Διαβάστε το αφιέρωμα της εφημερίδας Αθλητικό Περιστέρι για τα 50 χρόνια του ΓΣΠ με το ιστορικό αντάμωμα άσων του παρελθόντος στο γήπεδο της Πρόνοιας από εκεί που όλα ξεκίνησαν.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΜΜΑΤΑΣ
«Δούλευα οικοδομή, έπαιζα μπάσκετ και ταυτόχρονα σπούδαζα»
Βλέποντας τον κόσμο από τα 2,8μ. ο Γιάννης Κομματάς αποτέλεσε έναν από τους «πύργους» του ΓΣΠ Περιστερίου στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ΄80.
«Γεννήθηκα στο Περιστέρι αλλά μεγάλωσα στη Πάτρα. Έζησα 4 χρόνια στη Γερμανία και όταν αποφασίσαμε να επιστρέψουμε οικογενειακώς επιλέξαμε την Πάτρα λόγω της καταγωγής του πατέρα μου. Κάποια μέρα πήγα να δω ένα αγώνα του Απόλλωνα με τον Πανιώνιο, σε ηλικία 14 ετών και ένα κύριος που με είδε με πλησίασε και μα παρακίνησε να ξεκινήσω μπάσκετ από την Απολλωνιάδα και μετά πήγα στον Απόλλωνα. Ήμουν ήδη 2,2μ. Στα 20 μου πέρασα στο Πολυτεχνείο και επειδή είχα το δικαίωμα μετακίνησης επέλεξα το Περιστέρι. Πήγα την σεζόν 1981-82 και την επόμενη ΄82-΄83 ανεβήκαμε στην Α’ Εθνική. Έμεινα στο Περιστέρι μέχρι την σεζόν 1985-86 γιατί ήταν υποχρεωτικό να γυρίσω στον Απόλλωνα αλλά το τέλος ήταν λιγάκι επεισοδιακό γιατί δεν σεβάστηκαν την επιθυμία μου με αποτέλεσμα επί Ματθαίου να μείνει ανενεργός και ουσιαστικά μετά από ένα χρόνια στα 28 μου πια να σταματήσω το μπάσκετ γιατί δεν μπορούσα να επανέλθω. Παρ’ όλα αυτά αγάπησα την ομάδα και τους ανθρώπους της. Ήταν άλλες εποχές για το άθλημα και ήμασταν μια παρέα. Εγώ για να καταλάβεις δούλευα σε οικοδομή για να τα βγάζω πέρα, έπαιζα μπάσκετ και ταυτόχρονα σπούδαζα. Μόνο την τελευταία χρονιά πήρα κάποια χρήματα για να μην πηγαίνω οικοδομή. Έζησα πολλές όμορφες στιγμές με την ομάδα και έμαθα πολλά πράγματα από τον Θανάση Χριστοφόρου τα οποία έδειξα μέσα στο παρκέ ωστόσο επί Φαίδωνα Ματθαίου. Ήταν μια σχολή μόνος του. Θυμάμαι έντονα το ματς κυπέλλου με την ΑΕΚ που αν και εμείς στην Β’ Εθνική την αποκλείσαμε αλλά και τα παιχνίδια με τον Απόλλωνα που για εμένα ήταν συναισθηματικά φορτισμένα. Πήρα πολύ αγάπη από τον κόσμο του Περιστερίου, ακόμη και τώρα με θυμούνται και καταλαβαίνω ότι με αγαπάει. Γενικά το Περιστέρι ήταν μια παρέα που έφυγε όμως σε λάθος ατραπούς, καλά κάνει βέβαια και προχωράει όμως δεν είναι αυτό που με τραβάει τόσο πολύ. Το Περιστέρι μπορούσε να γίνει μια Μπαρτσελόνα της Ελλάδας αλλά δεν έγινε ποτέ. Η ευχή που έχω να δώσει είναι τα επόμενα πενήντα χρόνια ο ΓΣΠ να κάνει κοινωνικό έργο στην πόλη γιατί με αφορμή τον αθλητισμό είναι ένα σύμβολο για το Περιστέρι».
