Το συνήθιζε ο Τάκης, όπως όταν τον χαιρετούσες  πριν φύγεις συνήθιζε να λέει «τα λέμε». Αμ έλα που δεν θα τα ξαναπούμε;

Τέλος πάντων του απάντησα «καλά είμαι Τάκαρε εσύ;» Κούνησε το κεφάλι του. Προσπάθησα να τακτοποιηθώ στο χώρο του νοσοκομείου γιατί ένιωθα ότι «ενοχλούσα» τη γυναίκα του, τον αδελφό του, τον ίδιο τον Τάκη. Λάθος μου.

Ο Ο Τάκης σηκώθηκε από το κρεββάτι, έβαλε τα πόδια στο έδαφος, ένα μαξιλάρι μπροστά του για να ακουμπάει. Κάθισα σε μια καρέκλα και άρχισα να συζητώ μαζί του. Για τον Ατρόμητο φυσικά. Και να σας πω και κάτι; Γνώριζε και πράγματα που εγώ δεν ήξερα. Της αρμοδιότητας του φυσικά. Κατάλαβα ότι τον ενδιέφερε πολύ το θέμα της εταιρίας που θα ντύσει την ομάδα στη νέα χρονιά.

Εκεί από το κρεββάτι του πόνου, που υπέφερε στην κυριολεξία έκανε ο Τάκης τα τηλεφωνήματα του. Α ρε ψιχούλα! Για να προλάβει η ομάδα να ντυθεί έγκαιρα το έκανε. «Εντάξει μου λέει άμα είναι να παίξουμε ένα – δύο παιχνίδια στην Ευρώπη και μετά άμα είναι να αλλάξουμε ας αλλάξουμε» αποκρίθηκε. Είπαμε και άλλα πράγματα. Για τον αγώνα με τον ΠΑΟΚ που ήταν την επόμενη μέρα.

Σας είπα όμως ότι ήταν ταλαιπωρημένος. Από τη χημιοθεραπεία δεν μπορούσε να πιει ούτε νερό, που λόγος για φαγητό. Κάποια στιγμή ζήτησε να πιει λίγο χυμό. Α ρε ψιχούλα!. Γνώριζε την κατάσταση του αλλά ήταν δυνατός. Δυνατός όσο μπορούσε εδώ που τα λέμε. Πιστεύαμε ότι λόγω της χημιοθεραπείας σύντομα τα «λευκά» θα ανέβαιναν πάλι και πως ο εξασθενημένος οργανισμός του θα ανακτούσε πάλι. Δυστυχώς!.

Που να το ξέρα ότι ήταν η τελευταία φορά που θα τον έβλεπα. Πήγα δίπλα του, τον αγκάλιασα από τον ώμο και του είπα: «Τάκαρε φεύγω τώρα και την επόμενη φορά που θα έρθω να σε δω πιο δυνατό. Εντάξει;». Εντάξει μου είπε. Α ρε ψιχούλα. Δυστυχώς. Ευχήθηκα κουράγιο στη γυναίκα και στον αδελφό του και κατηφόρησα τα σκαλιά των 10 ορόφων του Ευσαγγελισμού. Ο Τάκης μας άφηνε σιγά σιγά. Και από σήμερα μας άφησε για πάντα.

Νιώθω πάντως «όμορφα» που τον είδα. Έστω και για τελευταία φορά. Συγνώμη που το λέω αλλά αισθάνομαι ότι ήμουν τυχερός που τον πρόλαβα, που μίλησα μαζί του, που είπαμε για τον Ατρόμητο. Ο Τάκης Μιχαλέτος ήταν ψιχούλα. Πιο ψιχούλα από τον Μιχαλέτο δεν γίνεται. Δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να μην πόνεσε για τον Τάκη. Να είναι καλά τώρα εκεί που θα πάει. Γειά σου Τάκαρε, καλό Παράδεισο να έχεις.

ΥΣΤ. Αυτή η φωτό είναι η κληρονομιά μου. Για να θυμάμαι πάντα έναν από τους καλύτερους ανθρώπους που είχα τη τύχη να μπει στο διάβα μου.