«Άστρο λαμπρό τον οδηγεί και θα τον οδηγεί στο διηνεκές»
Αγαπημένοι μου φίλοι, πιστεύω ότι αυτή η στιγμή είναι από τις πιο σημαντικές στη δημοσιογραφική μου καριέρα.
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΖΟΥΡΙΔΗ
Ο αγαπητός φίλος και εκδότης της εφημερίδας Παύλος Κατώνης μου είπε ότι «τώρα πρέπει να γράψεις εσύ για τον Ατρόμητο», τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, με την ευκαιρία των 100 χρόνων από την ίδρυση του.
Φυσικά αισθάνομαι μεγάλη συγκίνηση γιατί έζησα μεγάλες στιγμές με τον Ατρόμητο. Τι να πρωτοθυμηθώ, είμαι από τους ευλογημένους γιατί γεννήθηκα στην Αθήνα αλλά από μικρός βρέθηκα και μεγάλωσα στο Περιστέρι. Και συνδέθηκα άμεσα με τον «αρματάρχη» του ποδοσφαίρου της πόλης τον Ατρόμητο και με όλα που τον συνοδεύουν. Στον Παλαιό Ταξιάρχη ήταν το πατρικό μου σπίτι και ο Ατρόμητος η πρώτη ομάδα που γνώρισα και οι παίκτες που έπαιζαν εκείνη την εποχή ήταν τα ινδάλματα μου. Αργότερα με τους περισσότερους έγινα φίλος γιατί όλοι σχεδόν ήταν Περιστεριώτες.
Θυμάμαι πολύ μικρός όταν με τον συγχωρημένο τον πατέρα μου πήγαμε στο Χαλάνδρι και είδαμε ένα αγώνα κάτω από πολικό ψύχος,. Αντιλαμβάνεται λοιπόν ο καθένας πως αισθάνομαι όταν από οπαδός του Ατρόμητου ανέλαβα το ρεπορτάζ και οι στιγμές που έζησα ήταν ανεπανάληπτες. Και τώρα έχω τη μεγάλη χαρά να παίρνω συνεντεύξεις από παλαίμαχους άσους προπονητές και παράγοντες και χάρη στον Παύλο Κατώνη να μένει ζωντανή η ιστορία αυτής της μεγάλης ομάδας. Νιώθω πάντως διπλά ευλογημένος γιατί από το 1969 μέχρι το 2017 βρέθηκα στην κορυφαία εφημερίδα της Ελλάδας το «ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ» και είχα δύο μέντορες. Τον «πατριάρχη» Θόδωρο Νικολαϊδη και τον «πρύτανη» της πένας Μάκη Ευεγγελίουο οποίος και με πήγε στο ΦΩΣ που όλοι το αποκαλούσαμε «Ευαγγέλιο». Αυτοί μου έμαθαν τα μυστικά του λειτουργήματος και πως θα συνδυάσω το επάγγελμα με την απόλαυση. Έτσι μέσα από αυτά τα χρόνια ο Ατρόμητος έγινε αιωνόβιος και ευχή όλων είναι να τα χιλιάσει.
Στο γήπεδο με τις λαμαρίνες
Τον Ατρόμητο τον έζησα από τη μακρινή εποχή που το γήπεδο ήταν στην Ευαγγελίστρια και ήταν γνωστό ως «λαμαρίνες» γιατί δεν υπήρχε μαντρότοιχος και από τα κενά που υπήρχαν βλέπαμε τα ινδάλματα μας., Μετά έγινε το δημοτικό στάδιο σε μια περιοχή με ελιές που μικροί πηγαίναμε εκδρομή για να γνωρίσει ο Ατρόμητος τις μεγάλες δόξες του. Είχα την ευτυχία να ζήσω τη δεκαετία του ’70 που ήταν γεμάτη επιτυχίες με αποκορύφωμα την άνοδο για πρώτη φορά στην ιστορία στην Α’ Εθνική.
Από τον Αγ.Κων/νο στον Ταύρο
Τα παιχνίδια που μου έχουν μείνει στη μνήμη ήταν ο αγώνας που έδωσε η ομάδα ένα πρωινό στον Άγιο Κωνσταντίνο Φθιώτιδας με τον τοπικό Άρη και νίκησε 2-1 με γκολ του Λάκη Νικολάου και του Γιώργου Βασιλόπουλου. Έκανες φοβερό κρύο και είχα πάει μαζί με τον Μάκη Ευαγγελίου. Στην επιστροφή καθίσαμε σε μια ταβέρνα να φάμε ο αξέχαστος Μάκης ήπιε λίγο παραπάνω και μου λέει «δεν μπορώ να γράψω το παιχνίδι κάτσε και γράψε εσύ», μου υπαγόρευε και έγραφα και όταν φθάσαμε Αθήνα το πήγα στην εφημερίδα. Και φυσικά το ματς στον Ταύρο τον Ιούνιο του 1972 με αντίπαλο το Ρουφ που είχε μια σπουδαία ομάδα με προπονητή τον Αλέφαντο. Μια εβδομάδα πιο πίσω είχε παίξει στη Ρόδο, και πήγα απεσταλμένος από το «ΦΩΣ» αλλά έμεινε στο 0-0 και ήταν αδιάφορο στο μεταξύ μας ματς. Εκείνη την εβδομάδα όλο το Περιστέρι ήταν στο πόδι με την προσμονή του μεγάλου αγώνα. Βλέποντας το θέαμα στο γήπεδο Ταύρου με έπιασε δέος. Οι εξέδρες γεμάτες από φίλους του Ατρόμητου με μπλέ σημαίες, μπαλόνια, είχαν δημιουργήσει μια μοναδική ατμόσφαιρα. Πως λοιπόν να μην κερδίσει αυτό το καθοριστικό ματς με το γκολ του μοναδικού Γιώργου Στολίγκα από ασίστ του Δημήτρη Τσιβγούλη. Μεγάλες συγκινήσεις έζησα στο τέλος του αγώνα όταν πήρα δηλώσεις από τους πρωταγωνιστές.