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΦΩΤΟΥ
«Το 1987 πρέπει να διώξαμε 1000 παιδιά»!
Θα τον έλεγε κανείς «εμβληματική μορφή» της ομάδας καθώς από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης μέχρι και σήμερα ο Στέφανος Φώτου είναι η προσωποποίηση του αληθινού εργάτη που τον ξέρουν πια και οι…πέτρες σε αυτό το οικοδόμημα που ονομάζεται Γ.Σ.Περιστερίου.
«Ξεκίνησα για πρώτη φορά στις αρχές του ’73 γιατί στο συμβούλιο ήταν ο άντρας της ξαδέλφης μου και σταμάτησα για τη στρατιωτική μου θητεία. Όταν απολύθηκα το καλοκαίρι του 1977 ανέλαβα κι επίσημα στην Πρόνοια τις ακαδημίες και την Α’ ομάδα ως έφορος και φροντιστής. Γενικά έκανα τα πάντα όπως όλοι μας. Από τα χέρια μου πέρασαν όλα τα παιδιά που έκαναν μεγάλη καριέρα. Τον Κορωνιό τον είχα κοντά μου από 7 ετών. Το 1987 που πήραμε το Eurobasket σταματήσαμε να γράφουμε παιδιά στην Ακαδημία γιατί δεν είχαμε γήπεδα. Είχαμε πιάσει όλα τα ανοικτά γήπεδα μπάσκετ, στα σχολεία, όπου υπήρχε γήπεδο αλλά και πάλι δεν μας έφθαναν. Πρέπει να είχαμε διώξει πάνω από 1000 παιδιά γιατί δεν είχαμε ώρες για προπονήσεις. Το επάγγελμά μου ήταν φούρναρης. Είχε δικό μου φούρνο κοντά στη Ζωοδόχο Πηγή, μέχρι το 1990 μετά έκοψε η δουλειά γιατί έγινε ελεύθερο το επάγγελμα. Δούλεψα σε εταιρίες με τυροειδή ως το 2016 που βγήκα σε σύνταξη. Αρκεί να σας πω ότι πήγαινα για δουλειά στις 12 το βράδυ για να ετοιμάσω ψωμί για το φούρνο επειδή έπρεπε το πρωί να φύγω με την ομάδα σε ταξίδι. Το κλίμα ήταν πάντα οικογενειακό και οι πλάκες που γινόντουσαν ήταν αξέχαστες. Σε ένα ταξίδι επιστρέφοντας από τα Γιάννινα ο Κολτσίδας είχε δέσει τα κορδόνια των Χριστοφόρου – Παπαχατζή μέσα στο πούλμαν και όταν έπρεπε να κατέβουμε στο Αντίρριο για να μπούμε στο φέρι μποτ, ο Χριστοφόρου τράβαγε μαζί του και τον Παπαχατζή καταλαβαίνετε τι έγινε. Για τα 50 χρόνια της ομάδας η ευχή μου είναι να δω τα επόμενα 2-3 χρόνια περισσότερα παιδιά από την Ακαδημία στην Α’ Ομάδα. Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλά παιδιά που αν προσεχθούν θα παίξουν μπάσκετ. Όσο πιο πολλά περιστεριωτόπουλα τόσα το καλύτερο. Από τότε που ήρθε ο Κότσης η ομάδα έχει νοικοκυρευτεί γιατί παλιά γινόντουσαν διάφορα, έχουν μπει πολλά πράγματα σε μια σειρά είναι και οι Πολέμης, Παρδακίδης που θέλουν την ομάδα να προοδεύει και πιστεύω ότι θα συνεχίσουμε για πολλά χρόνια να είμαστε ψηλά όπως αξίζουμε άλλωστε να είμαστε».
