους άλλους που οδηγούσαν καλά την ομάδα και αυτη θερίευε ,έβγαζε το μέταλο της γειτονιάς στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου,έβγαζε παίκτες πετώντας σιγά σιγά όλο και πιο ψηλά και γύρισε στο χώμα που τον γέννησε..στην Χωράφα..στο μικρό του σπίτι που φιλοξένησε το μεγάλο όνειρο.Πήρε τον πρώτο του Αμερικάνο,τον Τσερτς που ερχόταν στο κλειστό με το παλιό bmw ..οι πιτσιρικάδες έκαναν κοπάνα από τα διπλανά σχολεία για να πετάνε τις μπάλλες στα πρώτα μεγάλα τους ινδάλματα.Κορωνιός ,Τσαγκόπουλος ,Γρυλιωνάκης ,Κασουρίδης ,Γραικός,Φάσουρας και άλλοι είχαν διαδεχθεί τον Κότση,τον Αραποστάθη,τον Κανακάκη,τον Σβεντζούρη,τον Κολτσίδα,τον Γλύκο και τους Τζιάλλες ,τον Μπάτσιο, τον Πεδουλάκη που ακόμα δεν ξέχνα το ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ και πόσους άλλους ακόμα.Μετά έφτασε και έκατσε στο παλάτι του..εκεί στην Τζων Κένεντυ,εκεί δίπλα από τον μεγάλο του αδερφό.Μετά ήρθαν και άλλοι..και άλλοι...Νόρις ,Μπέργουολντ,Λέοναρντ,ο Τσίτουμ και ο Μάξει,ο Πριστ και ο Γκαρθ Τζόζεφ..ο τεράστιος Άλφι που τόσο άδικα και γρήγορα "έφυγε" από κοντά μας,αυτός που έκανε όλη την Ευρώπη να παραμιλά..ο Ντίγκινς και οι κοινοτικοί..ο Μυλωνάς,ο Μακαράς και ο Γκαγκαουδάκης,ο Αποσκίτης ,ο Τσαρτσαρής και πόσοι ακόμα...πόσοι???Τόσοι και άλλοι τόσοι πέρασαν και από τα σπάργανα...από τις καλύτερες ακαδημίες μπάσκετ της Ελλάδας.Δεν ήταν μόνο ο Κορωνιός και η παρέα του,ήταν και άλλοι πολλοί μετά...ο Πελεκάνος και ο Παπαμακάριος ,ο Μίλαν και ο Μάρκο, ο Μαυροειδής,οι Ματζαραίοι και μέχρι χθες ο Παπαγιάννης και ο Σκουλίδας..Και να ήταν αυτοί???Τόσοι και άλλοι τόσοι που πέρασαν απο τις ακαδημίες και δεν πήραν το χάρισμα για το αντρικό και άλλοι επέστρεψαν και άλλοι έμειναν με το καημό.. σαν τον Λιακόπουλο και τον Αρβανιτάκη,σαν τον Τσαλδάρη και τον Φωτίου..Σαν τον Βούλγαρη που το καλοκαίρι λαχταρούσε να γυρίσει πίσω και να κλείσει την καριέρα του στο αγαπημένο του ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ...και πόσοι ακόμα...πόσοι...Όλοι κάτω από εντολές προπονητών που ταυτίστηκαν με το όνειρο...από τον πρώτο...τον Καραβιά,απο τον Χριστοφόρου,τον Ματθαίου και τον Φώσκολο,μέχρι τον Πετρόπουλο,τον Πολίτη,τον Σάκοτα και τον Πεδουλάκη.... και πόσων ακόμα ...πόσων...Όλοι με την βοήθεια των "αφανών" γύρω τους...του Στέφανου του Φώτου και του Μήτσου του Αντωνόπουλου που φρόντιζαν τα πάντα ,του Παναγιώτη του Περιστέρη που γαλουχούσε τα πιτσιρίκια από μικρά στις ακαδημίες...και πόσων ακόμα ..πόσων...
