Ο περιστεριώτης σέντερ του Γ.Σ.Περιστερίου που έπαιζε ποδόσφαιρο μέχρι τα 14 παραδέχεται ότι ο έρωτας του με το μπάσκετ ήρθε με την πρώτη ματιά
Τον Βαγγέλη Ζούγρη χωρίς ίχνος υπερβολής μπορείς να του αποδώσεις τον τίτλο «αθλητής – φαινόμενο». Μέχρι τα 15 του χρόνια δεν είχε καμία σχέση με τη πορτοκαλί μπάλα και δεν ήξερε πως ήταν το χρώμα του παρκέ. Στα 17 του έπαιξε με την Ανδρική Ομάδα του Γ.Σ.Περιστερίου χωρίς προηγουμένως να έχει περάσει, για να ακριβολογούμε πέρασε ελάχιστα, από τα «μικρότερα τμήματα το Παιδικό και το Εφηβικό. Τώρα πια στα 19 του αποτελεί ένα σημαντικό περιουσιακό στοιχείο για τον Γ.Σ.Π. με πολλές προοπτικές και μεγάλα περιθώρια εξέλιξης που κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει γιατί σε αυτό το παιδί, το πολύ προσγειωμένο και αληθινά ταπεινό, δεν μπορεί και δεν πρέπει κανείς να βάλει ταβάνι στα όνειρα του.
Τον περασμένο Ιούλιο για του λόγου τω αληθές επελέγη στην καλύτερη πεντάδα του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Κ20 οδηγώντας την Εθνική μας Ομάδα στην κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου. Αλλά και στον Γ.Σ.Π. αρχίζει και παίρνει όλο και περισσότερο χρόνο συμμετοχής από τον προπονητή του Βασίλη Σπανούλη για τον οποίο είχε κάνει τη δήλωση: «θα πεθάνω για εκείνον», μετά από ένα ματς με τον Ολυμπιακό που έγινε Viral.
Ο Βαγγέλης Ζούγρης ξετυλίξει στο «Α.Π.» το κουβάρι της ζωής του που ξεκίνησε πριν ακριβώς από 19 χρόνια (έχει γενέθλια στις 14 Οκτωβρίου).
«Η μητέρα μου έχει καταγωγή από το Ίλιον και ο πατέρας μου από τον Ίλιον. Το σπίτι μας είναι στην οδό Πελοπίδα. Πήγα στο 22ο δημοτικό, στο 13ο γυμνάσιο και στο 1ο Λύκειο. Τολμώ να πω ότι νοσταλγώ τα μαθητικά μου χρόνια αν και δεν έχει περάσει πολύ καιρός. Δεν περίμενα ότι θα το πω ειλικρινά αλλά έχω τα τρία μου αδέλφια που πηγαίνουν ακόμη σχολείο και έρχομαι κοντά στα μαθητικά μου χρόνια. Τελειώνοντας το Λύκειο έδωσα Πανελλαδικές Εξετάσεις και πέρασα στη σχολή Λογιστικής και Χρηματοοικονομικών της ΑΣΟΕΕ (τώρα λέγεται ΟΠΑ) που μου άρεσε αλλά λόγω των αθλητικών υποχρεώσεων δεν έχω «πατήσει» απλά πήγα μόνο για να εγγραφώ. Με την επιτυχία της Εθνικής Κ20 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα απέκτησα το δικαίωμα της «άνευ εισαγωγής» αλλά δεν επεδίωξα να μπω σε κάποια άλλη σχολή. Θυμάμαι ότι από την Α’ Δημοτικού οι γονείς μου έλεγαν να διαλέξω ένα άθλημα, δεν είχαν κανένα θέμα ποιο θα ήταν αυτό απλά ήθελαν να κάνω αθλητισμό γιατί ήταν μέσα στην ζωή της οικογένειας μας. Τότε αν θυμάμαι καλά πήγα στην Ένωση Περιστερίου επειδή το γήπεδο του Ήφαιστου είναι πολύ κοντά στο σπίτι μας και στα 12 ο πατέρας μου Παναγιώτης με πήγε στην Ακαδημία του Ατρόμητου επειδή είναι η μεγάλη ομάδα της πόλης κι έτσι ανέβηκα για προπονήσεις στο «Νταμάρι». Δεν ήμουν απλώς στόπερ αλλά