.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΡΔΑΚΙΔΗΣ
«Τα ταξίδια που έρχονται αναμένονται ακόμη πιο συναρπαστικά»
Με αφορμή τη γενέθλια χρονιά ο πρόεδρος του Δ.Σ. του Γ.Σ. Περιστερίου Γιώργος Παρδακίδης έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Είναι μεγάλη μου τιμή και χαρά που η ιστορική αυτή συγκυρία με βρίσκει στη θέση του Προέδρου του ΔΣ του Συλλόγου μας. Kαι χαίρομαι που βρίσκομαι ανάμεσα σε αθλητές που έχουν αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμα τους μέσα στη διαδρομή του χρόνου φορώντας την ένδοξη φανέλα του Συλλόγου μας.
Από το 1971, συνυπάρχουν γλυκά εικόνες από χαρές, λύπες, αγωνίες και περιπέτειες. Αναμνήσεις, εμπειρίες και συναισθήματα με την ομάδα, που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, μας έχει ταξιδέψει σχεδόν όλους μας.
Πενήντα χρόνια ιστορίας και σημαντικής παρουσίας του ΓΣΠ στον αθλητισμό, στην παιδεία, στην πόλη μας, στη ζωή μας…
Από το παρελθόν αλλά και το παρόν, το βλέμμα μας εστιάζει περισσότερο στο μέλλον. Ένα μέλλον που ξεκινά με μία αισιόδοξη επόμενη μέρα για όλους μας. Ένα αισιόδοξο στίγμα για ένα καινοτόμο «αύριο», γεμάτο αγάπη.
Σίγουρα άξιζε το ένα και μοναδικό ταξίδι 50 χρόνων, αλλά τα ταξίδια που έρχονται για όλους μας αναμένονται να είναι ακόμα πιο συναρπαστικά, γεμάτα επιτυχίες και ευημερία για τον ΓΣΠ, που είναι το ζωντανό κύτταρο του αθλητισμού της πόλης μας και με τον οποίο συνυπάρχουμε 50 χρόνια.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΡΥΛΛΙΩΝΑΚΗΣ
«Όταν έβρεχε αναγκαστικά δεν κάναμε ντρίπλες»
Ένας από τους μακροβιότερους αν όχι ο μακροβιότερος αθλητής στην ιστορία του ΓΣΠ είναι ο Μιχάλης Γρυλλιωνάκης, με ειδικότητα τα τρίποντα και τη μαχητικότητα του.
«Εγώ ξεκίνησα σε ηλικία 12 ετών να παίζω ποδόσφαιρο στον Άγιο Ιερόθεο γιατί ο πατέρας μου ήταν φίλος με τον τότε πρόεδρο Γιώργο Φάκο. Ο αδελφός μου αν και δύο χρόνια μικρότερος είχε ξεκινήσει πιο γρήγορα μπάσκετ και μια μέρα που πήγα να τον δω, με τσίμπησαν οι άνθρωποι του ΓΣΠ βλέποντας την σωματοδομή μου και με έπεισαν να γραφθώ στην Ακαδημία. Ήταν το 1977. Ξεκίνησα παιδικό, μετά εφηβικό και το 1979 έκανα ντεμπούτο με την Ανδρική Ομάδα εναντίον του Σπόρτινγκ στου Ζωγράφου. Το