Στέκει περήφανο αλλά εγκαταλελειμμένο στο κέντρο της πόλης. Με το μαντρότοιχο να «μαρτυρά» τα χρόνια του αλλά και τις ένδοξες ποδοσφαιρικές μάχες των ερασιτεχνικών ομάδων στις περασμένες δεκαετίες. Χιλιάδες ποδοσφαιριστές, έχουν ζήσει μια ατμόσφαιρα ρομαντική και «σκληρή» ταυτόχρονα. Το απορριμματοφόρο του δήμου να μπαίνει πριν από κάθε παιχνίδι για να ρίχνει νερό στο χωμάτινο γήπεδο. Τους θεατές κρεμασμένους σαν τα σταφύλια γύρω γύρω από το συρματόπλεγμα να εμψυχώνουν τους παίκτες της ομάδας τους και να επηρεάζουν τους αντιπάλους τους διαμορφώνοντας τις δικές συνθήκες. Το ξερό γήπεδο του Άγιου Ιερόθεου αν είχε λαλιά θα ζητούσε τη δική του δικαίωση. Θα φώναζε «με παρατήσατε» και θα ζητούσε να αποκτήσει πάλι ψυχή. Πέντε παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές του Άγιου Ιερόθεου που έχουν φάει αυτό το γήπεδο με το κουτάλι  συναντήθηκαν αποκλειστικά για το «Αθλητικό Περιστέρι» στο γήπεδο της οδού Αναπαύσεως. Περπάτησαν τον αγωνιστικό χώρο που κάποτε «όργωναν» νιώθοντας αλήθεια είναι ανάμικτα συναισθήματα. Με μια κοινή ευχή: Το ιστορικό αυτό γήπεδο που είναι τώρα παρατημένο στη τύχη του να  σφύζει πάλι από ζωή και να αγκαλιάσει τη νεολαία του Περιστερίου όπως τότε…..

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΕΖΑΝΤΕΣ

«Αντί λεφτά πήρε τη χρήση του γηπέδου»

«Το 1967 μαζί με τον αείμνηστο Γιώργο Ζωγράφο πήγαμε με μεταγραφή από την Αστραπή Ανθούπολης στον Άγιο Ιερόθεο και η ομάδα μας αντί για λεφτά πήρε τη χρήση του γηπέδου για πέντε χρόνια και μετά μονιμοποιήθηκε ως έδρα της. Ένιωσα μεγάλη συγκίνηση που το περπάτησα ξανά αλλά και θλίψη για την κατάντια του. Το έχουμε ποτίσει μα ιδρώτα και αίμα και θεωρώ ότι είναι υποχρέωση να παραχωρηθεί πάλι στην αθλούμενη νεολαία του Περιστερίου. Δεν πρόκειται να ξεχάσω τα ντέρμπι με τα Πετράλωνα, τον Ολυμπιακό Λιοσίων αλλά και τον Ήφαιστο που επειδή ήταν από άλλη γειτονιά της πόλης οι μάχες ήταν ομηρικές.  Όλος ο Άγιος Ιερόθεος όταν παίζαμε εντός έδρας κατέβαινε με τα πόδια στο γήπεδο και μετά τον αγώνα ξαναπήγαινε προς την συνοικία. Ο κόσμος σκαρφαλωμένος στις μάντρες μας έδινε κουράγιο. Μια μυσταγωγία παράξενη.  Έπαιξα στον Ιερόθεο μέχρι το 1974, με εξαίρεση ένα χρόνο που πήγα με υποσχετική στον Πανδραμαϊκό. Μακάρι σύντομα θα δούμε πάλι αγώνες και παιδιά σε αυτό το γήπεδο.  Τέλος θέλω να εκφράσω τη λύπη μου για την τωρινή κατάσταση της ομάδας, οι ξένοι που τη διοικούν και δεν ξέρουν την ιστορία της πρέπει να φύγουν και να έρθουν άνθρωποι που θα αναδείξουν ποδοσφαιρικά τη νεολαία της περιοχής μας».

