Μια διαχρονική απορία που ποτέ δεν βρήκε απάντηση και ούτε ποτέ θα βρει «βγήκε» πάλι στην επιφάνεια του «σκληρού δίσκου» του μυαλού μου: «Αλήθεια τι εξυπηρετεί το Περιστέρι και τον αθλητισμό του να έχει τόσες ομάδες;».

Περπατώντας δίπλα από τα κοντέινερ στο γήπεδο της Χωράφας εκεί που συνωστίζονται εκατοντάδες πολίτες για το περπάτημα τους θα δεις τα σήματα του Αγίου Ιεροθέου, του Φοίνικα, της Ανθούπολης, του Απόλλωνα και δεν ξέρω άμα ξέχασα κάποια άλλη ομάδα.

Περπατώντας δίπλα από τα κοντέινερ του γηπέδου του Ηφαίστου πάλι το ίδιο σκηνικό: Ήφαιστος, Ιπποκράτης, Ηρακλής, Ένωση Περιστερίου και δεν ξέρω άμα ξέχασα επίσης κάποια άλλη ομάδα.

Την απορία που σας είπα πιο πάνω ενδεχομένως να την έχουν και άλλοι, δεν είναι δα και τίποτα σπουδαίο απλά επαναλαμβάνω ποτέ μα ποτέ δεν έχω καταλάβει γιατί τόσες ομάδες!

Εντάξει θα μου πει κανείς ότι το Περιστέρι είναι μεγάλη πόλη, πολλές είναι οι 16 ομάδες που παίζουν στα πρωταθλήματα της ΕΠΣΑ; Κατά τη γνώμη μου πολλές είναι από την στιγμή που οι μισές σχεδόν είναι στη Γ’ κατηγορία και μάλιστα από τη μέση και κάτω.

Δεν θα ήταν καλύτερα άμα κάποιες ομάδες συγχωνεύονταν μεταξύ τους και μέσα από την «ισχύ εν τη ενώσει» θα μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερο; Και θα μου πείτε πάλι η κάθε ομάδα έχει την ιστορία της. Υπάρχει καμία ομάδα στον πλανήτη που δεν έχει την ιστορία της; Τι πάει να πει αυτό, όταν δεν υπάρχει μέλλον δεν πρέπει να διαλύονται ή να συγχωνεύονται με άλλες;

Και εν προκειμένω η Φλόγα ιστορική ομάδα του Περιστερίου ήταν από τις πιο ιστορικές. Η Φλόγα να δείτε ιστορία. Κάποια στιγμή διαλύθηκε και συγχωνεύτηκε άμα δεν κάνω λάθος με την Αναγέννηση Περιστερίου και δημιούργησαν την Αθλητική Ένωση Περιστερίου. Δεν κρίνω το αποτέλεσμα αυτή της συγχώνευσης, κρίνω όμως την πράξη των παραγόντων που έβαλαν το «εμείς» πάνω από το «εγώ» και λειτούργησαν έτσι όπως δεν έχουν μάθει να λειτουργούν παράγοντες άλλων ομάδων.

Το ξέρω ότι δεν πρόκειται τίποτα να αλλάξει, αλλά αυτή η διαχρονική απορία μου νομίζω ότι ποτέ δεν θα βρει απάντηση. Απάντηση που ενδεχομένως να την ξέρουμε όλοι μας αλλά επειδή διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε τη κάμηλο δεν θέλουμε και δεν τολμούμε να την δώσουμε εμείς αλλά κάποιος άλλος. Και όσο αυτός ο «κάποιος άλλος» δεν εμφανίζεται τόσο και η απορία θα μένει απορία. Αυτά!