στοπεράρα» μας λέει χαριτολογώντας και συνεχίζει: «Πέρασα σχεδόν δύο όμορφα χρόνια στον Ατρόμητο κοντά σε ωραίους ανθρώπους και προπονητές και μετά πήγα για λίγο στην Κηπούπολη. Είχα αρχίσει όμως να βαριέμαι το ποδόσφαιρο και είχε έρθει η ώρα για να αλλάξω άθλημα. Δεν ήθελα όμως να παίξω μπάσκετ γιατί δεν ήμουν πολύ ψηλός. Όλοι μου έλεγαν να πάω για μπάσκετ, εγώ από πείσμα δεν ήθελα να τους αποδείξω ότι είχαν δίκιο και τους έκανα τον δύσκολο. Ήθελα κάτι άλλο όμως δεν ήμουν σίγουρος ότι αυτό θα ήταν το μπάσκετ. Τελικά πήγα στο Περιστέρι επειδή είναι η μεγάλη ομάδα της πόλης στο μπάσκετ με πολλούς ενδοιασμούς γιατί έπρεπε να κάνω και δοκιμαστικά. Είχα πάει λοιπόν με τον πατέρα μου στο κλειστό του ΙΑ’ με τον πράσινο τάπητα και γνώρισα την κόουτς Σοφία Κλιγκοπούλου. Μόλις με είδε και με ρώτησε που παίζω, της απάντησα ότι ήμουν στον Ατρόμητο. Γούρλωσε τα μάτια της το θυμάμαι σαν τώρα και μου είπε: «Μπες μέσα χωρίς δεύτερη σκέψη». Λίγο αργότερα συνάντησα και την κόουτς Κατερίνα Δελλή η οποία επίσης πίστεψε σε εμένα. Οι δύο αυτές γυναίκες μαζί με τη μητέρα μου Βασιλική είναι οι τρεις γυναίκες που τους χρωστάω πολλά καθώς με βοήθησαν να συνεχίσω κάτι που έμοιαζε απίστευτο για εμένα, τότε που ούτε καν πίστευα ότι μπορούσα να διεκδικήσω θέση στο τμήμα μου».
Και ο 19χρονος σέντερ φορ συνεχίζει: «Μπορώ να σας πω ότι από την πρώτη μέρα ο έρωτας μου για το μπάσκετ έγινε με την πρώτη ματιά, ξεκίνησα να δουλεύω χωρίς να ξέρω που μπορούσε να βγει, με οδηγούσε ένα αγνό πάθος με άπειρες ώρες προπόνησης επειδή περνούσα καλά. Στο Παιδικό τμήμα δεν αγωνίστηκα μάλιστα σχεδόν καθόλου αλλά εγώ πίστευα στον εαυτό μου. Με «τάιζε» πολύ η αμφισβήτηση προς το πρόσωπο μου μπορώ να πω ακόμη και από τους ίδιους τους συμπαίκτες μου, έπαιρνα τρελό κίνητρο και έλεγα μέσα μου ότι αυτό δεν πρέπει να με χαλάσει. Όπως σας είπα στο Παιδικό δεν ακούμπησα καθόλου και μετά ήρθε η καραντίνα λόγω του Covid 19 στη διάρκεια της οποίας «πόνεσα»
πολύ με πολλές ώρες προπόνησης και με τη βοήθεια του Φοίβου Κωστή που με έπαιρνε από το σταθμό του Ελληνικού με πήγαινε στη Βάρη σε ένα ανοικτό χώρο και με προπονούσε ώρες ατελείωτες να είναι καλά ο άνθρωπος. Τότε ανήκα στο Εφηβικό, την πρώτη χρονιά δεν έπαιξα πολύ, στη δεύτερη μετά από μια κλήση στη Εθνική Ομάδα ο κόουτς Σωτήρης Μανωλόπουλος με κάλεσε στην Ανδρική Ομάδα για να κάνω προπονήσεις και μετά ήρθε ο Μίλαν Τόμιτς που πραγματικά πίστεψε πολύ σε εμένα, με εμπιστεύτηκε και μου έδωσε τα πρώτα λεπτά συμμετοχής. Δεν το πίστευα ότι τόσο σύντομα θα έπαιζα στο Ανδρικό, μου φαινόταν ως όνειρο. Χαιρόμουν που πήρα αυτή τη διάκριση μπαίνοντας σε ένα κόσμο τελείως διαφορετικό που δεν ήξερα που βρισκόμουν και είχα δύο επιλογές: Ή θα κάτσω και θα κλαίγομαι ή θα γίνω πιο σκληρός. Και νομίζω ότι τελικά έγινα πιο σκληρός».