Και δεν θα ξεχάσω ποτέ την απίστευτη πομπή των φιλάθλων με τα πόδια από τον Ταύρο μέχρι το Περιστέρι. Μου έχει μείνει ακόμα ένα ματς με τη Λάρισα στο Περιστέρι με δέκα χιλιάδες κόσμο που έκανε ντεμπούτο ο αγαπημένος και αξέχαστος αδελφός μου Γιάννης. Δυσάρεστες αναμνήσεις μου προκαλεί το δυστύχημα το 1977 που έχασαν τη ζωή τους τέσσερις φίλαθλοι πηγαίνοντας στην Τρίπολη κι επέζησε μόνο ο Βασίλης Δαιμονάκος. Όταν πήγαινα στα αποδυτήρια για τις συνθέσεις συναντούσα τον Νίκο Κεχαγιά που ήταν φροντιστής και πάντα με εξυπηρετούσε. Στην κερκίδα οι μορφές που μου έχουν μείνει είναι φυσικά οι Ντούριος, Μαρκεζίνης και Ρήγας που με τύμπανα και καραμούζες έσπρωχναν την ομάδα και βέβαια οι Fentagin, το στήριγμα της ομάδας».
Ατρόμητος και «ΦΩΣ»
Η σχέση του Ατρόμητου φίλοι μου με το «ΦΩΣ» διαχρονικά ήταν πολύ στενές λόγω της παρουσίας του Μάκη Ευαγγελίου και άλλων σπουδαίων της εφημερίδας όπως ο «δάσκαλος» Φαίδωνας Κωνσταντουδάκης, ο Χάρης Παπαγεωργίου, ο Νίκος Ρατσιάτος και ο Μανώλης Γαρυφαλλάκης. Επίσης το ρεπορτάζ της ομάδας ήταν μεγάλη τιμή για όλους, εκτός από την αφεντιά μου το υπηρέτησαν ακόμη ο αείμνηστος Αλέξης Κλεάνθης αν και τον έλκυε το μπάσκετ, ο Γιώργος Κατιντσάρος που είχε «βγάλει» το «Αθλητικό Περιστέρι» τη δεκαετία του 70 και φυσικά ο Παύλος Κατώνης που έκανε άλματα πήρε την στήλη της Β’ Εθνικής κι έγινε συντάκτης ύλης της εφημερίδας μας. Ο αείμνηστος Θόδωρος Νικολαϊδης όταν πήρα το ρεπορτάζ μου είπε: «Γιώργο να προσέχεις τον Ατρόμητο γιατί είναι δική μας ομάδα». Είναι γνωστό ότι το «ΦΩΣ» πέρα από τον Ολυμπιακό στο βασικό του ρεπορτάζ πρόβαλε και άλλα σωματεία και ειδικά τον Ατρόμητο γιατί τις περισσότερες φορές όταν έδινα τα ρεπορτάζ στον διευθυντή μας Νίκο Καρελλά το έβαζε ην πρώτη σελίδα.
Ο «από μηχανής»…..Σπανός
Σε όλη αυτή τη διαδρομή είχα την τύχη να γνωρίσω πολλούς παράγοντες που προσπάθησαν για το καλύτερο ανάλογα με τις οικονομικές τους δυνατότητες.
Ήμουν παρών στην πρώτη προπόνηση το 2005 μετά την συγχώνευση παρουσία του δημάρχου Ανδρέα Παχατουρίδη με τις ευλογίες του οποίου έγινε το Deal και ανέβαλε τα ηνία ο εμβληματικός ηγέτης Γιώργος Σπανός ο οποίος ανέβασε στο ζενίθ την ομάδα με στενούς συνεργάτες την Κάτια Κοξένογλου και τον Γιάννη Αγγελόπουλο. Και επιπλέον έδινε βήμα σε παλιούς άσους όπως ο Αντώνης Καραλής και ο Τόλης Αποστόλου, παλαιότερα και στον Σταύρο Ηλιόπουλο.
Ολοκληρώνοντας ένα πράγμα έχω να σας πω: Άστρο λαμπρό οδηγεί τον Ατρόμητο και θα τον οδηγεί στο διηνεκές. Να τα χιλιάσει και να έχει πάντα επιτυχίες.
