Οι πρόεδροι των «πέτρινων» χρόνων της Δ’ Εθνικής επιστρέφουν 23 χρόνια μετά στο γήπεδο που έγραψαν τη δική τους ιστορία.
Ο Βασίλης Τσίκος και ο Κώστας Σταθάκης έχουν αφήσει το δικό τους ξεχωριστό αποτύπωμα στον Ατρόμητο. Στα «πέτρινα» χρόνια της ομάδας όταν για πρώτη φορά στην ιστορία της είχε κατρακυλήσει στην ερασιτεχνική κατηγορία της Δ’ Εθνικής και βρέθηκαν ως «μάννα εξ ουρανού» για να την κρατήσουν όρθια κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Το πέρασμά τους αποδείχθηκε καταλυτικό. Ο Ατρόμητος ξεπέρασε την χρονιά της Δ’ Εθνικής με απευθείας άνοδο και δημιούργησε τις συνθήκες που έφεραν τα μετέπειτα χρόνια την οριστική του αναγέννηση που βιώνουμε πλέον με την εποχή του Γιώργου Σπανού. Για πρώτη φορά από τότε, για πρώτη φορά μετά από 23 ολόκληρα χρόνια αντάμωσαν στο γήπεδο Περιστερίου, θυμήθηκαν τα παλιά και τα συνέδεσαν με το σήμερα.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΚΟΣ
«Ο Ατρόμητος είναι κάτι το διαφορετικό, είναι ιστορία, είναι ιδέα»
«Νομίζω ότι η ιστορία μας είναι γνωστή στον κόσμο του Ατρόμητου. Όταν η ομάδα έπεσε στη δ’ εθνική ήρθε ο αείμνηστος Βασίλης Πέτρου μαζί με τον Βασίλη Καρακατσάνη και μας ζήτησαν να πάρουμε την ομάδα. Ήταν ιδιοκτήτες αλυσίδας καφέ και από το 1990 δραστηριοποιούμασταν στο Μπουρνάζι. Και ποιος δεν θυμάται το «Κόκκαλο» κλαμπ. Η ομάδα ήταν σε κακά χάλια, δεν υπήρχε ούτε πλυντήριο να φανταστείς, ούτε φόρμες ούτε κάλτσες. Εσύ Παύλο θα έζησες και τα θυμάσαι. Προσπαθήσαμε λοιπόν να βάλουμε την ομάδα σε μια τάξη με πρώτο στόχο την άμεση επάνοδο στη Γ’ Εθνική. Δεν το ξέραμε το ποδόσφαιρο αλλά το μάθαμε στην πορεία. Μερικές από τις μεγαλύτερες στιγμές της ζωής μας τις περάσαμε με αυτή την ομάδα και δεν ξεχνιούνται με τίποτα. Μέχρι και ύμνο κάναμε τα πνευματικά δικαιώματα του οποίου ανήκουν σε εμένα και τον Κώστα. Δεν αφήναμε στην τύχη του και ο νοών νοήτω κανένα παιχνίδι. Τελείωνε το ματς και από την επόμενη μέρα κοιτούσαμε το επόμενο και πως θα το κερδίσουμε έχοντας πολλά εμπόδια από την ΕΠΟ. Τι να πρωτοθυμηθώ; Το ματς με τον Φωστήρα στον Ταύρο που είχε τεράστιο παρασκήνιο και μας έπαιζαν όλοι πάρολι αλλά εμείς νικήσαμε; Να θυμηθώ το ματς με τον Ακράτητο στα Άνω Λιόσια στο οποίο ο Μπαλογιάννης περπατούσε μέσα στην περιοχή μας και ο διαιτητής έδωσε πέναλτι; Να θυμηθώ το ματς με τον Άρη Πετρούπολης στο οποίο ο διαιτητής μας έδωσε δύο πέναλτι αλλά ο Κρητικός που τα εκτέλεσε δεν μπόρεσε να βάλει γκολ και τον Κούγια να μπαίνει μέσα στο γήπεδο και να τραβάει το σορτσάκι του διαιτητή. Μόνο στον Κούγια είχαμε δώσει τότε 50 εκ δραχμές για να πάρουμε τους