Όταν είσαι επαγγελματίας αθλητής οφείλεις να σέβεσαι την ομάδα που σε πληρώνει. Οφείλεις να αφήνεις στην άκρη, συναισθήματα, σκέψεις, αναμνήσεις και να είσαι προσηλωμένος στον στόχο σου. Το περασμένο Σάββατο η γκαρντ γκινιόλ νίκη του ΓΣΠ επί του Φάρου Κερατσινίου που ενδεχομένως να του στερήσει την απευθείας άνοδο στην Α1 κατηγορία μπάσκετ είναι μια μεγάλη ιδιαιτερότητα: Δύο παιδιά του Φάρου που τα λέμε όμως «δικά μας παιδιά» βρέθηκαν στην δύσκολη θέση να αντιμετωπίσουν σε ματς «ζωής ή θανάτου τον ΓΣΠ. Ο Μανώλης Παπαμακάριος και ο Νίκος Λιακόπουλος. Γεννημένος στο Περιστέρι ο Μανώλης, ο δε Νίκος ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ στις Ακαδημίες του ΓΣΠ. Αυτά τα δύο παιδιά λοιπόν, σωστοί επαγγελματίες, βάλθηκαν να σκοτώσουν μια ομάδα που τους πρόσφερε πολλά γιατί το επαγγελματικό τους συμφέρουν και απολύτως θεμιτό ήταν να κερδίσει ο Φάρος. Το θέμα είναι ότι έδωσαν την εντύπωση στον κόσμο ότι επέδειξαν υπέρμετρο ζήλο λες και είχαν κάτι να αποδείξουν. Έχουν κάτι να αποδείξουν και ειδικά ο Παπαμακάριος;
Ααφαλώς και όχι. Και οι δύο μαζί πέτυχαν λοιπόν 34 πόντους, 18 ο Λιακόπουλος, 16 ο Παπαμακάριος. Τέρας ψυχραιμίας ο Λιακόπουλος όταν κλήθηκε να εκτελέσει τρεις βολές και ευστόχησε και στις τρεις. Τέρας ψυχραιμίας και ο Παπαμακάριος εκτελούσε έξω από την γραμμή των 6,25μ., τουλάχιστον έχασε μια ελεύθερη βολή. Εκείνο όμως που δεν μας άρεσε ήταν να βλέπουμε τον Παπαμακάριο να διαμαρτύρεται στους διαιτητές για κάποιες αποφάσεις τους. Αυτό ναι δεν μας άρεσε. Σε κανέναν από όσους ήταν στην κερκίδα γιατί τον παίκτη αυτόν τον έχουμε αγαπήσει, τον έχουμε αποθεώσει.
Αυτός ο υπερβάλλοντας ζήλος δεν μας άρεσε. Εκτός και αν από πίσω κρύβονται πράγματα που εμείς δεν ξέρουμε. Ίσως και οικονομικές εκκρεμότητες από το παρελθόν για τις οποίες ωστόσο ο ΓΣΠ ως ιδέα δεν ευθύνεται. Τα πρόσωπα ναι ευθύνονται, οι ομάδες όμως όχι!. Αλλά όταν το συγχέεις στο μυαλό σου τα αποτελέσματα είναι αυτά: Να καθηλώνεις από τον ιστό ένα δικό σου παιδί γιατί προσπάθησε με κάθε τρόπο να σε «σκοτώσει».