Γράφει ο Παύλος Κουστέρης
Και μπορεί σε οποιεσδήποτε άλλες ομάδες να μην πανηγυρίζεται ιδιαίτερα μια νίκη κόντρα σε έναν αντίπαλο χαμηλότερης κατηγορίας, αλλά το ζητούμενο για τον Ατρόμητο είναι να φτιάξει η ψυχολογία του. Οπότε μπορεί να μην χωρούν πανηγυρισμοί, αλλά είναι απαραίτητα τα χαμόγελα σε ένα ματς που με κάθε άλλο αποτέλεσμα τα προβλήματα δεν θα είχαν λύση...
Οπότε, έστω και με όσα έχουν δει τα μάτια μας τη φετινή σεζόν, ο Ατρόμητος συνεχίζει με πολύ καλές προοπτικές (από τη στιγμή που αναδείχθηκε πρώτος και θα αντιμετωπίσει έναν εκ των ΠΑΣ Γιάννινα, Λεβαδειακό, Πλατανιά, Καλλονή, Βέροια, Εργοτέλη, Χανιά και ΑΕΛ) σε έναν θεσμό που πέρυσι έκανε «φτερά» με τον πλέον εξευτελιστικό (με όλη τη σημασία της λέξης) τρόπο και που για να μην ξεχνιόμαστε αποτελεί μία ελπίδα για έναν τίτλο ή μία έξοδο στην Ευρώπη. Όλα αυτά φαίνονται μακρινά, αλλά κανείς δεν φανταζόταν ότι ο Ατρόμητος θα κατάφερνε να φτάσει σε δύο συνεχόμενους τελικούς Κυπέλλου πριν από μερικά χρόνια.
Τα δεδομένα για το Κύπελλο αποτελούν απλά το ένα σκέλος, για να πάει η ομάδα πιο ήρεμη στη διακοπή των Χριστουγέννων. Το δεύτερο αφορά φυσικά το πρωτάθλημα και την άμεση βελτίωση της βαθμολογικής κατάστασης που έχουν βρεθεί οι Περιστεριώτες. Αυτή τη στιγμή η συγκομιδή δείχνει 13 βαθμούς, 5 περισσότερους από την επικίνδυνη ζώνη και η νίκη κόντρα στον Πανιώνιο είναι απαραίτητη, ώστε όχι μόνο για αρχίσει να διαγράφεται κάθε κίνδυνος, αλλά και για να θεμελιωθεί το δικαίωμα στο β’ γύρο και το βλέμμα να είναι προς τα πάνω και όχι προς τα κάτω. Το «προς τα πάνω» δεν μεταφράζεται απαραίτητα σε είσοδο στα play-off, αλλά τουλάχιστον στη διεκδίκησή τους, από τη στιγμή μάλιστα που καμία ομάδα δεν έχει δείξει ότι είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την 5η θέση.
Πέρα, όμως, από το ομαδικό στόχο, η νίκη κόντρα στον Πανιώνιο, θα είναι το καλύτερο δώρο των παικτών στους εαυτούς τους, ώστε να κάνουν ήσυχα Χριστούγεννα οι ίδιοι. Συγκεκριμένες μονάδες μετά την ήττα από τον Πανθρακικό βρέθηκαν με το ένα πόδι στην έξοδο, ωστόσο λίγα θετικά αποτελέσματα αρκούν για να αλλάξει το κλίμα και να κυλήσουν όλα μέχρι το τέλος της σεζόν με ποδοσφαιρική ηρεμία. Άλλωστε, δεν είναι και ό,τι πιο φρόνιμο να φύγουν τρεις-τέσσερις παίκτες και να έρθουν άλλοι τέσσερις μέσα στη μέση της χρονιάς. Για την ακρίβεια τη δεδομένη στιγμή, το ιδεατό θα ήταν απλά να έρθουν αυτοί οι «τρεις-τέσσερις» στις θέσεις που έχουν εντοπιστεί τα κενά (επίθεση, ακραία εξτρέμ, αμυντικά χαφ) και έτσι να γεμίσει το ρόστερ και παράλληλα να αυξηθεί ο ανταγωνισμός, αλλά κουμάντο στην τσέπη άλλου δεν μπορεί να κάνει κανένας.
Τέλος, ο κόσμος της ομάδας δεν ξεχνά ότι αυτό το ματς κόντρα στους Νεοσμυρνιώτες είναι πάντα ιδιαίτερο και ιδιαίτερα μετά τα όσα συνέβησαν το 2008. Το θέμα φυσικά δεν είναι να το θυμάται ο κόσμος που έχει πάντα το δικό του κριτήριο, αλλά οι ίδιοι οι παίκτες και προπονητές να ρωτήσουν και να μάθουν με ποιον τρόπο μπορούν να κάνουν τον κόσμο να χαμογελάσει για τρίτη-τέταρτη φορά. Κερδισμένοι μόνο αυτοί θα είναι, αφού κόσμος ούτως ή άλλως πάντα θα είναι «παρών»...