Το ποδόσφαιρο τον «έβγαλε» από τη πατρίδα του τη Δημοκρατία της Γουϊνέας στη Δυτική Αφρική και τον οδήγησε στην Ευρώπη. Αρχικά στο Βέλγιο, κατόπιν στη Γαλλία και πιο ύστερα (το καλοκαίρι του 2021) στην Ελλάδα. Η δύναμη του πεπρωμένου συνεχίζεται για τον Ακιμπού Καμαρά που ντύθηκε με τα χρώματα του Ατρόμητου την τελευταία ώρα των μεταγραφών με υποσχετική λίγων μηνών από τον Ολυμπιακό στον οποίο δεν μπόρεσε να βρει φέτος θέση και ρόλο μέσα στην ομάδα αν και πέρσι είχε 32 συμμετοχές και 5 γκολ. Προσαρμόστηκε πολύ γρήγορα στο νέο του περιβάλλον, βοήθησε ο χαρακτήρας του και τώρα εκείνο που περιμένουμε από τον Ακιμπού Καμαρά είναι να μας προσφέρει όμορφες στιγμές όσο διάστημα φορέσει τη φανέλα του Ατρόμητου γιατί ουδείς ξέρει αν θα είναι λίγοι μήνες ή αν θα είναι περισσότεροι. Ο χρόνος θα δείξει….. Το «Α.Π.» περπάτησε μαζί του στους δρόμους της πόλης με παρέα τον «γαλλομαθή» νεαρό άσο Μιχάλη Σταματούλα που προπονείται με την επαγγελματική ομάδα αλλά αγωνίζεται στην Κ19. Ακιμπού Καμαρά καλώς ήρθε στο Περιστέρι.

Πως είναι οι πρώτες σου μέρες στην ομάδα;

«Πολύ ευχάριστες. Προσαρμόστηκα πολύ γρήγορα με βοήθησαν πολύ τα παιδιά που μιλάμε την ίδια γλώσσα, ο Μιχάλης, ο Κλωναρίδης, ο Κεσχρίντα, ο Ρομπάιγ, ο Ντε Μποκ, ο Ροτάριου και όλα είναι όμορφα, έτσι όπως μου τα είχαν πει. Ωραίο κλίμα, ωραίες προπονήσεις, ωραίες εγκαταστάσεις».

--- Η πρώτη σου εμπειρία στο ματς με την ΑΕΚ ήταν όμως πρωτόγνωρη.

«Στο ποδόσφαιρο τα πάντα μπορούν να συμβούν, γεγονότα που δεν τα περιμένεις αλλά εν τέλει συμβαίνουν. Ακόμη και τα πιο απίθανα. Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι μόνο υπομονή».

Από την μια στιγμή στην άλλη βρέθηκες λοιπόν στον Ατρόμητο. Γιατί;

«Τα πράγματα στην καθημερινότητα μου ήταν δύσκολα, σημασία έχει ότι τώρα νιώθω ωραία, ξεκινάω κάτι από την αρχή και αυτό μου δίνει μεγάλο κίνητρο. Η ομάδα συμπεριφέρεται καλά στο πρωτάθλημα και όλοι μαζί θα προσπαθήσουμε να εξαντλήσουμε τις πιθανότητες μας για την πρώτη εξάδα».

Από εσένα τι μπορούμε να περιμένουμε;

«Θέλω να παίξω όσο πιο καλά μπορώ και να βοηθήσω την ομάδα μου. Άμα με ρωτήσετε και πρωτάθλημα θα ήθελα με τον Ατρόμητο».

Μίλησες μου για εσένα.

«Γεννήθηκα στη Δημοκρατία της Γουινέας, στην  πόλη που ονομάζεται επίσης Γουινέα. Είμαι πάρα πολύ χαλαρός, δεν εκφράζομαι και δεν μιλάω πάρα πολύ, κυρίως εκφράζομαι μέσα μου. Συνήθως σκέφτομαι το μέλλον και δουλεύω για το μέλλον μου, θέλω να είναι καλύτερο από ότι ήταν πριν μερικά χρόνια και καλύτερο από ότι είναι τώρα».

Πότε έφυγες από την πατρίδα σου;

«Στα 17 μου χρόνια και πήγα στο Βέλγιο  που ήταν ο πρώτος μου προορισμός για να παίξω μπάλα στη Γκενκ. Με βοήθησε πάρα πολύ ο μάνατζερ μου για να πάω στο Βέλγιο και μετά βρήκα το δρόμο μου. Ακολούθησαν οι Εθνικές ομάδες της χώρας μου και η Γαλλία».

Το ποδόσφαιρο πως το ξεκίνησες;

«Στους δρόμους, όπως όλα τα παιδιά στη Γουινέα. Μετά πήγα σε μια ακαδημία, εκεί αποδείχθηκε ότι ήμουν ταλέντο, έτσι δούλεψα και προσπάθησα πάρα πολύ για να είμαι σήμερα εδώ».

