Είναι πράγματι πολύ δύσκολο για όλους μας να συνηθίσουμε τη φετινή αγωνιστική εικόνα του Ατρόμητου. Μας είχε καλομάθει η ομάδα τα τελευταία χρόνια όχι τόσο με τις πορείες και τις συνεχόμενες παρουσίες στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας, αλλά με την υγεία και το αγωνιστικό πλάνο που έβγαζε εντός γηπέδου. Ειδικά εντός Περιστερίου, σου έδινε την εικόνα μιας ομάδας που όποιον και να αντιμετώπιζε δεν θα έχανε.
Και έτσι ήταν... Το σερί αήττητων αγώνων στο πρωτάθλημα έφτασε σε νούμερα επιπέδου μεγάλων συλλόγων, καθώς το να έχεις να ηττηθείς 2,5 χρόνια σε κανονική διάρκεια πρωταθλήματος δεν είναι δα και μικρό πράγμα. Αρκεί να θυμηθεί κανείς ένα ματς το οποίο ήταν το πλέον χαρακτηριστικό για το dna που είχε αυτή η ομάδα. 9 Φεβρουαρίου 2014 ο Ατρόμητος αντιμετωπίζει μέσα στο Περιστέρι έναν από τους πλέον «κακούς» του δαίμονες εκείνη την περίοδο, τον Αστέρα Τρίπολης. Πάντα τα ματς με τους Αρκάδες είχαν... οσμή γκέλας. Στο 16' ο Φυτανίδης αποβάλλεται (άδικα) με απ' ευθείας κόκκινη κάρτα και στη συνέχεια άρχισε το show. Ο Καραμάνος παίζοντας μόνος του στην κορυφή της επίθεσης κάνει εμφάνιση καριέρας και ο Ούμπιντες από τα δεξιά, κάνουν άνω-κάτω τους Αρκάδες και παρά το αριθμητικό μειονέκτημα, ο Ατρόμητος έφτασε σε νίκη με 3-1.
Καλό θα ήταν αυτή την ομάδα όχι να την ξεχάσουμε, αλλά να αποτελέσει έναν οδηγό για όλους για το τι πραγματικά θέλει να βλέπει ο κόσμος της ομάδας.
Φτάνοντας, λοιπόν, στο σήμερα και στις συνεχείς αναζητήσεις για το τι και το ποιος φταίει, ίσως τα πράγματα να είναι τελικά πολύ πιο απλά, απ' ό,τι μπορεί να τα έχει ο καθένας στο μυαλό του και αρκεί να το καταλάβει κανείς αυτό, συγκρίνοντας την τωρινή κατάσταση με εκείνη που επικρατούσε τον Απρίλιο του 2013, όταν έφυγε και ο Νίκος Αναστόπουλος.
Τότε, ο Γιώργος Παράσχος κατάφερε μια κακοστημένη ομάδα που έβαζε γκολ κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα, να τη φτάσει ένα εκατοστό δίπλα από το Champions League μέσω των play-off και με άκρως επιθετικό ποδόσφαιρο. Ποιες κινήσεις έκανε τότε για να αλλάξει όλο το... παιχνίδι;
Πρώτο και κύριο: Στην κορυφή της επίθεσης ο Ναπολεόνι. Απελευθερωμένος, εκμεταλλευόμενος τους γύρω του, χωρίς να κάνει αχρείαστα χιλιόμετρα στο χώρο της μεσαίας γραμμής και το κυριότερο πατώντας περιοχή.
Δεύτερο: Κατάφερε να κάνει χρήσιμο τον Σουμπίνιο που εκείνη τη σεζόν ήταν η απόλυτη απογοήτευση. Αυτή τη στιγμή ο Ατρόμητος δεν έχει αντίστοιχο παίκτη στη θέση «10»... Ο Πίτου Γκαρσία δεν την έχει αυτή τη θέση και ο μόνος που ίσως να μπορούσε να προσφέρει εκεί είναι ο Στόιτσεφ. Ωστόσο, με την παρουσία του Σέρβου, έχει καταλάβει κανείς αν τελικά είναι δεκάρι, εξτρέμ ή κάτι διαφορετικό; Χρειάζεται ενίσχυση, με όλα τα ρίσκα που «κρύβει» ο Ιανουάριος.
