Η Σουηδία είναι μια χώρα με αναπτυγμένο βιοτικό επίπεδο που ανέκαθεν αποτελούσε παράδειγμα προς μίμηση σε όλη Ευρώπη για τη λειτουργία της ως κράτος. Η Στοκχόλμη επίσης είναι μια όμορφη πόλη, σκέτη απόλαυση, που αξίζει να την επισκεφθείς μια φορά και να θαυμάσεις το υπέροχο τοπίο της.

Δύο – τρεις μέρες θα έλεγα είναι αρκετές γιατί μετά θα σε πιάσει η πλήξη. Καιρός πάντα μουντός και βροχερός, άνθρωποι που θαρρούν ότι «κάποιοι είναι» και στον κόσμος κανένας, με δόση υπεροψίας, καθόλου αίσθηση του χιούμορ, μονότονοι, υπερόπτες και χαυνωτικοί. Όταν βλέπουν τον ήλιο με το κιάλι, επόμενο είναι όταν έρχονται στην Ελλάδα να τσιτσιδώνονται και να νιώθουν ότι είναι στον παράδεισο.

Στο μόνο πράγμα πάντως που θέλω να τους μοιάσουμε είναι στην οπαδική κουλτούρα. Πουθενά αλλού. Ο Ατρόμητος αλωνίστηκε το βράδυ της Πέμπτης στην πιο καυτή έδρα της ιστορίας του. Και στο Νιούκαστλ και το Άλκμααρ, και το Σαράγεβο, έδρες με πολύ κόσμο, κυρίως οι δύο πρώτες δεν «φτουράνε» σε τίποτα μπροστά στο Friends Arena.

Bγάζω όμως το καπέλο στους Σουηδούς οπαδούς για την οπαδική τους κουλτούρα. Θα μου πείτε άλλη νοοτροπία, άλλος λαός από τον δικό μας. Ναι, συμφωνώ.

Στο μόνο πράγμα λοιπόν που θα ήθελα να τους μοιάσουμε είναι σε αυτή την οπαδική κουλτούρα. Βάζει το πρώτο γκολ ο Ναπολεόνι; Σηκώνεται το πόδι στο γήπεδο και ενθαρρύνει τους παίκτες. Βάζει το δεύτερο γκολ ο Μαρσελίνιο πάλι τα ίδια. Βάζει το τρίτο ο Ούμπιντες ξανά τα ίδια. Μπαίνει ο Γκόιτομ αλλαγή, πανζουρλισμός. Δίνει ένα φάουλ σε βάρος τους ο διαιτητής φωνές και διαμαρτυρίες.

Δίνει η αντίστοιχη της θύρας 7 της δικής μας το σύνθημα να σηκωθούν όρθιοι και όλο το γήπεδο σηκώνεται όρθιο. Κυριολεκτικά όρθιο. Εμείς αν δεν είχαμε τους Fentagin κατά πρώτο λόγο και τη θύρα 2 κατά δεύτερο θα νομίζαμε ότι παίζαμε σε πρωτάθλημα της εκκλησίας.

Σε αυτό θα ήθελα λοιπόν να τους μοιάσουμε. Για φανταστείτε δηλαδή πόσο ακόμη καλύτεροι θα γίνουμε ως ομάδα όταν όλο το γήπεδο θα είναι στο πόδι. Είναι που είναι η έδρα τόσο δυνατή, καταλαβαίνετε όλοι πόσο ακόμη πιο δυνατή μπορεί και θα γίνει!