Η οικογένεια σου ζει στη Γουινέα;

«Ναι. Ο μπαμπάς μου έχει φύγει από τη ζωή, ήταν στρατιωτικός. Έχω χάσει και έναν αδελφό, τώρα είμαστε τρία αγόρια και ένα κορίτσι. Η μητέρα μου είναι πωλήτρια».

Τα παιδικά σου χρόνια;

«Γενικά ήταν μια δύσκολη κατάσταση. Ακόμη και όταν χρειάστηκε να φύγω για το Βέλγιο, ήμουν χωρίς βίζα, χωρίς ταυτότητα με βοήθησε ο μάνατζερ μου για να τα φτιάξω αλλά τα κατάφερα»

Η Ελλάδα σου αρέσει ;

«Ειλικρινά το λέω δεν έχω να πω κάτι αρνητικό για την Ελλάδα. Μου αρέσει πάρα πολύ, έχει ζέστη τις περισσότερες μέρες του χρόνου, δεν κρυώνεις εύκολα, οι παραλίες είναι πολύ ωραίες, τα μαγαζιά επίσης όλα είναι λοιπόν υπέροχα. Στο σχολείο έμαθα πολλά πράγματα για τον πολιτισμό της Αρχαίας Ελλάδας».

Η ελληνική κουζίνα;

«Μου αρέσει πάρα πολύ κυρίως το σουβλάκι, απλά όποτε μου λείπει η μαγειρική της χώρας μου ή πηγαίνω και αγοράζω απέξω ή φτιάχνω μόνος μου».

Μουσική ελληνική έχεις ακούσει;

«Α ναι, όταν ήμουν στον Ολυμπιακό, οι συμπαίκτες μου έβαζαν τον συγχωρεμένο Mad Clip, κρίμα που έφυγε τόσο νέος. Μου άρεσε πολύ η μουσική του. Γενικά ακούω αφρικάνικη μουσική».

Στον ελεύθερο σου χρόνο πως περνάς;

«Επειδή ζω μακριά από την οικογένεια μου περνάμε πολλές ώρες μαζί από το τηλέφωνο με βιντεοκλίσεις και λέμε τα νέα μας. Αλλιώς κάθομαι μόνος και χαλαρώνω με τηλεόρασή η play station».

Με τη θρησκεία η σχέση σου;

«Είμαι Μουσουλμάνος, πιστεύω πάρα πολύ, κάνω την προσευχή μου πέντε φορές την ημέρα, τώρα πλησιάζει και το Ραμαζάνι που δεν τρώμε τίποτα. Τέλος Μαρτίου ξεκινάει. Από τις 7 το απόγευμα μέχρι τις 4 το πρωί μπορούμε να φάμε και να πιούμε. Από τις 4 το πρωί μέχρι τις 7 το απόγευμα ούτε νερό. Το κάνω από μικρός, είναι δύσκολο αλλά αντέχεται».

Εμπόδια έχεις περάσει πολλά για να είσαι εδώ;

«Προφανώς και αντιμετώπισα, η ζωή έτσι είναι φτιαγμένη για να έχουμε τα πάνω μας και τα κάτω μας. Υπάρχουν άνθρωποι που σε βοηθάνε και άνθρωποι που σε εμποδίζουν, πρέπει πάντα να κοιτάς μπροστά».

Όταν νιώθεις ότι αδικείσαι πως αντιδράς;

«Δεν μπορείς να κάνεις κάτι αλλά ακούς τι λέει ο Θεός. Υπακούς και το δέχεσαι».

Την οικογένεια την έχεις στο μυαλό σου αν και είσαι ακόμη μικρός;

«Στο κεφάλι μου έχω χτίσει την οικογένεια από πολύ μικρό παιδί γιατί ήμασταν πολλά αδέλφια, η κοπέλα μου ζει στη Γουινέα είναι 19 ετών και είμαστε μαζί επίσης από παιδιά».

Όταν έχεις άδεια από την ομάδα σου που πηγαίνεις;

«Εννοείται στη Γουινέα για να δω την οικογένεια μου, δεν το συζητώ. Από την Ελλάδα το ταξίδι είναι 9 ώρες με ενδιάμεση στάση το Παρίσι».

Αγαπημένος παίκτης και αγαπημένη σου ομάδα;

«Δεν μου αρέσει κανένας σύλλογος, αλλά ο μόνος παίκτης είναι ο Μέσι δεν υπάρχει άλλος σαν και αυτόν. Στο Μουντιάλ πάλι λόγω Μέσι υποστήριζα την Αργεντινή».

Το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό σου όνειρο;

«Το όνειρο μου είναι να γίνω ένας μεγάλος παίκτης. Αυτό».

Και τι θα ήθελες να αφήσεις πίσω σου από το πέρασμα σου στον Ατρόμητο;

«Μακάρι να αφήσω το στίγμα μου και όταν πετυχαίνω στο δρόμο κάποιον από το Περιστέρι να με θυμάται ως ένας καλό άνθρωπο και μετά ως ένα καλό παίκτη».