Σταύρου, Τσαλαπατάνη, Τυλιγάδα. Με χίλιους κόπους και έντονο ανταγωνισμό ανεβήκαμε στη Γ’ Εθνική αλλά και εκεί συναντήσαμε πολλά εμπόδια από το σύστημα της εποχής. Είχαμε κόντρα το Αιγάλεω και τον φίλο μου τον Θωμά αλλά ότι μας έκαναν στον πρώτο γύρο τους το ανταποδώσαμε στο Περιστέρι. Στην Κάτω Αχαγιά θυμάμαι με φυγάδευσαν για να ξεφύγω από τους οργισμένους φίλαθλους της Αχαικής. Αξέχαστο θα μου μείνει φυσικά και το μπαράζ σωτηρίας με τον Λεβαδειακό, είχε πάρει καμιά δεκαριά ασπιρίνες για να μην πάθω τίποτα. Ο κόσμος του Περιστερίου μας αγάπησε και τον αγαπήσαμε. Μας στήριξαν και οι επιχειρήσεις. Ο Ατρόμητος είναι κάτι το διαφορετικό, είναι ιστορία, είναι ιδέα. Για τον σημερινό Ατρόμητο είναι σαφές ότι αν δεν υπήρχε ο Σπανός η ομάδα δεν θα ζούσε τις καλύτερες στιγμές της ιστορίας της. Γιατί αν εμείς λέμε ότι ανεβάσαμε την ομάδα στην Γ’ Εθνική τότε τι να πει και ο Σπανός που την έβγαλε στην Ευρώπη, την πήγε σε δύο τελικούς του Κυπέλλου Ελλάδας και τόσα άλλα που έχει κάνει. Να του ανάβουμε κανένα κεράκι γιατί έτσι και φύγει δεν θα υπάρχει αντικαταστάτης. Ποτέ μα ποτέ να μην ξαναζήσει ο Ατρόμητος μια νέα Δ’ Εθνική, δεν το αξίζει να το ζήσει, δεν αξίζει να παίζει Κυριακή πρωί με τον Καλυμνιακό και τον Πολυκράτη με όλο το σεβασμό στις ομάδες αυτές. Και αν η φετινή χρονιά δεν έχει ξεκινήσει καλά, ο κόσμος οφείλει να είναι ακόμη πιο κοντά στην ομάδα για να την βοηθήσει να ανακάμψει».
ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΑΘΑΚΗΣ
«Το όραμα του Γιώργου Σπανού πρέπει να συνεχιστεί»
«Όπως είπε και ο Βασίλης ξεκινήσαμε από παρότρυνση των τότε ανθρώπων της ομάδας, σε μια εποχή με τραγική κατάσταση για την ομάδα. Ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα, ήμασταν νέοι και ονειροπόλοι και ξεκινήσαμε μια προσπάθεια που κατέληξε με επιτυχία μετά από πολύ κόπο, πολλές ώρες ενασχόλησης με το πρότζετ της Δ’ Εθνικής. Ενώσαμε τους παλιούς με τους νέους, γεμίσαμε το γήπεδο, κάποια στιγμή εγώ και ο Βασίλης γίναμε οι αποκλειστικοί χορηγοί της ομάδας έχοντας να αντιμετωπίσουμε ομάδες με μεγάλα μπάτζετ όπως ο Ακράτητος, ο Αχαρναικός. Έχοντας όμως βοήθεια από παιδιά που αγαπάνε την ομάδα, όπως ο Σταύρος Ηλιόπουλος και σε ένα σκληρό πρωτάθλημα καταφέραμε να αναδειχθούμε πρωταθλητές, έχοντας δημιουργήσει μια άκρως επαγγελματική κατάσταση για εκείνη την εποχή. Τον επόμενο χρόνο ανεβήκαμε στην Γ’ Εθνική, γίναμε ΠΑΕ και παίξαμε σε ένα όμιλο που έπεφταν πολλές ομάδες έχοντας αντιπάλους το Αιγάλεω και τον Παναιγιάλειο που κατά κάποιο τρόπο είχαν προκαθορίσει την άνοδό τους. Γι’ αυτό και ήρθαμε σε σύγκρουση με την