κλίμα από εκείνα τα χρόνια ήταν οικογενειακό και δεν θα ξεχάσω ποτέ μια ωραία ιστορία. Μια – δυο φορές την εβδομάδα μετά την προπόνηση μας πήγαιναν για βραστό στο Κολωνό σε μια ταβέρνα οι άνθρωποι της ομάδας για να μας ευχαριστήσουν. Μια μέρα πήγαμε και είδαμε την ταβέρνα κλειστή. Τι είχε συμβεί; Κάποιος πελάτης πήγε τα κόκκαλα στον σκύλο του κι εκείνος δεν τα έφαγε. Ο τύπος στο μαγαζί μας σερβίριζε σκύλο, έγινε σάλος εκείνη την εποχή. Σε εμένα και στον Αργύρη τον Πεδουλάκη μας είχαν αγοράσει ένα παπί γιατί οι προπονήσεις γίνονταν στα Ανάβρυτα και επειδή τελειώναμε αργά το βράδυ δεν υπήρχαν λεωφορεία για να επιστρέψουμε. Η Πρόνοια ήταν κάτω με τσιμέντο με λακκούβες και όταν έβρεχε αναγκαστικά δεν κάναμε ντρίπλες αλλά μαθαίναμε μόνο τα σουτ. Ανάλογα με τον καιρό κάναμε ή δεν κάναμε τακτική δηλαδή. Πάντα οι παράγοντες ήταν δίπλα μας, σαν γονείς μας στάθηκαν. Θα κάνω μνεία στους Βυλλιώτη, Παπαχατζή, Μουγιάκο, Κατσίκη χωρίς να θέλω να αδικήσω κάποιον γιατί όλοι πρόσφεραν. Δεν θα ξεχάσω δύο παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Με τον Παναθηναϊκό είχε βάλει τρίποντο απέναντι στον Ιωάννου και νικήσαμε, με τον Ολυμπιακό πέτυχα 15 πόντους και τον αποκλείσαμε από το Κύπελλο. Παρατσούκλια δεν είχα, ο Κότσης απλά με φώναζε «Μιχαβλούτσο». Νομίζω ότι αυτό που πρέπει να κάνει ο ΓΣΠ και είναι η ευχή μου για τα 50 χρόνια είναι να ξαναγυρίσει στο παρελθόν. Τι εννοώ; Να γυρίσει στη βάση του, στους παράγοντες του, στους φιλάθλους του, στη δομή του που ήταν περιστεριώτικη. Να απευθυνθεί στην τοπική κοινωνία να γίνει «ένα» με το γίγνεσθαι της πόλης. Στην εποχή μας όλα ήταν διαφορετικά, πηγαίναμε στους αγώνες του Ατρόμητου, οι παίκτες του Ατρόμητου έρχονταν σε εμάς, δεν γινόταν υποχρεωτικά αλλά γιατί το θέλαμε. Ήμασταν φιλαράκια μεταξύ μας, μας ήξεραν και τους ξέραμε. Στην εποχή μας όλο αυτό έχει πια χαθεί. Χρόνια λοιπόν στον ΓΣΠ να τα εκατοστίσ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΓΙΑΣΩΤΕΛΗΣ
«Θέλω την παλιά μου γειτονιά»!
Γέννημα θρέμμα του Περιστερίου, από τις γειτονιές του Άγιου Αντώνη αναδείχθηκε ο Γιώργος Αγιασωτέλης, σέντερ φορ του ΓΣΠ από τα μέσα της δεκαετίας του ΄70 μέχρι που έκανε το μεγάλο άλμα για την ΑΕΚ.
