Έναν Έλληνα προπονητή, με νέες ιδέες για το ποδόσφαιρο (δεν λέει κάτι απαραίτητα η νεαρή ηλικία) που μέσω του Ατρόμητου θα θέλει να ανεβάσει την ομάδα επίπεδο και κατ’επέκταση το δικό του όνομα. Κάτι σαν την περίπτωση Δώνη.
Το συγκριτικό πλεονέκτημα του «Τράι» σε σχέση με τον προκάτοχό του εκτός από τα «γαλόνια» του σε μια ομάδα όπως η ΑΕΚ (άρα έμπειρος σε «δύσκολα» αποδυτήρια), είναι το εκτόπισμα που φέρνει το βιογραφικό του ως ποδοσφαιριστής. Στοιχείο που μπορεί να φανεί μέχρι και αστείο σε κάποιους, αλλά στους παίκτες μετρά.
Και σε αυτό το σημείο θα πρέπει να σημειωθούν κάποια πράγματα για τον πρώην τεχνικό της ομάδας. Αποτελούσε ένα στοίχημα για τον Γιώργο Σπανό και τον Γιάννη Αγγελόπουλο, καθώς διέθετε όλα τα παραπάνω στοιχεία που φέρει μαζί του και ο Δέλλας. Ο Μιχάλης Γρηγορίου ήθελε όσο κανείς άλλος να πετύχει σε αυτή την ευκαιρία που του δόθηκε, καθώς ξεκίνησε από τα πολύ χαμηλά και μόνο μέσω της δουλειάς του κατάφερε να φτάσει μέχρι το σημείο να πανηγυρίσει μια ευρωπαϊκή πρόκριση. Την πρώτη του Ατρόμητου (δεν το κατάφεραν Μπάγεβιτς και Παράσχος δύο φορές) και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνά κανείς. Όχι τόσο γιατί σκότωσε το... θηρίο (αν και η ΑΪΚ ήταν η πιο δύσκολη αντίπαλος που μπορούσε να του τύχει και διεκδίκησε μέχρι τέλους το πρωτάθλημα Σουηδίας), όσο γιατί έδιωξε ένα απίστευτο κόμπλεξ που είχε προκληθεί μετά τον αποκλεισμό από το Σαράγεβο. Ε, όσο να πει κανείς, τρία γκολ με τόσο εμφατικό τρόπο ελληνική ομάδα εκτός έδρας στην Ευρώπη δεν πετυχαίνει κάθε μέρα...
Σε αυτή τη θητεία του, λοιπόν, ήταν ο ίδιος που ήθελε περισσότερο απ’ όλους να πετύχει, γιατί πράγματι είχε όραμα για την ομάδα (μόνο ο Δώνης το είχε αυτό). Ωστόσο, έκανε λάθη τα οποία αποδεικνύονται μέσω των αποτελεσμάτων, όσο και μέσω μεμονωμένων συμπεριφορών εντός γηπέδου. Ίσως και ο ίδιος να έριξε παραπάνω νερό στο κρασί του.
Το σίγουρο είναι ότι δεν κορόιδεψε (ας μην αναφέρουμε ονόματα προπονητών που πέρασαν από αυτόν τον πάγκο και περίμεναν με το ρολόι να φύγουν από την προπόνηση ή η μόνη τους οδηγία ήταν «πάμε παλικάρια μου») και παρά τα αρνητικά αποτελέσματα, τόσο ομολογίες μέσα στην ομάδα όσο και η έξωθεν μαρτυρία ανθρώπων που έβλεπαν τον Ατρόμητο απλά μια φορά την εβδομάδα, ήταν ότι για αυτή την εικόνα δεν φέρει αποκλειστική ευθύνη ο προπονητής. Όταν το ακούς αυτό από ιθύνοντες, τότε πράγματι κάτι άλλο φταίει.
Αυτό το κάτι άλλο καλείται να το βρει ο «Τράι» που πλέον σε ένα περιβάλλον με υγεία και με μεγαλύτερη ποδοσφαιρική ηρεμία απ’ ό,τι επικρατούσε στην ΑΕΚ, καλείται να βγάλει το... κάρο από τη βαθιά λακούβα που έχει πέσει.
Τα περί παραμονής στην κατηγορία που ακούγονται δεξιά και αριστερά και δυστυχώς από ίδιους οπαδούς της ομάδας είναι ανοησίες, τουλάχιστον για όσους έχουν λίγη επαφή με αυτό το ρημάδι το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο στόχος της εξόδου στην Ευρώπη ήταν και παραμένει ίδιος και με βάση αυτό ήρθε και συμφώνησε ο 39χρονος, αλλά για να κινηθεί και λίγο το... πράγμα στο ψυχολογικό σκέλος, πρέπει από τα δύο επόμενα ματς με Παναθηναϊκό και Αστέρα Τρίπολης, να μπουν στο «σακούλι» 4 βαθμοί.
Υ.Γ.: Καταλαβαίνω ότι η γκρίνια και οι θεωρίες συνωμοσίας είναι στο «αίμα» μας, αλλά μετά το περίφημο «παράρτημα του Ολυμπιακού» (αν και ο Ατρόμητος τα τελευταία χρόνια είναι η μοναδική ελληνική ομάδα που έχει κοντράρει τόσο πολύ τους «ερυθρολεύκους» ακόμα και σε σύγκριση με τον Παναθηναϊκό), το να βγαίνει προς τα έξω «παράρτημα της ΑΕΚ» λόγω πρόσληψης Δέλλα είναι πραγματικά αστείο. Να θυμίσω μόνο ότι Δέλλας και Μελισσανίδης μετά τα όσα έγιναν είναι «ψυχραμένοι». Κι αν ο Μελισσανίδης τον... αγαπούσε τόσο πολύ τον «Τράι» θα τον κρατούσε, γιατί πολύ απλά για το δικό του πορτοφόλι ο νυν τεχνικός του Ατρόμητου ήταν φθηνός. Το μεγαλύτερο προσόν με διοικητικό ηγέτη το αφεντικό της ΑΕΚ.
Υ.Γ.1: Τα υπόλοιπα στο γήπεδο, τώρα που ο Ατρόμητος έχει περισσότερη ανάγκη από ποτέ τον κόσμο του. Ας κρίνουμε τον Δέλλα για ό,τι θα κάνει στον πάγκο και όχι για ό,τι συνέβη σε ένα «κάλπικο» τελικό Κυπέλλου, σε ένα «κάλπικο» τίτλο.
Υ.Γ.2: Η ομάδα θέλει πρωτοβουλίες όπως αυτή του Ναπολεόνι, όπως αυτές που κάνουν οι «παλιοσειρές» μέσα στα αποδυτήρια κι ας μην βγαίνουν προς τα έξω. Κινήσεις που δείχνουν ότι πλην του κόσμου, στεναχωριούνται και προσπαθούν να ανατρέψουν το παιχνίδι και οι ίδιοι οι παίκτες.