παράγκα της εποχής πληρώνοντας το τίμημα καθώς παίξαμε την παραμονή μας σε μπαράζ με τον Λεβαδειακό. Ο κόσμος του Ατρόμητου σεβάστηκε πάντως την προσπάθεια μας, είχαμε αρωγούς τον τότε δήμαρχο Δημητρακόπουλο και τον αείμνηστο Γιάννη Καλογερά αλλά πάνω από όλα πήραμε μεγάλη αγάπη από τους φιλάθλους μας. Δεν ξεχνώ το ματς με το Αιγάλεω στο οποίο κόψαμε πέντε χιλιάδες εισιτήρια, αριθμός μυθικός. Θα θυμάμαι πάντα μέχρι να πεθάνω ένα περιστατικό έξω από το γήπεδο του Περιστερίου. Έβρεχε πολύ εκείνη την μέρα και έριχνε λάσπη. Εμείς νικήσαμε με πολύ καλή εμφάνιση και ένας φίλαθλος ήταν τόσο χαρούμενος που πηγαίνοντας να πάρω το αυτοκίνητο μου διαπίστωσα ότι μου το έπλενε. Το ρώτησε «τι κάνεις εδώ;» και μου απάντησε: «εσύ είσαι ο πρόεδρος μας που μας δίνει τέτοια χαρά, να μην στο ανταποδώσω;».
Μετά το μπαράζ παραμονής με τον Λεβαδειακό κι ενόψει της επόμενης χρονιάς επειδή τα μπάτζετ ήταν πολύ μεγάλα αποφασίσαμε να βρούμε ένα κατάλληλο άνθρωπο για να δώσουμε την ομάδα. Με τη βοήθεια του Ανδρέα Λοβέρδου, η ενασχόληση του οποίου τότε με τον Ατρόμητο ήταν πολύ σημαντική βρέθηκε μετά από πολλές συζητήσεις η οικογένεια Βρυώνη με τους αδελφούς Παπανικόλα που δυστυχώς έφυγαν γρήγορα από τη ζωή. Δώσαμε την ομάδα σε καλύτερα χέρια και αυτό μας έκανε χαρούμενους. Μπορεί να μην πηγαίνω πια στο γήπεδο, τον Ατρόμητο όμως τον παρακολουθώ, τον αγαπώ και θα τον αγαπώ. Πρέπει όμως να γίνει η ομάδα του Περιστερίου, δεν μπορεί τέτοιος δήμος με τέτοια ομάδα να μην γεμίζει το γήπεδο και να μοιράζονται οι φίλαθλοι στις άλλες ομάδες. Πρέπει να δημιουργηθεί μια κατάσταση που θα προσελκύσει τον κόσμο, οι χαρές των τελευταίων ετών δεν πρέπει να σταματήσουν και το όραμα του Γιώργου Σπανού πρέπει να συνεχιστεί. Πιστεύω και αυτό το έχουμε συζητήσει με τον Βασίλη ότι ο Θεός κατά κάποιο τρόπο αγαπάει τον Ατρόμητο και δεν τον αφήνει μόνο του ποτέ. Είδατε εκείνα τα χρόνια βρεθήκαμε εμείς για να τον κρατήσουμε όρθιο, μετά ήρθε ο Βρυώνης και πιο μετά ο Σπανός. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός τον αγαπάει αλλά είναι και μεγάλη ομάδα. Εμείς σε δύσκολες στιγμές και στενάχωρες, με ένα σύστημα που δεν μας βοηθούσε και μας έβαζε εμπόδια καταφέραμε να επιβιώσουμε και να βάλουμε ένα λιθαράκι στο όλο μεγαλούργημα που συντελείται τα τελευταία χρόνια. Αλλά καλό είναι να μην ξαναπεράσει ο Ατρόμητος τη Δ’ Εθνική. Θα είμαστε πάντα δίπλα για να επαναφέρουμε αυτόν τον μεγάλο σύλλογο, ο κόσμος να μην επηρεάζεται από πρόσκαιρες καταστάσεις, να μην απογοητεύεται και να συνεχίσει να αποτελεί τον δωδέκατο παίκτη όπως κάνει όλα αυτά τα χρόνια».