«Μπάσκετ με παρακίνησε να ξεκινήσω ο αδελφός μου ο Στράτος, γύρω στο 1972-73, κάποια στιγμή αυτό έγινε βίωμα εξαιτίας των ανθρώπων που μας αγκάλιασαν και μας έδωσαν πολύ μεγάλη αγάπη. Αυτή την αγάπη την έβλεπαν και οι γονείς με αποτέλεσμα να έχουμε μια φυσική οικογένεια και μια μπασκετική οικογένεια. Ο πατέρας μου ο Παναγιώτης ήταν τσαγκάρης και τον βοηθούσε η μητέρα μου Αφροδίτη. Δέκα χρόνια μετά τη μεταγραφή μου στην ΑΕΚ επέστρεψα στο Περιστέρι τη διετία 1992-94, κατόπιν πήγα στον Κολοσσό και μετά σταμάτησα. Δίνω τα πάντα για να ξαναζήσω την παλιά μου γειτονιά. Θέλω την παλιά μου γειτονιά αυτό να τονίσεις. Είναι μια περίοδος της ζωής μου το Περιστέρι που δεν διαγράφεται με τίποτα. Ότι πετύχαμε το οφείλουμε στους ανθρώπους του ΓΣΠ, αθλητικά αλλά και σε επίπεδο σπουδών, από το Περιστέρι μπήκα στο Πανεπιστήμιο (Φυσική Αγωγή) γιατί έπαιξα στις Εθνικές και είχαμε ευεργετήματα. Χωρίς αυτούς τους ανθρώπους δεν ξέρω που και ποιοι θα ήμασταν. Φυσικά θα ξεκινήσω από τους αείμνηστους Βυλλιώτη και Παπαχατζή και με την προσδοκία ότι δεν ξεχνώ κανένα θα σου πω επίσης του Θεοδωρόπουλο, Κατσίκη, Πέππα, Μπάμπη Βυλλιώτη, Κατσώνη. Όλοι αυτοί ήταν για εμάς σαν ένας διαφορετικός πατέρας, δεν τους έμενε δραχμή για να μας ταΐσουν, ότι κάναμε επαναλαμβάνω το οφείλουμε σε αυτούς. Τους χρωστάμε δεν μας χρωστάνε. Ακόμη και οι δυσκολίες εκείνων των χρόνων ήταν ότι καλύτερο έχουμε περάσει στη ζωή μας. Η ευχή μου είναι το Περιστεράκι μας να επιβιώνει με τον τρόπο που επιβιώνει και να βγάζει δικά του παιδιά. Αλλά να είναι καλά και ο Φίλιππος ο Κότσης που βάζει πλάτη, χωρίς αυτόν θα είχαμε μεγάλες δυσκολίες και η ομάδα δεν θα ήταν εκεί που είναι τώρα».
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΤΗΣ
«Για να μας κερδίσει κάποιος έπρεπε να φτύσει αίμα»
Μια από τις γνώριμες παρουσίες της δεκαετίας του ΄80, με ειδικότητα την οργάνωση του παιχνιδιού, ο Κώστας Καττής είναι ένας από τους μπασκετικούς ήρωες που ανέδειξε η Πρόνοια.
«Ξεκίνησα το 1976. Ο πατέρας μου ήταν γαλατάς και μόλις τελείωνα κι εγώ τη διανομή γιατί τον βοηθούσα περνούσα από την Πρόνοια. Κόλλησα το μικρόβιο και από τότε δεν άφησα την πορτοκαλί μπάλα. Πάντα το κλίμα που είχαμε ήταν πολύ καλό, οικογενειακό, όταν χάναμε κλαίγαμε όλοι μαζί, όταν κερδίζαμε πανηγυρίζαμε όλοι μαζί. Το 1979 μπήκα στην Α’ Ομάδα και έμεινα μέχρι το 1989. Τότε που η ομάδα ετοιμαζόταν να κάνει μόνιμη έδρα το «Ανδρέας Παπανδρέου». Ζήσαμε τρομερές εμπειρίες, τα πρώτα χρόνια επειδή δεν είχαμε έδρα, χρησιμοποιούσαμε το κλειστό του Αμαρουσίου και το Σαββατοκύριακό δίναμε δύο αγώνες. Για προπονήσεις πηγαίναμε στα Ανάβρυτα. Μπαίναμε σε ταξί ή σε αυτοκίνητα παραγόντων και γυρίζαμε τα βράδυ. Έτσι ατσαλώθηκε η ομάδα. Την επαγγελματοποίηση της ομάδας την έκανε ο Χριστοφόρου με την συνδρομή των Βυλλιώτη, Παπαχατζή. Ήρθαν οι πρώτοι Ελληνοαμερικανοί Κουτσουφλάκης, Τζαννής και δημιουργήθηκε μια καλή μαγιά που βοήθησε την ανάδειξη όλων των παιδιών που διέπρεψαν στη δεκαετία του ΄80. Τα οικονομικά της εποχής δεν είχαν καμία σχέση φυσικά με το σήμερα, ίσως να μην νιώθαμε τόσο καλά βλέποντας να υπάρχει μια ξεχωριστή κατάσταση για κάποια παιδιά αλλά έτσι έπρεπε να γίνει. Η συνδρομή του Χριστοφόρου ήταν να χτίσει μια νοοτροπία με απίστευτη ενέργεια και εκεί ξεχωρίσαμε ως ομάδα. Για να μας κερδίσει κάποιος έπρεπε να φτύσει αίμα. Όταν παίζαμε στο Αιγάλεω, ο κόσμος έμενε έξω από το κλειστό ήταν τόσος πολύς που ήθελε να μας δει. Το Περιστέρι στις μέρες μας έχει αλλάξει, είναι σε μια άλλη διαδικασία, οι επιλογές είναι σεβαστές αλλά θα συμφωνήσω με αυτό που έχει πει ο Πεδουλάκης ότι χάθηκε το dna της ομάδας. Εύχομαι του χρόνου τέτοιες μέρες να είμαστε όλοι καλά για να γιορτάσουμε τα 51 μας χρόνια».
