«Η πίστη στον Θεό και στο δίκαιο του αγώνα ενθάρρυνε τους σκλαβωμένους και κατατρεγμένους Έλληνες να συγκρουστούν στην αρχή άτακτα και στη συνέχεια συντεταγμένα με τον πολυάριθμο και πανίσχυρο οθωμανικό στρατό, πράξη που φάνταζε, αν όχι παράλογη, σίγουρα παράτολμη.

Αν η επανάσταση του 1821 συνεχίζει μέχρι τις ημέρες μας να συγκινεί και να αγγίζει τις καρδιές των Ελλήνων, αυτό δεν οφείλεται τόσο στην ηρωική αντίσταση τον προγόνων μας την εποχή εκείνη, όσο στο γεγονός ότι η αυτοθυσία που επέδειξαν μαρτυρεί πως αυτοί υπήρξαν γνήσιοι φορείς και συνεχιστές του πνεύματος της Ρωμιοσύνης. Τα 400 χρόνια πικρής δουλείας δεν στάθηκαν αρκετά να ξεριζώσουν από το στήθος του Έλληνα τους δύο «πνεύμονες» με του οποίους αυτός αναπνέει: την ορθοδοξία και τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Ο λαός μας παρά τα λάθη, τα πάθη και τις αδυναμίες του διατηρούσε διαχρονικά και συλλογικά σπάνιες αρετές, όπως η φιλοπατρία, ο σεβασμός στα ιερά και τα όσια, η φιλοξενία, το κοινοτικό πνεύμα και η άσβεστη διάθεση θυσίας και προσφοράς.

Η λεβεντιά, η παλικαριά και η πίστη- ήταν αυτές που ώθησαν τους Έλληνες στο μετερίζι των θυσιών.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ!»