Για τη δήλωση του «θα πεθάνω για τον Σπανούλη» και αν έχει αλλάξει κάτι από τότε ο Βαγγέλης Ζούγρης είπε: «Δεν έχει αλλάξει και δεν είναι ότι ήθελα να καλοπιάσω τον κόουτς, μου ήρθε αυθόρμητα γιατί το ένιωθα το ίδιο θα έλεγα και τώρα. Εξακολουθώ να το πιστεύω». Για το αν έχει να «μεταφέρει» ένα μήνυμα στους συνομήλικους του, τόνισε ότι: «Παιδιά δεν πρέπει να τα παρατάτε ποτέ. Το Σύμπαν κατά ένα περίεργο τρόπο δεν μας δίνει άλλη επιλογή από το να αποδεικνύουμε ότι άμα είσαι ταγμένος σε κάτι σίγουρα θα ανταμειφθείς». Μεγάλη στιγμή για τον Ζούγρη όπως προαναφέραμε ήταν η επιτυχία της Εθνικής Ομάδας Κ20 που αναδείχθηκε τρίτη δύναμη στην Ευρώπη τον περασμένο Ιούλιο: « Ότι και να πω γι’ αυτό το καλοκαίρι είναι λίγο, δεν μπορώ να το περιγράψω ένιωσα απίστευτα συναισθήματα, το να εκπροσωπείς την χώρα σου και να την οδηγείς σε ένα μετάλλιο είναι κάτι ανατριχιαστικό». Όσο για τις προσωπικές θυσίες; « Έχω αποδεχθεί πλέον ότι αυτή θα είναι πρώτα ο Θεός η ζωή μου για τα επόμενα χρόνια και εύχομαι όλα να πάνε καλά. Οι θυσίες είναι αμέτρητες από το μη φάω ούτε μισό γλυκό μέχρι κι εγώ δεν ξέρω που. Προσέχω τη διατροφή μου βέβαια σε συνεργασία με τη διατροφολόγο που δίνει το πρόγραμμα και τη μητέρα μου που το υλοποιεί μαγειρεύοντας. Έχω αποδεχθεί ότι εγώ μπορεί να είμαι κλεισμένος σε ένα ξενοδοχείο και οι φίλοι μου να διασκεδάζουν αλλά δεν με ενοχλεί καθόλου, η δική μου ζωή σας είπα είναι διαφορετική».
Για τον επόμενο στόχο που θέλει να κατακτήσει ο Περιστεριώτης μπασκετμπολίστας λέει ότι: «Θέλω να το πιστέψετε ότι είναι μόνο να πάω καλά στην αυριανή προπόνηση. Τίποτα άλλο. Το μπάσκετ πλέον είναι η ζωή μου». Τέλος για τους στόχους που πρέπει να βάλει ο ανανεωμένος σε πρόσωπα Γ.Σ.Π. δήλωσε πως: «ακόμη είναι νωρίς, δείχνουμε να είμαστε συγκριτικά με πέρσι πολύ πιο έτοιμοι, είμαστε μια καταπληκτική παρέα και θέλουμε να προσφέρουμε όμορφο θέαμα στον κόσμο μας με γεμάτο γήπεδο».
Βούρκωσε στην απονομή του βραβείου!
Αν μη τι άλλο, ο Βαγγέλης Ζούγρης ξεχώρισε με την παρουσία που είχε όλο αυτό το διάστημα στο EuroBasket U20. Ήταν ο κορυφαίος ψηλός της Εθνικής Νέων Ανδρών και, απολύτως δίκαια, ένας εκ των κορυφαίων πέντε παικτών της διοργάνωσης. Ο σέντερ του Περιστερίου επελέγη στην καλύτερη πεντάδα του EuroBasket U20, παραλαμβάνοντας το σχετικό ατομικό βραβείο από τα χέρια του Νίκου Ζήση. Η συγκίνηση ήταν έντονη μάλιστα, με τον νεαρό αθλητή να βουρκώνει κατά την βράβευσή του, πριν από την αναμνηστική φωτογραφία. Στο EuroBasket U20, ο Βαγγέλης Ζούγρης είχε 14.4 πόντους (με 56.6% στα δίποντα και 55.6% στις βολές), 11.1 ριμπάουντ, 2.1 ασίστ, 2 λάθη, 1.9 κλεψίματα και 1 μπλοκ ανά 30.4 συμμετοχής.
