«Όταν οι συμπαίκτες μου έπαιζαν τάβλι στο ξενοδοχείο εγώ έγραφα τραγούδια»
Γέννημα θρέμμα του Περιστερίου, στην ίδια γειτονιά από τότε που γεννήθηκε απλά χρειάστηκε να μετακομίσει σε άλλο οικοδομικό τετράγωνο όταν παντρεύτηκε, ο Νίκος Λουκάς έπαιξε ποδόσφαιρο στον Ατρόμητο στη δεκαετία του ‘60 αλλά τον κέρδισε ολοκληρωτικά το τραγούδι γράφοντας μεγάλες λαϊκές επιτυχίες. Για 25 χρόνια έκανε σημαντική καριέρα στη δισκογραφία δίπλα στον Τάκη Σούκα που μελοποιούσε τους στίχους του. Ας αφήσουμε όμως τον παλαίμαχο άσο του Ατρόμητου και καταξιωμένο στιχουργό Νίκο Λουκά να μας αφηγηθεί την όμορφη ιστορία της ζωής του:
«Γεννήθηκα στην οδό Λαχανά, λίγα μέτρα πάνω από το γήπεδο του Ατρόμητου. Πριν χτιστεί το γήπεδο, στη πάνω του πλευρά υπήρχε μια στέρνα με αμπέλια, ελιές και ζαρζαβατικά, εμείς μπαίναμε παιδάκια να κόψουμε κανένα σταφύλι και ο μπάρμπα Κλεάνθης που είχε το μποστάνι, μας κυνηγούσε. Αργότερα όταν έγινε το γήπεδο πήγαινα σε μια γωνία, έβαζα μια σκάλα και παρακολουθούσα από εκεί το παιχνίδι. Πόσες και πόσες φορές ο κυρ Ηλίας ο σπανός όπως τον φώναζαν μου πετούσε πέτρες για να φύγω. Δημοτικό πήγα στου Σελίμη που μετέπειτα έγινε δήμαρχος Περιστερίου και γυμνάσιο στην «Παράγκα». Ήμουν συμμαθητής με τον αείμνηστο Γιώργο Βασιλόπουλο».
Και ο Νίκος Λουκάς συνεχίζει την νοσταλγική του αφήγηση: «Το όνειρο όλων των παιδιών εκείνη την εποχή ήταν να παίξουν μπάλα στον Ατρόμητο. Κάθε γειτονιά είχε την ομάδα της, στην Αγία Τριάδα ήταν η Θύελλα, στον Παλαιό Ταξιάρχη ο Εθνικός Περιστερίου, η Ένωση Ταξιαρχών στο Νέο Ταξιάρχη ο ΑΟ Ταξιάρχης, πιο πάνω ο Ήφαιστος και οι άλλες ομάδες. Εγώ έπαιζα στην Ένωση Ταξιαρχών όταν ο Τάκης Παπαρσενίου που ήταν προπονητής στον Ατρόμητο με κάλεσε να κάνω ένα δοκιμαστικό σε φιλικό παιχνίδι με τον Παναιγιάλειο και παρόλο που είχα προτάσεις από τον Απόλλωνα και τον Βύζαντα υπέγραψα φυσικά στον Ατρόμητο χωρίς να πάρω χρήματα. Σταμάτησα τη μπάλα πολύ μικρός σε ηλικία 23 ετών γιατί εκείνα τα χρόνια δεν έκαναν κουμάντο οι προπονητές αλλά ο Κυβερνητικός εκπρόσωπος της Χούντας. Σε ένα παιχνίδι στη Χαλκίδα με τον Ολυμπιακό ήμουν από τους καλύτερους παίκτες σε απόδοση. Την επόμενη εβδομάδα παίζαμε στη Λειβαδιά κι εννοείται ότι έπρεπε να παίξω. Ο προπονητής ανακοίνωσε την ενδεκάδα λέγοντας πως θα παίξουν οι δέκα της Χαλκίδας εκτός του Λουκά. Τότε είπα μέσα μου ότι θα σταματήσω γιατί ήδη είχα και το μεράκι της στιχουργικής και της ποίησης. Όταν πηγαίναμε με την ομάδα σε ξενοδοχείο πριν από κάποια επιλεγμένα παιχνίδια, όταν οι συμπαίκτες μου έπαιζαν τάβλι ήμουν στο δωμάτιο μου κι έγραφα στίχους. Το ταλέντο υπήρχε από τότε αρκεί να βρεθεί η κατάλληλη στιγμή για να το εκφράσεις. Πάντως από τότε που σταμάτησα δεν έχω πάει ποτέ στο γήπεδο. Παρακολουθώ βέβαια τον Ατρόμητο, χαίρομαι για την πορεία του αλλά θα ήθελα να παίζουν περισσότεροι περιστεριώτες. Στην εποχή μας όταν χάναμε δεν μπορούσαμε να βγούμε από τα σπίτια μας, ντρεπόμασταν».