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΩΝΗΣ

«Τα παράπονα του Στράτου Διονυσίου»

«Πρωτοπερπάτησα το γήπεδο αυτό το 1965 και έπαιξα στην πρώτη ομάδα το 1966 μέχρι το 1973 που πήρα μεταγραφή στο Αιγάλεω. Αρχικά ήμουν αριστερό μπακ αλλά οφείλω την καθιέρωση μου ως τερματοφύλακας στον αείμνηστο Κώστα Βουρλιωτάκη. Σε ένα παιχνίδι είχε τραυματιστεί ο τερματοφύλακας μας και ο κυρ Κώστας λόγω της σωματοδομής μου ζήτησε να παίξω εγώ. Ένιωσα μεγάλη συγκίνηση που ξαναβρέθηκα αλλά η εικόνα με τους θάμνους μέσα στον αγωνιστικό χώρο δεν μου άρεσε καθόλου ως εικόνα. Τα δοκάρια αρχικά ήταν ξύλινα και μετά έβαλαν τα σιδερένια που υπάρχουν ακόμα. Παίξαμε αγώνες ακόμη και με πέντε χιλιάδες κόσμο απέξω, Θυμάμαι ένα ωραίο στιγμιότυπο με τον Στράτο Διονυσίου. Ο γιος του ο Άγγελος έπαιζε στην Αργυρούπολη και έβλεπε το ματς από το συρματόπλεγμα δίπλα στα αποδυτήρια. Σε ένα κόρνερ κάτι είπαμε με τον Άγγελο και στο τέλος του αγώνα ο Στράτος μου φώναξε «δεν του φέρθηκες καλά του μικρού» λες κι εγώ ήμουν μεγάλος. Κάτι του είπα όχι κόσμιο  τρόπο κι έφυγα για τα αποδυτήρια. Θα είναι μεγάλη μου χαρά την επόμενη φορά που θα επισκεφθώ το γήπεδο να το βρω με παιδιά, θέλω να σφύζει από αθλητισμό, αυτή θα είναι η χαρά μου».

ΣΤΑΘΗΣ ΤΣΙΑΚΟΥΜΗΣ

«Πολύ δύναμη και λιγότερη τεχνική»

«Από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 που πιτσιρίκος ξεκίνησα στα τσικό του Ιερόθεου μέχρι πολλά χρόνια μετά έπαιξα σε αυτό το γήπεδο που έχει αφήσει ανεξίτηλο αποτύπωμα μέσα μου. Γι’ αυτό με έπιασε πραγματικά η καρδιά μου βλέποντας αυτή την κατάσταση, μόνο όπως έχει ζήσει μια ζωή εδώ μπορεί να το καταλάβει. Σε όλους τους αγώνες μας, γινόταν χαμός εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Ειδικά στα χρόνια που παίζαμε στην Εθνική Ερασιτεχνική με ομάδες από όλη την Ελλάδα, είχαμε μίνιμουμ δύο με τρεις χιλιάδες σε κάθε παιχνίδι. Ήταν αγώνες με πολύ δύναμη και λιγότερη τεχνική που πρόσφεραν μεγάλη συγκίνηση στον κόσμο. Μετά το τέλος της καριέρας μου ασχολήθηκα και διοικητικά με την ομάδα, κερδίσαμε άνοδο αλλά χάσαμε και δύο τελικούς κυπέλλου ΕΠΣΑ με τη τότε διοίκηση Μαραγκού.  Μακάρι σύντομα το γήπεδο να αποκτήσει πάλι ζωή. Να ξαναδούμε παιδιά να παίζουν. Είναι κρίμα. Πρέπει να ξαναγεννηθεί και πιστεύω ότι θα ξαναγεννηθεί».

ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΥΡΑΣ

«Οι συμπαίκτες μου ήταν μπετατζήδες»

«Από τα 13 μου χρόνια μπήκα σε αυτό το γήπεδο και στα 16 μου στις αρχές της δεκαετίας του ’70 αγωνίστηκα στην Α’ ομάδα του Άγιου Ιερόθεου μέχρι τα 22 μου που έσπασα το πόδι μου. Έγινα καλά και μετά το έσπασα ξανά. Πήγα στην Κηπούπολη και στον Ατρόμητο σχεδόν με σπασμένο πόδι, γύρισα στον Ιερόθεο στα 25 μου και έπαιξα μέχρι τα 30. Φοβερή ατμόσφαιρα, με πολύ κόσμο και άγρια ταυτόχρονα. Οι πιο πολλοί από τους συμπαίκτες μου ήταν μπετατζήδες αλλά επειδή είχα ταλέντο με σκέπασαν με τις φτερούγες τους. Σε ένα παιχνίδι με τις Κουκουβάουνες πέτυχα γκολ με φάουλ από την σέντρα. Επειδή εκτελούσα όλα τα πέναλτι και τα φάουλ κάθε χρόνο έβγαινα δεύτερος σκόρερ της ομάδας αν και λίμπερο, Μπαίνοντας πάλι στο γήπεδο μετά από τόσα χρόνια να μην υπερβάλλω ένιωσα λύπη χάος και οργή. Εύχομαι να δραστηριοποιηθούν οι υπεύθυνοι και αυτός ο χώρος να γίνει πάλι προσβάσιμος στην άθληση. Όλες οι συνοικίες του Περιστερίου, μέχρι ομάδες από τον Κολωνό το έχουν χρησιμοποιήσει ως έδρα. Πρέπει κάποια στιγμή να το δούμε πάλι γεμάτο κόσμο. Σε κανέναν δεν αρέσει να το βλέπει έρημο και μοναχό».

ΜΑΚΗΣ ΚΟΣΜΑΤΟΣ

«Περνούσα μέσα από ποτάμι και χωράφια»

«Γεννήθηκα στην Κεφαλονιά αλλά σε ηλικία 5 ετών ήρθαμε με την οικογένεια μου στην Αθήνα. Δέκα χρόνων επειδή έμενα κοντά στο γήπεδο με είδε ο αείμνηστος Λαμπράκος, παράγοντας του Ιερόθεου να φοράω πέδιλα και μου έφερε ένα ζευγάρι ελβιέλα.  Έτσι ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο περνώντας μέσα από ποτάμι και χωράφια για να πάω στο γήπεδο και στα 15 μου έκανα το ντεμπούτο μου με την Α’ Ομάδα εναντίον του Αετού Καισαριανής. Μάλιστα έβαλα και γκολ και από τη χαρά μου άρχισα να κλαίω. Ο μπαμπάς μου δεν ήθελε να παίξω μπάλα και με έδερνε, μόνο όταν πήγα στον Ατρόμητο και είδε την αγάπη του κόσμου κατάλαβε ποιος ήταν ο γιος του. Μια χρονιά πριν πάω στον Ατρόμητο έκανα δοκιμές στον Παναθηναϊκό με προπονητή τον Πούσκας, ο Ιερόθεος δεν με έδωσε τελικά γιατί ήθελε να γίνω επαγγελματίας ενώ ο Παναθηναϊκός έδινε 800 χιλιάδες δραχμές για να με κάνει ημιεπαγγελματία.  Είχα να μπω πολλά χρόνια μέσα στο γήπεδο και πραγματικά βούρκωσα βλέποντας να είναι σε τέτοια άσχημη κατάσταση. Ξέρω ότι το ιδιοκτησιακό του γηπέδου είναι μπερδεμένο και εύχομαι να βρεθεί στο μέλλον στο γήπεδο και ο Ιερόθεος να επιστρέψει εδώ που ανήκει».