Για τον Μίκη Θεοδωράκη και την προσφορά του στον Ελληνικό Πολιτισμό του, για το όραμα του να δει τη χώρα μας συμφιλιωμένη και ενωμένη,  για την τεράστια προσωπικότητα του, ο τελευταίος που μπορεί να μιλήσει είμαι εγώ. Η λέξη «Παγκόσμιος» του ταιριάζει γάντι γιατί μέσα από τον «Ζορμπά» ταξίδεψε την ελληνική μουσική σε κάθε γωνιά της γης. Αιωνία του η μνήμη αν και ο άνθρωπος αυτός δεν θα πεθάνει ποτέ αφού τα τραγούδια του θα συντροφεύουν γενεές και γενεές Ελλήνων. Μίκης Θεοδωράκης βγαίνει κάθε 500 χρόνια.

Αυτό που έχω να πω είναι ότι όλες τις τελευταίες μέρες με τα διάφορα αφιερώματα που έγιναν σε τηλεόραση και ραδιόφωνα για τον Μίκη....ξανασυστήθηκε ο δικός μας Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Σερ του Ελληνικού Τραγουδιού, ο κύριος εκφραστής της δημιουργίας του Θεοδωράκη.

 Άμα αρχίσω να απαριθμώ τις μελωδίες και τους «ύμνους» που συνέθεσε ο Μίκης για να τις τραγουδήσει ο Μπιθικώτσης θα χάσω το μέτρημα. Και αναρωτιέμαι πραγματικά αν ο Μπιθικώτσης είναι τελικά η κορυφαία φυσιογνωμία που γέννησε στην Μυκηνών 9  η περιστεριώτικη γη. Προσωπική μου άποψη είναι ότι «ναι» ο Μπιθικώτσης είναι η κορυφαία προσωπικότητα γέννημα θρέμμα του Περιστερίου που εν ζωή είχε τιμηθεί με συναυλία από τον Δήμο Περιστερίου αλλά πρέπει να τιμηθεί και μετά θάνατον. Ένα γκράφιτι που έγινε προσφάτως στην  οδό Σαρανταπόρου μαζί με εκείνο του Πουλόπουλου είναι πολύ λίγο. Ελάχιστο. Η προτομή που έχει γίνει προ ετών από τον γλύπτη Γιάννη Μπάρδη κατ’ εντολή του Ανδρέα Παχατουρίδη  δεν τοποθετήθηκε ποτέ  γιατί  η κόντρα μεταξύ των μελών της οικογένειας του «Σερ» είναι ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο. Θαρρώ όμως ότι ήρθε η ώρα για να βγει από την αποθήκη και να τοποθετηθεί, μαζί με μια οδό στο όνομα του. Τόσα χρόνια που έχουν περάσει από το θάνατο του, έπρεπε να υπήρχε οδός «Γρηγόρη Μπιθικώτση».  Την πολιτιστική μας κληρονομιά ως «εργατότοπος» πρέπει να την αναδεικνύουμε και να την υπενθυμίζουμε στις νέες γενιές που δεν γνωρίζουν ποιος ήταν ο Μπιθικώτσης.