ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΚΟΥΣΤΕΡΗ
Ποιος θα περίμενε ότι μετά το καλοκαίρι που ο Ατρόμητος πέτυχε την πρόκριση με επιβλητικό τρόπο επί της ΑΪΚ, θα βίωνε περίπου δύο μήνες αργότερα μία από τις πιο δύσκολες περιόδους του τα τελευταία χρόνια.
Επρόκειτο ευθύς εξαρχής για μία σεζόν που θα ήταν πολύ πιο απαιτητική απ’ ό,τι τις τελευταίες τρεις σεζόν, αλλά ο Ατρόμητος με τη δική του παρουσία φροντίζει να κάνει τη ζωή του ακόμα πιο δύσκολη, φροντίζοντας κάθε εβδομάδα να κάνει χαρακίρι.
Για το ματς κόντρα στην Ξάνθη τα είπαμε, όπως και αυτό κόντρα στον ΠΑΣ Γιάννινα και σειρά έχει πλέον ο ΠΑΟΚ που για πρώτη φορά μετά το 1981, έφυγε με «τρίποντο» από το Περιστέρι σε ό,τι αφορά την κανονική περίοδο της Super League. Γκρίνια, μουρμούρα, στεναχώρια... Το μοτίβο που έχει διαμορφωθεί είναι απόλυτα λογικό, αφού από τη στιγμή που θες να λέγεσαι μεγάλη ομάδα, πρέπει να υποστείς ό,τι φέρει αυτός ο χαρακτηρισμός και μετά από τρεις συνεχόμενες ήττες και γκρίνια θα υπάρχει, και εκνευρισμός, αλλά και σκληρή κριτική. Και με τα πράγματα να έχουν φτάσει στο σήμερα, πρέπει να ειπωθούν κάποια πράγματα με τη σκληρή τους αλήθεια...
Κόντρα στον ΠΑΟΚ η ομάδα κατά τη διάρκεια του πρώτου μισάωρου φάνηκε εντελώς απείθαρχη τακτικά. Σαν να έπαιζαν οι παίκτες του Ίγκορ Τούντορ στην Τούμπα και ανά πάσα ώρα και στιγμή όχι μόνο είχαν την κατοχή, αλλά έφταναν και στην περιοχή του Γκορμπούνοφ, ασκώντας τρομερή πίεση στην άμυνα.
Το υπόλοιπο του ματς, όμως, ήταν μια διαφορετική ιστορία. Ναι μεν ο ΠΑΟΚ είχε την κατοχή, αλλά ήταν και επιλογή του Ατρόμητου να συμβεί κάτι τέτοιο προκειμένου να «χτυπήσει» στην κόντρα αυτόν τον φορμαρισμένο αυτή την εποχή «Δικέφαλο». Όπως και κατάφερε τελικά να «χτυπήσει», αλλά στη συνέχεια να συμβούν τα... απίστευτα για επαγγελματική ομάδα.
Προφανώς, αποτελεί ΚΑΙ ευθύνη του προπονητή το πρώτο μισάωρο που ο ΠΑΟΚ έκανε ό,τι ήθελε, αλλά επειδή από χθες το βράδυ όλο το «ανάθεμα» έχει πέσει πάνω του –κάτι λογικό στο ποδόσφαιρο- ας δούμε τι πραγματικά συνέβη χθες στο Δημοτικό Στάδιο του Περιστερίου.
Ο Μιχάλης Γρηγορίου είδε ότι αυτό που είχε στο μυαλό του δεν του έβγαινε και διάλεξε να κάνει κάτι πολύ... extreme, αλλάζοντας όχι απλά πρόσωπα ή το 4-2-3-1 να το κάνει 4-3-3, αλλά να απαντήσει στο 3-5-2 του Τούντορ, με ένα δικό του 3-5-2 και του βγήκε, αφού ο ΠΑΟΚ για την υπόλοιπη μία ώρα δεν έκανε κλασική ευκαιρία. Ούτε μία, κάτι που μπορεί να διαπιστώσει κανείς και στα στιγμιότυπα της NOVA. Άρα, ο προπονητής διόρθωσε το δικό του «λάθος», αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι από τη στιγμή που δεν άλλαξε και πάρα πολλά συγκριτικά με τα προηγούμενα ματς.
Όσο για τα δύο γκολ που έβαλε ο ΠΑΟΚ ή πιο σωστά τα χάρισε και μάλιστα πολύ φθηνά ο Ατρόμητος; Κόρνερ! Αλήθεια, πόση προπόνηση χρειάζεται για να πιάσει ο κάθε παίκτης από έναν αντίπαλο με βάση τα ύψη που υπάρχουν; Και όσο να πεις, αυτά μέσα σε ένα ματς γίνονται... Δεν γίνεται όμως στο 90’ μετά από νέα εκτέλεση κόρνερ ο πιο ψηλός παίκτης της ομάδας (Λε Ταλέκ) να είναι εκτός περιοχής και οι παίκτες του ΠΑΟΚ να παίζουν ουσιαστικά πασούλες μέσα στην περιοχή, αφού όχι μόνο ο Μπερμπάτοφ στην πρώτη φάση είναι και πάλι εντελώς αμαρκάριστος, αλλά στη συνέχεια ο Μακ έχει όλο το χρόνο και να κοντρολάρει και να σουτάρει! Πρόκειται για μερικά πράγματα τα οποία είναι απόλυτα προφανή...
Με το σκορ στο 1-1 δεν γίνεται ο Ουσέρο να χάνει αυτή την ευκαιρία... Ο Ουσέρο που όταν ήταν στον Αστέρα Τρίπολης αποτελούσε το «Α και το Ω» των Αρκάδων. Σε τέτοιου είδους σημεία δεν γίνεται να παρέμβει ο Γρηγορίου. Σε άλλα μπορεί, σε αυτά όχι, οπότε επειδή ο μήνας σε λίγες μέρες θα είναι Οκτώβριος είναι ανούσιο να μπαίνει κανείς σε λογική ότι «για όλα φταίει ο Γρηγορίου» και «να φύγει ο προπονητής».
Και επειδή ό,τι και να λέμε εμείς οι απ’ έξω μπορεί να νομίζει κανείς ότι είναι και άνευ ουσίας, κρατήστε τη δήλωση του Φυτανίδη (που διαβάζοντας τη γλώσσα του σώματος έδειχνε πολύ προβληματισμένος, αποδεχόμενος ότι πράγματι κάτι δεν πάει καλά) μετά τη λήξη του αγώνα: «Φυσικά και αλλάζει το πράγμα. Κανείς από μας δεν έχει το δικαίωμα να σκύψει το κεφάλι, να σκέφτεται ξεχωριστά απ’ αυτά που πρέπει να κάνουμε ως σύνολο. Πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας και μετά να βελτιώσουμε την εικόνα μας ως ομάδα. Να παρουσιαζόμαστε πιο συμπαγείς σε συγκεκριμένα σημεία του παιχνιδιού, γιατί και στα Γιάννινα μπορεί να δεχθήκαμε το γκολ στο πρώτο ημίχρονο, αλλά το φάγαμε με τέτοιο τρόπο που δείχνει ότι ο ένας περιμένει από τον άλλο να κόψει ή να σταματήσει μια φάση και ουσιαστικά περιμένουμε όλο και πιο πίσω. Οποτε φτάνει ο αντίπαλος στην περιοχή μας, κάνει μια φάση, βάζει ένα γκολ και βρισκόμαστε να κυνηγάμε».
Απλά κρατήστε το «περιμένει ο ένας τον άλλον»...
