Για πολλά χρόνια ωστόσο από το 1989 μέχρι και το 2009 ήταν επικεφαλής στο τμήμα φυσικοθεραπευτών του Γ.Σ.Περιστερίου, ενώ για πρώτη φορά στον Ατρόμητο ανέλαβε καθήκοντα το 1985 με προπονητή τον Θεοφάνη. Την δεκαετία του ’90 επέστρεψε πάλι στην ομάδα με προέδρους τότε τους Κούρτη, Τσίκο, Σταθάκη, Παπανικόλα. Είναι αυτονόητο λοιπόν ότι έχει περάσει πλήθος ποδοσφαιριστών και μπασκετμπολιστών από τα «μαγικά» χέρια του. Ο Δημήτρης Βασιλείου γεννήθηκε στο Περιστέρι, μάλιστα έπαιξε στην εφηβική ομάδα του Ατρόμητου και από εκεί στο εφηβικό του Ολυμπιακού μαζί με τον Γιάννη Αναγνώστου.
Για την μακρόχρονη παρουσία του στον Ατρόμητο είπε:«Ο Ατρόμητος είναι μέσα στην καρδιά μου, έχω δεθεί μαζί του και είμαι πολύ ευχαριστημένος που τόσα χρόνια είμαι στην ομάδα. Προσπαθώ πάντα να προσφέρω τις υπηρεσίες μου και να κάνω όσο καλύτερα γίνεται τη δουλειά μου. Και ευχαριστώ τη διοίκηση για την εμπιστοσύνη. Με εξαίρεση ένα διάστημα που πήγα στη Σουηδία όλα τα υπόλοιπα χρόνια είμαι κοντά στον Ατρόμητο. Είχα γνωρίσει και τον αείμνηστο αδελφό σου Γιάννη που ήταν στην ομάδα στις αρχές του ’70». Ο Βασιλείου μου διηγήθηκε ένα ευχάριστο περιστατικό από αγώνα του Ατρόμητου στα Τρίκαλα: «Εκείνα τα χρόνια οι γραμμές του γηπέδου ήταν από ασβέστη. Κάποια στιγμή ο Αυγουστίδης έκανε ένα τάκλιν και έπεσε κάτω με αποτέλεσμα να κολλήσει ο ασβέστης στο μέτωπο του. Δεν το είχε πάρει είδηση και ο κόσμος από την κερκίδα έκανε ινδιάνικους ήχους κάθε φορά που έπαιρνε τη μπάλα. Του φώναζα από το πάγκο «Γιώργο έχεις ασβέστη στο μέτωπο», μόλις το κατάλαβε ήρθε στο μέρος μου, του έριξα νερό για να φύγει ο ασβέστης». Μου είπε όμως και ένα ωραίο ευτράπελο με τον ΓΣΠ: «Το 1997 πήγαμε για προετοιμασία στη Γρανάδα. Σε μια προπόνηση, οι παίκτες δεν είχαν καλή διάθεση και ο Πεδουλάκης ήταν μέσα στα νεύρα. Καθόμουν στον πάγκο μαζί με τον Γραικό και κάποια στιγμή η μπάλα ήρθε προς το μέρος μου. Εγώ αντί να την πιάσω με τα χέρια και να την επιστρέψω, κυριεύτηκα από το ποδοσφαιρικό μου ένστικτο και την επέστρεψα με κεφαλιά ψαράκι. Τότε ποιος είδε τον Πεδουλάκη και δεν τον φοβήθηκε. Διέκοψε την προπόνηση και άρχισε να λέει τα δικά του, δίκιο είχε εδώ που τα λέμε. Όταν καμιά φορά συναντιόμαστε, θυμόμαστε το περιστατικό και γελάμε».