Τρίτο: Εξτρέμ που πατούσαν περιοχή. Πόσα είχε ακούσει ο Καραγκούνης κατά καιρό; Πάρα πολλά! Ωστόσο, ο πολύ άτυχος χαφ, ήταν ένας παίκτης που παρά τα σκαμπανεβάσματά του, είχε ποιότητα, είχε ενθουσιασμό, προοπτική και επαφή με τα δίχτυα. Όχι πολύ συχνή, αλλά σίγουρα πιο στενή απ' ό,τι έχει π.χ. ο Μαρσελίνιο. Στο άλλο άκρο ήταν ο Σαλόζ Ουντότζι. Ταχύτητα, ποιότητα και μόνιμη πηγή κινδύνου, αφού πατούσε περιοχή. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν αυτές οι λύσεις.
Τέταρτο: Καθιέρωσε το δίδυμο Ιγκλέσιας-Δημούτσο στα χαφ. Ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον, τόσο σε φυσικά προσόντα, όσο και σε τρεξίματα. Τη δεδομένη στιγμή, όποιο δίδυμο έχει χρησιμοποιηθεί αυτή τη στιγμή στα αμυντικά χαφ δεν είναι λειτουργικό.
Σίγουρα, μέσα στον Ιανουάριο είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν λύσεις που να σου αποδώσουν και μάλιστα άμεσα και από το να γίνει απλά μια μεταγραφή απλά για να γίνει, καλύτερα να μην πραγματοποιηθεί καθόλου. Ωστόσο, τα κενά και οι «ανορθογραφίες» είναι δεδομένες και τόσο πια ξεκάθαρες στο μάτι. Πόσω μάλλον, όταν στο παρελθόν ο Ατρόμητος βρέθηκε στη σημερινή αγωνιστική (και όχι βαθμολογική που επιβαρύνει τα δεδομένα) κατάσταση...
Για το ματς κόντρα στην Ξάνθη υπάρχουν θετικά και αρνητικά. Τη στιγμή που Λαζαρίδης και Φυτανίδης ξαναπρόσφεραν την απαραίτητη εγγύηση στα μετόπισθεν, ο δεύτερος θα λείψει λόγω τιμωρίας, οπότε ο Κοντοές θα επιστρατεφθεί στα σέντερ μπακ.
Το θετικό είναι ότι κατά τα φαινόμενα, ο Ατρόμητος δεν θα συναντήσει πάλι «σφιχτή» άμυνα όπως ήταν αυτές της Καλλονής και του Πλατανιά, άρα θα μπορέσει να φτάσει πιο εύκολα στην περιοχή. Όλα αυτά, βέβαια, θα φανούν στην πράξη, γιατί στην ακριτική πόλη, υπάρχουν ματς στα οποία το γήπεδο έχει κατηφορίσει.
Υ.Γ.: Ο Ατρόμητος που έχει λείψει είναι αυτός που εμφανίστηκε στα Πηγάδια τον Οκτώβριο του 2013, όταν Ναπολεόνι και Παπαδόπουλος πολύ εύκολα από το ημίχρονο είχαν διαμορφώσει το 0-2 και στη συνέχεια το μόνο που έμενε ήταν το σφύριγμα της λήξης.
Υ.Γ.1: Με την ομάδα να «καίγεται», το χάσμα ανάμεσα σε οργανωμένους και διοίκηση μοιάζει αγεφύρωτο. Φρόνιμο θα ήταν, λοιπόν, η όποια κόντρα να μετατεθεί για το καλοκαίρι και τώρα να σκύψουν όλοι πάνω από το πρόβλημα. Άλλωστε, και οι δύο πλευρές έχουν να πουν πράγματα τα οποία «ψιθυρίζονται» τόσα χρόνια, αλλά δεν ειπώνονται λόγω χαζών δικαιολογιών.
