Είχαμε πει την προηγούμενη φορά πάλι καλά που ο Ατρόμητος πρόλαβε να πάρει τους Ουσέρο, Γοδόι, Έμποου γιατί οι μέρες που ακολούθησαν με τις κλειστές τράπεζες ήταν πολύ δύσκολες για την καθημερινότητα μας, πόσο μάλλον για μια ανώνυμη εταιρία που έχει να διαχειριστεί μεγαλύτερο ανθρώπινο δυναμικό. Ο Μπιτόλο θα λέγαμε πάντως ότι προσπέρασε την ελληνική κρίση καθώς όταν ξεκίνησε τις διαπραγματεύσεις του με τον Ατρόμητο, το ελληνικό ζήτημα κυριαρχούσε στην παγκόσμια πολιτική σκηνή και ουδείς γνώριζε ποια θα ήταν η κατάληξη.

Για να δεχθεί μόνο να συζητήσει την προοπτική να έρθει στη χώρα μας σημαίνει πάρα πολλά. Σε προσωπικό επίπεδο διακρίνει κανείς ότι πρόκειται για ένα νέο και φιλόδοξο άτομο, που παίρνει ας πούμε το ρίσκο του. Ένα νέο παιδί που θέλει να έρθει στην Ευρώπη, να δοκιμάσει την τύχη του και να αναζητήσει ένα καλύτερο μέλλον.

Εν προκειμένω κανείς δεν πηγαίνει ξυπόλητος στα αγκάθια. Θα ρώτησε δεξιά και αριστερά για τον Ατρόμητο. Ψάχνοντας βρίσκεις λύση. Θα εμπιστεύτηκε τον μάνατζερ του που για να του λέει «πήγαινε στον Ατρόμητο» σημαίνει ότι ξέρει τι «σόι» ομάδα είναι ο Ατρόμητος και αν αξίζει ο κόπος να στείλει εκεί τον πελάτη του. Σε κάθε περίπτωση ο Μπιτόλο είναι τυχερός που το ευρωπαϊκό του ταξίδι ξεκινάει από μια ομάδα που ξέρει να δείχνει συνέπεια και σεβασμό στον εργαζόμενο. Από εκεί και πέρα είναι μαγκιά του όμως που δεν «κόλλησε» στο ελληνικό πρόβλημα και ήρθε στο Περιστέρι στην καλύτερη φάση της ηλικίας του δείχνοντας ότι είναι διψασμένος για μπάλα.

Οι οιωνοί είναι θετικοί. Μακάρι να αποτυπωθούν και στο χορτάρι του γηπέδου!