Η συνεργασία με Σούκα
Καταλυτική για τον Νίκο Λουκά ήταν η συνάντηση του με τον Τάκη Σούκα καθώς έμελλε να συνεργαστούν πολλά χρόνια. « Όταν ξεκίνησα να το ψάχνω περισσότερο για να προωθήσω τους στίχους μου, έμαθα ότι ήταν γείτονας ο Τάκης Σούκας που έμενε στην Κρέσνας, έτυχε να γνωριστούμε και τότε ξεκίνησαν όλα. Το πρώτο μου τραγούδι που είδα ηχογραφημένο σε δίσκο ήταν από τη φωνή της Γιώτας Λύδια «ένα φανάρι και λίγο φως». Εγώ έγραφα στίχους και ο Σούκας έκανε την επιλογή ανάλογα με την παραγγελία για τον εκάστοτε τραγουδιστή. Ξέραμε δηλαδή ότι πρέπει να γράψουμε τραγούδια για τον Καζαντζίδη. Για παράδειγμα το 1985 ο Στέλιος δεν τραγουδούσε και αποφάσισε να κάνει την παραγωγή ενός δίσκου. Τότε έγραψα το «είμαι τραγούδι είμαι λαός δεν είμαι σκλάβος κανενός», μάλιστα οι στίχοι αυτοί υπάρχουν στην προτομή του. Θυμάμαι ότι το έγραψα στο δρόμο από το Περιστέρι μέχρι το Μεγάλο Πεύκο. Σταματούσα με το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου, έγραφα στίχους και συνέχισα, μέχρι θα φθάσω στον προορισμό μου το είχα ολοκληρώσει. Το τραγούδι αυτό εκπροσωπεί την παρέα μου, τη γενιά των ξεριζωμένων και των προσφύγων. Το τελευταίο μου τραγούδι ήταν το 1997 το «Ανακαλύπτω» με τη Δήμητρα Γαλάνη. Μετά το ΄97 σταμάτησα γιατί βρέθηκα έξω από μια δουλειά. Δισκογραφικά έκανα μια καριέρα 25 ετών και τα χρήματα που παίρναμε εμείς οι στιχουργοί ήταν ένα πολύ καλό μεροκάματο λόγω των επιτυχιών για να ζήσουμε τις οικογένειες μας ενώ από το 1980 κολλούσαμε και ένσημα. Γενικά με «πονάει» πάντως όταν δεν γίνεται αναφορά στους δημιουργούς ενός τραγουδιού. Εμείς είμαστε ξεχασμένοι. Για να σας πω την πάσα αλήθεια στα μπουζούκια είναι ζήτημα αν έχω πάει δύο φορές στη ζωή μου. Επειδή ζούσα τους καλλιτέχνες από πολύ κοντά στις ηχογραφήσεις και τους άκουγα δεν ένιωθα την ανάγκη να τους δω και στα μπουζούκια. Σε μια πρεμιέρα της Βιτάλη θυμάμαι να έχω πάει, η δε Στανίση ακόμη με περιμένει. Στο συρτάρι μου πρέπει να έχω 1000 τραγούδια αλλά πλέον οι καιροί έχουν αλλάξει, βγαίνει ένα τραγούδι και το ανεβάζουν το YouTube. Το «τελειώσαμε και μείναμε μονάχοι» ήταν να το πει ο Κοντολάζος, δεν το ήθελε και το πήρε ο Στράτος που το έκανε μεγάλη επιτυχία. Το «Μάνα μου» ο Καζαντζίδης έκανε 3 μήνες για να το ηχογραφήσει, έμπαινε στούντιο και τον έπιαναν τα κλάματα».
ΣΤΙΧΟΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ ΤΟΥ Ν.ΛΟΥΚΑ
«Τελειώσαμε και μείναμε μονάχοι» Σ.Διονυσίου
«Βάρα μου το ντέφι» Βιτάλη
«Δεν μπορεί κάτι πρέπει να γίνει» Κοντολάζος
«Δεν είναι εσύ» Καζαντζίδης - Στανίση
«Όλα για μένα είναι εσύ» Πίτσα Παπαδοπούλου
«Αν με αγαπούσες λίγο» Κοντολάζος
«Είμαι τραγούδι, είμαι λαός» Καζαντζίδης
«Δεν μας ένιωσε καρδιά μου» Πίτσα Παπαδοπούλου
«Απελπισμένα σε αγαπώ» Στανίση
«Αιώνιες αγάπες» Βελής
«Ζηλεύω τα πουλιά» Καζαντζίδης
«Μάνα μου» Καζαντζίδης
«Με λες αγάπη» Διονυσίου – Διαμάντη
«Ανακαλύπτω» Γαλάνη
«Εγώ ο Στέλιος» Λ. Βελής
«Είμαστε χαμένοι από χέρι» Βιτάλη
«Στην οδό της τρέλας» Λ. Βελής
Τραγούδια του έχουν ερμηνεύσει ακόμη μεταξύ άλλων οι: Χαρούλα Αλεξίου, Λιζέττα Νικολάου, Στάθης Αγγελόπουλος, Χριστίνα Μαραγκόζη, Μιχάλης Δημητριάδης, Γιώργος Μαργαρίτης, Ρίτα Σακελλαρίου, Γιώργος Σαρρής, Γιάννης Ντουνιάς, Άγγελος Διονυσίου, Κώστας Μοναχός, Μαίρη Μαράντη, Μαρίνα Βλαχάκη, Πάνος Μαρίνος, Γιώργος Ταλιούρης, Γιώτα Λύδια.