Όλοι που έβλεπαν το ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ να πετάει ψηλά...στα ημιτελικά του Κόρατς...στον περίπατο επί του Κούκοτς στο ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ..στους τελικούς του πρωταθλήματος...στα διπλά μέσα στην Ισπανία στην Ευρωλίγκα...στο final four στη Λαμία...οι FENTAGIN τον ακολούθησαν παντού...γινόταν ένα με τους μεγάλους φίλους της ομάδας ,αλώνιζαν την Αθήνα ,κάνανε έδρα το Παπάγου και το Σπόρτιγκ,δεν χώραγαν στο Παγκράτι ,στη Καισαριανή και τη Νεα Σμύρνη,τριγύριζαν στην Δάφνη και το Μαρούσι,πήγαιναν εκεί στη γωνία πίσω από τον πάγκο στο Ο.Α.Κ.Α.πήγαιναν στο Ηράκλειο και το Αλεξάνδρειο, πεταγότουσαν μέχρι την Πάτρα,πέταγαν ψηλά...πέταγαν μαζί με το ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ τους...Στις χαρές και στις λύπες όπως του τραγουδούν για χρόνια...Ακόμα και τώρα στα πέτρινα χρόνια..και χαραξαν και αυτοί ιδέα και συνειδήσεις,χάραξαν και αυτοί τα δικά τους γράμματα στην ιστορία....ο Ηλίας,ο Δάκης και ο Γκότσης,ο Στράτος,ο Λευτέρης και ο μοναδικός Γκοτζίλας ,ο Λαλάκης και ο Κατσός,ο Καμπόης και ο Βάτραχος,ο Βλαντός,ο Νικόλας,ο Sasas και ο Τάκης,ο Αιμίλιος στο κάγκελο,ο Χρήστος ο μουκ,ο Βασίλης,ο Άκης και ο Μινάρδος με την χαρακτηριστική φωνή του και πόσοι ακόμα...πόσοι....μέχρι τώρα τους street και τους west και τα καινούρια παιδιά που φωνάζουν για την φανέλα με τις ιστορίες που ακούν από τους παλιότερους και τόσοι και άλλοι τόσοι...σαν τα παιδιά που χάθηκαν νωρίς..Μεγάλωνε μαζί με την ομάδα και όλος ο κόσμος...όχι μόνο οι οργανωμένοι...και η Χαρούλα με την Λίστα που τον ακολουθούσαν παντού και ο Μάκης "η φωνή του Θεού" έφτασε να μένει έξω από το γήπεδο να ψάχνει για ένα εισητήριο..Είχε υποστήριξη από όλη την πόλη που γέμιζε το γήπεδο και στα τάιμ άουτ έβλεπε τον μικρό Ορέστη και μέχρι πρόσφατα τον Αντουάν να ρίχνουν βολές,τον jason να κάνει περατζάδες στο κλειστό και τον "Πέρι" την μασκότ να παίζει με το παιδί του Φόρντ..
Αυτός είναι ο δικός μας Γ.Σ.Π...Αυτός ο φτερωτός μας πρίγκιπας που έδωσε όνειρα σε χιλιάδες,που έδωσε χαρά σε χιλιάδες,που έδωσε δουλειά σε χιλιάδες,έδωσε παιδεία και εφόδια σε χιλιάδες,έδωσε φίλους σε χιλιάδες..ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΖΗΤΗΣΕ ΠΟΤΕ...Σε αυτόν χρωστάμε όλοι μια διαφορετική παρουσία έστω για μια φορά,έστω και στα χαμηλά που αγωνίζεται τώρα...Έτσι για να μετρηθούμε,χωρίς να πούμε ότι όταν η ομάδα έπαιζε Α1 εγώ πήγαινα,χωρίς να πούμε ότι δεν μου αρέσει αυτή η διοίκηση,χωρίς να πούμε ότι θα πάω την επόμενη,χωρίς να πούμε ότι το παιδί μου το αδίκησαν,χωρίς να πούμε ότι εμένα με έδιωξε ο τάδε από το εφηβικό ή το αντρικό,χωρίς να βρούμε την όποια δικαιολογία...Έτσι για μια φορά ...τώρα στα 45 του...να του κάνουμε ένα πάρτυ που ανάλογο δεν θα έχει ξαναγίνει..!!