Διακρινόταν για το πάθος και την ταχύτητα του και παρά το γεγονός ότι ήταν αδύνατος είχε τρομερή δύναμη. Γεννήθηκε στον Πειραιά, ξεκίνησε το ποδόσφαιρο στο Αιγάλεω, πήγε στον Απόλλωνα Αθηνών και κατόπιν στον Ατρόμητο. «Στην εποχή μας ήμασταν μια οικογένεια και πάνω από όλα παίζαμε για τη φανέλα. Δίναμε και την ψυχή μας για την ομάδα. Τώρα το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει και δεν αφήνει τους παίκτες να παίρνουν πρωτοβουλίες. Ήμασταν δεμένοι με τους φιλάθλους γιατί οι πιο πολλοί ήταν περιστεριώτες, πέρασα κάποιες δύσκολες στιγμές και τους ευχαριστώ για την συμπαράστασή τους» μου λέει και συνεχίζει: «Ξεκίνησα ως επιθετικός, σε ένα ματς δεν είχαμε αριστερό μπακ και ο Γούλιος με χρησιμοποίησε αναγκαστικά εκεί και από τότε καθιερώθηκα. Βασικά δεν με ενδιέφερε σε ποια θέση έπαιζα, είχα πάθος για το ποδόσφαιρο και αγωνιζόμουν μέχρι τα 44 μου χρόνια. Εργαζόμουν σκληρά δεν κέρδισα χρήματα από το ποδόσφαιρο αλλά κέρδισα την αγάπη του κόσμου. Θυμάμαι ένα ματς μες τον ΠΑΟΚ στο Κύπελλο, τελείωσε 1-1 και χάσαμε την πρόκριση στο στρίψιμο της δεκάρας γιατί τότε δεν υπήρχε παράταση ή πέναλτι».

 Για τον σημερινό Ατρόμητο μου είπε: «Έχει προοδεύσει σε μεγάλο βαθμό και μεγάλο μερίδιο έχει ο Γιώργος Σπανός. Βλέπω τους ανθρώπους που είναι στον πάγκο πως ζουν το ματς, την αγωνία τους και την αγάπη για την ομάδα. Θέλω να κάνω αναφορά στους Fentagin που προσφέρουν κοινωνικό έργο. Ήμουνα τυχερός πάντως που όταν έπαιζα στον Άγιο Ιερόθεο, είχα προπονητή τον αείμνηστο Άγγελο Ράμφο, ενώ κατά τη γνώμη μου ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες που πέρασαν  από τον Ατρόμητο ήταν ο Λευτέρης Δεληκάρης που σταμάτησε νωρίς το ποδόσφαιρο». Ο Ζαρταμόπουλος έπαιξε επίσης 3 χρόνια στον Πανηλειακό, ένα χρόνο στον Βύζαντα Μεγάρων και στην συνέχεια στον Άγιο Ιερόθεο.