ΘΑΝΑΣΗΣ ΣΒΕΤΖΟΥΡΗΣ
Από τον πρώτο κιόλας χρόνο της ίδρυσης του ΓΣΠ ο Θανάσης Σβετζούρης «σημάδεψε» τον χώρο κάτω από καλάθια. Διένυσε όλη τη δεκαετία του ΄70 σε συνθήκες τρομερά δύσκολες.
«Με βρήκαν οι παράγοντες του συλλόγου, προφανώς γιατί ήμουν ψηλός και μου ζήτησαν να έρθω. Δεν είχα καμία σχέση με το μπάσκετ, ξεκίνησα άλλωστε στα 18 μου χρόνια. Καλοκαίρι ήρθα σε επαφή με τη μπάλα και τον Οκτώβριο έπαιξα. Προπονήσεις κάναμε στην Πρόνοια, σε πολύ δύσκολες συνθήκες, κάτω είχε χώμα και μπασκέτες ξύλινες. Βάζαμε συνεχώς αλοιφές στα χέρια μας αφού τα γδέρναμε κυριολεκτικά. Είχαμε παράγοντες όμως που αγαπούσαν την ομάδα και έκαναν ότι μπορούσαν. Από οικονομικής πλευράς, δεν παίρναμε τίποτα παρά μόνο κανένα οδοιπορικό. Γενικά ήταν μια πρωτόγνωρη κατάσταση για την πόλη, που αγάπησε ο κόσμος γι’ αυτό και ερχόταν να μας δει. Θυμάμαι ότι σε ένα παιχνίδι από τη λαχτάρα μου, όπως ανεβοκατεβαίναμε αντί να δώσω πάσα προς τα εμπρός σούταρα προς το καλάθι μας (γελάει). Έπαιξα από το 1971 μέχρι το 1982 που ανεβήκαμε στην Α’ Εθνική. Κάθε χρόνο ανεβαίναμε κατηγορίες, γιατί ήρθαν κάποια παιδιά που βοήθησαν πολύ τον σύλλογο όπως ο Αραποστάθης, ο Τσοσκούνογλου και άλλοι. Εύχομαι στο Περιστέρι με αφορμή τα 50 του χρόνια να τα πάει πολύ καλύτερα και ειδικά στην Ευρώπη γιατί μπορεί το κάτι παραπάνω».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΥΛΩΝΑΣ
«Ξέραμε όλα τα βλέμματα στην κερκίδα»
Παιδί της επαρχίας με καταγωγή από τα Τρίκαλα, ο Γιάννης Μυλωνάς ρίζωσε για πάντα στο Περιστέρι. Εξαιρετικός σουτέρ που άφησε τη δική του σφραγίδα στην ομάδα.
