Και όμως μια φωτογραφία μπορεί όχι μόνο να σε φέρει πίσω πολλά χρόνια αλλά να σε κάνει να αισθανθείς όμορφα. Έτσι όμορφα ένιωσα και ας κατάλαβα πόσο πια έχω μεγαλώσει. Και ας κατάλαβα πόσο αμείλικτος είναι ο χρόνος. Την συγκεκριμένη φωτογραφία την αλίευσα από τη Λέσχη Φίλων Ατρόμητου και απεικονίζει καμιά πενηνταριά φιλάθλους του Ατρόμητου έξω από τα γραφεία του Συνδέσμου Φιλάθλων Ατρόμητου μέσα σε πανηγυρικό κλίμα που δίνει ο Αντώνης Ντούριος με το τύμπανο του. Δεξιά διακρίνω και τον «Μάκη» έτσι τον ξέρω που δεν χάνει αγώνα του Ατρόμητου και του ΓΣΠ.

Οι παλαιότεροι Ατρομηταίοι σαφώς και θυμούνται που βρισκόταν τότε το γραφείο του Συνδέσμου. Ήταν στην οδό Εύβοιας  λίγο πιο κάτω από την πιάτσα των Ταξί. Ένα μικρό μαγαζί που είχε νοικιαστεί από τους ίδιους τους φιλάθλους και το συντηρούσαν με δικά τους έξοδα. Από αυτό το γραφείο γινόταν εκείνα τα χρόνια η πώληση των εισιτηρίων. Μιλάμε για τις αρχές της δεκαετίας του '80, μόλις που τελείωνα το δημοτικό. Όταν ο Ατρόμητος έπαιζε εντός έδρας η προπώληση των εισιτηρίων που ξεκινούσε την Τρίτη. Πόσες  και πόσες φορές είχα δει την ταμπέλα «εισιτήρια τέλος». Τι γινόταν!.

Σε αυτά τα στενάκια βλέπετε μεγάλωσα. Εκεί πιο δίπλα είχε ο πατέρας μου (αχ βρε πατέρα) κατάστημα υποδημάτων στην οδό 25ης Μαρτίου και κάθε μέρα που πήγαινα στο μαγαζί περνούσα από τη λέσχη των φιλάθλων. Τι όμορφα χρόνια. Πόση αγνότητα, πόση αγάπη εισέπραττα για τον Ατρόμητο, πόση αγωνία ζούσαμε οι πιτσιρικάδες για να πάρουμε ένα «φοράκι» από τη λέσχη για να πάμε γήπεδο

Το πιστεύετε δεν το πιστεύετε κάθε φορά που περνώ ακόμη και σήμερα από αυτό το δρομάκι της πόλης μας κοιτάζω μέσα στο ίδιο μαγαζί που είναι ξενοίκιαστο πολλά χρόνια λες και περιμένω να βγει από μένα κανένας φίλαθλος ή να δω απέξω αυτή την ταμπέλα.

Να είστε καλά ρε παιδιά που με γυρίσατε στα παιδικά μου χρόνια!