Ήταν ένα μυθικό όνομα στο Περιστέρι που δικαίως έδωσε το όνομα του στο δημοτικό στάδιο της πόλης μας έπειτα από την σημερινή απόφαση του δημοτικού συμβουλίου και την σχετική υπόδειξη που έκαναν οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές.
Κάποια στιγμή το δημοτικό στάδιο έπρεπε να πάρει ένα όνομα. Ίσως και να καθυστερήσαμε κάπως όμως σημασία έχει ότι απονεμήθηκε δικαιοσύνη. Το γήπεδο πήρε το όνομα του τεράστιου Άγγελου Ράμφου!.
Μεγαλώνοντας στο κέντρο του Περιστερίου καθώς ο πατέρας μου Κωνσταντίνος είχε κατάστημα υποδημάτων στην πλατεία Λουτρών από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 κάθε φορά που άκουγα από τους μεγαλύτερους μου το όνομα «Ράμφος» διαπίστωνα ότι διαχεόταν σεβασμός και απεριόριστη εκτίμηση σε ένα τεράστιο ποδοσφαιριστή που εκείνα τα χρόνια ήταν το ίδιο διάσημος όσο ο Δομάζος στον Παναθηναϊκό και ο Κούδας στον ΠΑΟΚ.
Άλλα χρόνια τότε και ο Ράμφος ήταν ο ποδοσφαιρικός βασιλιάς του Περιστερίου αν και λόγω πεποιθήσεων ποτέ δεν του άρεσαν αυτοί οι χαρακτηρισμοί. Αυτές οι πολιτικές πεποιθήσεις άλλωστε δεν του επέτρεψαν να παίξει ποτέ στην Εθνική Ομάδα ή σε κάποια από τις μεγάλες δυνάμεις του τέως ΠΟΚ.
Άκουγα λοιπόν «Ράμφος» και ένιωθα ένα τεράστιο δέος χωρίς καν να τον ξέρω. Τον δήμαρχο Περιστερίου μπορεί να μην τον ήξεραν πολλοί τον Ράμφο τον ήξεραν όλοι.
Ακόμη και τα συγγενικά τους πρόσωπα έπαιρναν πόντους από το όνομα «Ράμφος». Η σύζυγός του εργαζόταν στο κοσμηματοπωλείο του Δουκλιά στην οδό 25ης Μαρτίου λιγα μέτρα πιο πάνω το μαγαζί του πατέρα μου και δίπλα από το κουρείο του αείμνηστου Αντώνη Μηνιάτη. «Η γυναίκα του Ράμφου» θυμάμαι ότι έλεγαν φίλοι κάθε φορά που περνούσε μπροστά από το μαγαζί του κυρ Κώστα μου.
Τα χρόνια πέρασαν φθάσαμε στα μέσα στης δεκαετίας του ’80. Το 1986 άρχισα να ασχολούμαι ερασιτεχνικά με τη δημοσιογραφία και τι πιο λογικό να ξεκινήσω από το ρεπορτάζ του Ατρόμητου. Πιτσιρίκος και ντροπαλός πήγαινα στις προπονήσεις (τότε δεν είχαμε κινητά φυσικά) για να κάνω ρεπορτάζ. Προπονητής του Ατρόμητου ο Άγγελος Ράμφος. Για να σας πω την αλήθεια «φοβόμουν» όταν τον πλησίαζα όχι γιατί ο άνθρωπος μου έκανε κάτι αλλά γιατί ήταν μια προσωπικότητα που πριν πεις κάτι μαζί του πρέπει να το σκεφθείς καλά. Νομίζω ότι φεύγοντας από τον Ατρόμητο στα μέσα εκείνης της χρονιάς δεν πρέπει να ασχολήθηκε ξανά ως προπονητής.
Ξέχασα να σας πω όμως ότι πόντους δεν έπαιρναν μόνο τα συγγενικά του πρόσωπα αλλά και τα στέκια που σύχναζε. Στην οδό Αιμιλίου Βεάκη που εκείνα τα χρόνια είχε άλλο όνομα αλλά δεν θυμάμαι άνοιξε καφενείο με το όνομα «Μαρακάνα» Σου έλεγαν τότε «αυτό είναι το καφενείο του Ράμφου» και όχι το όνομα που είχε το καφενείο, όπως πολύ σωστά παρατήρησε ο φίλος μου Τηλέμαχος!
Ξαναπέρασαν τα χρόνια, ο κυρ Άγγελος (πια) έπρεπε να είχε πάρει την σύνταξη έκανε παρέα με τον Θόδωρο Μπεργελέ πρωτίστως. Αλλά και με τον πάτερ Διονύση τον κολλητό του και πολύ αγαπημένο μου. Ο πάτερ Διανύσης ιερουργεί σήμερα στον Άγιο Κωνσταντίνο Κηπούπολης.
Τον κυρ Άγγελο μπορούσες να τον συναντήσεις στο πρακτορείο ΠΡΟΠΟ του Μπεργελέ ή στον καφενέ του Μπαρμπαγιάννη στη Δωδεκανήσου. Του έκανε παρέα και ο Κώστας ο Καραλής.
Με την επάνοδο του Ατρόμητου στην Α’ Εθνική το 2005 άρχισα να τον βλέπω πάλι στο γήπεδο. Εκτιμούσε απεριόριστα την κίνηση του Σπανού να αναστήσει την αγαπημένη μας ομάδα και τον στήριζε με ανιδιοτέλεια. Αλλά και ο Σπανός έτρεφε πολύ μεγάλο σεβασμό στον Άγγελο Ράμφο. Εκτιμώ ότι σε τέτοιο βαθμό που αν ο κυρ Άγγελος ήθελε θα ερχόταν κάποια στιγμή κοντά στην ομάδα.
Όταν ξεκίνησα να γράφω το βιβλίο «Φτερούγισμα στη δόξα» έψαξα να τον βρω και να μου μιλήσει. Δεν εμφανιζόταν πουθενά μα πουθενά. Μου είπε να πάω να τον βρω στο καφενείο του Μπαρμπαγιάννη. Δεν έλεγε πολλά και ως εκ τούτου κι εμένα δεν μου είπε πολλά.
Με τσιγκέλι έβγαιναν τα λόγια από το στόμα του. Πάντα έτσι ήταν λιγομίλητος. Όταν λίγο καιρό αργότερα του ζήτησα να έρθει στην παρουσίαση του βιβλίου μου γνωρίζοντας ότι δεν πήγαινε πουθενά του είπα «κυρ Άγγελε κάντο για εμένα».
Μου απάντησε «θα έρθω για εσένα» ο κυρ Άγγελος. Έτσι αυτή η φωτό από την παρουσίαση του βιβλίου μου όπου τον βραβεύει ο Γιώργο Σπανός είναι η τελευταία δημόσια εμφάνιση του. Και θέλω να τον ευχαριστήσω για την τιμή που μου έκανε. Είμαι σίγουρος ότι με ακούει…
Ένα χρόνο μετά, αρχές 2008 ο κυρ Άγγελος που είχε πια απομονωθεί είναι αλήθεια, χτυπήθηκε από την επάρατο νόσο. Τον Ιούλιο του 2009 θυμάμαι ότι ήμουν στην Κύθνο όταν με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι έφυγε από τη ζωή.
Αυτός ήταν λοιπόν ο δικός μου Άγγελος Ράμφος που πέρασε στην αιωνιότητα αλλά θα κοσμεί για πάντα με το όνομα του το Δημοτικό Γήπεδο Περιστερίου.