«Έπαιζα στον Δαναό Τρικάλων και το 1989 κατέβηκα στην Αθήνα με κλιμάκια των Εθνικών Ομάδων. Είχε τραυματιστεί τότε ο Τσαγκόπουλος και οι άνθρωποι του ΓΣΠ έψαχναν απεγνωσμένα για παίκτη και ήρθαν τότε σε συμφωνία με τη διοίκηση του Δαναού που με παραχώρησε με μεταγραφή. Ήρθα σε μια ομάδα που ήταν «γειτονιά», όλα τα παιδιά ήταν από το Περιστέρι εκτός από εμένα και τον Τσαγκόπουλο που είχε έρθει δύο χρόνια νωρίτερα και είχε πλέον ενσωματωθεί. Παιδιά που γούσταραν το μπάσκετ και που έπαιξαν όσο μπορούσε το καθένα. Η δεκαετία του ΄80 έφερε μεγάλη ανάπτυξη στο μπάσκετ, ο κόσμος γέμιζε τα γήπεδα και την ίδια ανάπτυξη είχε φυσικά ο ΓΣΠ. Όλοι ζούσαμε τότε στην ίδια κοινότητα, ο ένας γνώριζε τον άλλον. Πηγαίναμε στα μαγαζιά της εποχής, το Σερραικόν, το Φρέντο, την Κέντια, τον Παναγιώτη, τον Αγγελόπουλο, τους Καλογεράδες και το Σάββατο τους βλέπαμε όλους στο γήπεδο. ΄Ήταν μια αμφίδρομη σχέση. Παίζαμε μπάσκετ και ξέραμε όλα τα βλέμματα στην κερκίδα. Ήταν ένα οικογενειακό κλίμα, γνωστές φάτσες μεταξύ μας που γνωριζόμασταν και αυτό έκανε τη διαφορά. Κάποια στιγμή ήρθαν και οι πρώτοι ξένοι, ο Τσερτς ήταν ο πρώτος και έγινε αυτό που έγινε στην ομάδα. Όλο αυτό ήταν πολύ ανθρώπινο, πολύ συναισθηματικό, πολύ διαφορετικό σε σχέση με τώρα που έρχονται 15 ξένα αυτοκίνητα στο πάρκινγκ, κάνουν την προπόνηση τους και φεύγουν γιατί κανείς παίκτης δεν μένει στο Περιστέρι. Τώρα οι παίκτες αλλάζουν τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνεις να τους μάθεις. Τα χρόνια που έπαιζα, έπεσαν πολλά λεφτά στην ομάδα, ο Ant1 έδινε σημερινά 2 εκ. ευρώ σε κάθε σύλλογο αλλά εμείς παίρναμε ελάχιστα ανάλογα με αυτά που προσφέραμε. Το κέρδος μου από το μπάσκετ είναι ότι μπήκα από την Εθνική Ανδρών στο Πυροσβετικό Σώμα το 1998 για τη διάκριση στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1994. Τα προνόμια αυτά έχουν καταργηθεί αλλά πιστεύω ότι πρέπει να επιστρέψουν. Το κέρδος μου δε στην προσωπική μου ζωή είναι ότι γνώρισα εδώ τη γυναίκα μου, παντρεύτηκα, έκανα την οικογένεια μου και ζώ 32 χρόνια στο Περιστέρι. Έφυγα από την ομάδα το 1995. Γυρνώντας το ΄94 από την Εθνική και το Παγκόσμιο του Τορόντο μου ανακοίνωσαν ότι δεν είχα θέση στη 12αδα. Μου πρότειναν να πάω με υποσχετική στο Ηράκλειο, αρνήθηκα κι ένα χρόνο ήμουν ανενεργός. Εύχομαι στην ομάδα να τα 100στήσει και να έχει πολλές επιτυχίες στο μέλλον».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
«Δεν θυμάμαι κανένα παιδί να κυλήσει στα ναρκωτικά»
Διοικητικός παράγων με πολύ μεγάλη προσφορά επί σειρά ετών ο Γιάννης Θεοδωρόπουλος συνέδεσε τα πρώτα χρόνια με τις ένδοξες στιγμές που έζησε μετέπειτα ο ΓΣΠ εντός κι εκτός των συνόρων.
«Μπήκα στην ομάδα ως διοικητικό στέλεχος το 1975. Την παρακολουθούσα βέβαια αλλά εκείνοι που με έπεισαν ήταν οι Βυλλιώτης και Αραποστάθης. Εργαζόμουν στην Εθνική Τράπεζα και όλο το Περιστέρι εκείνα τα χρόνια περνούσε από εμένα. Τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα δεν είχαμε γήπεδο για προπόνηση, εκτός από το ανοικτό της Θηβών που είμαστε τώρα. Παίζαμε στο Μαρούσι και κάναμε προπονήσεις στα Ανάβρυτα όπως είπε και ο Καττής. Μετά η ομάδα χάρις τις προσπάθειες του Παπαχατζή ανακάλυψε το κλειστό στο ΙΑ’ Λύκειο στον Άγιο Αντώνη το οποίο στρώσαμε τότε με πλακάκια. Την εποχή εκείνη παίζαμε στο Αιγάλεω. Μετά ανεβήκαμε στη Χωράφα και μετά έγινε το κλειστό της Τζον Κέννεντι. Εγώ, ο Πλούταρχος και ο Παπαχατζής ήμασταν οι κυριότεροι παράγοντες που βρίσκαμε λεφτά για να τρέξει ο σύλλογος. Από εμένα περνούσαν οι δημόσιες σχέσεις, οι χοροί και οι εκδηλώσεις (ημερολόγια κ.α.) της ομάδας. Τα λεφτά που έπαιρναν οι παίκτες ήταν πολύ λίγα, μας βοήθησε πολύ ο Αραποστάθης που έφερε λόγω των γνωριμιών του τον Ματθαίου και μετά τον Χριστοφόρου με τον οποίο ο ΓΣΠ έκανε το μεγάλο πέταγμα. Έμεινε μέχρι το 2004. Πρέπει να τονίσω την προσφορά του αείμνηστου Παναγιώτη Νίκα που είχαμε καλή σχέση λόγω Εθνικής Τράπεζα, ο οποίος συμμετείχε σε όλες τις εκδηλώσεις, μας βοηθούσε και κάποια στιγμή έγινε Μέγας χορηγός όταν κάναμε το ΤΑΚ. Αργότερα ήρθε και ο Κορασίδης μέσω του Θανάση Βαθιώτη του γιατρού με τον οποίο είχε φιλία ο Πλούταρχος Βυλλιώτης. Ήρθε προπονητής ο Σάκοτα, γιγαντώθηκε η ομάδα και πουλήσαμε τους Γκούροβιτς-Γιάριτς αντί 1 δις δραχμές. Το 2004 λόγω της γνωριμίας μου με τον Βασιλακόπουλο κρατήσαμε την ομάδα στην Α2 αντί να παίξει στη Β’ Εθνική με Ζούρο προπονητή, Μανωλόπουλο – Γρυλλιωνάκη βοηθούς. Το Περιστέρι πέρα από ένα αθλητικό μέγεθος για την πόλη πρόσφερε και κοινωνικό έργο γιατί πολλά παιδιά διέπρεψαν και στο επιστημονικό πεδίο ή σπούδασαν. Δεν θυμάμαι κανένα παιδί να κυλήσει στα ναρκωτικά, η ομάδα βοηθούσε τη νεολαία είτε κοινωνικά είτε επαγγελματικά. Εύχομαι όλοι όσοι είναι γύρω από την ομάδα να είναι γεροί να συνεχίσουν να κρατούν τον ΓΣΠ όπως τον είχαμε εμείς ψηλά και όλη η Ελλάδα αλλά και η Ευρώπη να μιλάει για το Περιστέρι».