Ο Ατρόμητος φημίζεται για την εξαιρετική δουλειά που γίνεται διαχρονικά στις ακαδημίες του, βγάζοντας από τα σπλάχνα του παίκτες που μετέπειτα πρωταγωνίστησαν σε επίπεδο Ανδρών. Μιλήσαμε με δύο ανερχόμενα ταλέντα της Κ16 του ΑΠΣ Ατρόμητου. Τον  Δημήτρη Κορωναίο (δεξί εξτρέμ) και τον  Σταύρο Σταυρόπουλο (επιθετικό), μαθητές Α' λυκείου, που όπως τόνισαν, επέλεξαν την ομάδα του Περιστερίου για να ανέβουν επίπεδο και να ζήσουν τον υψηλό ανταγωνισμό.

ΤΟΥ ΚΩΝ.ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

- Ποιο ήταν το κίνητρο για να ασχοληθείτε με το ποδόσφαιρο;

 Κορωναίος: «Από μικρός θυμάμαι τον εαυτό μου να είναι με μια μπάλα στα πόδια. Ήθελα να ασχοληθώ με τον αθλητισμό και οι γονείς μου ήταν θετικοί, στηρίζοντάς με απόλυτα σε αυτή μου την απόφαση, καθώς ήταν και δική τους θέληση».

Σταυρόπουλος:« Ήδη από 6 ετών έπαιζα μπάλα. Θυμάμαι που πήγαινα σε μια πλατεία και κάποια παιδιά με κορόιδευαν πως δεν ξέρω να παίζω. Αυτό αποτέλεσε κινητήριο μοχλό ώστε να ασχοληθώ σοβαρά με το άθλημα και να αποδείξω ότι αξίζω, παρακινώντας τους γονείς μου να με γράψουν σε ομάδα».

-Ποιος είναι ο προσωπικός σας στόχος;

Κορωναίος: «Αρχικά, θα ήθελα να δώσω προτεραιότητα στα μαθήματα και τις σπουδές μου. Εννοείται όμως πως θα ήταν υπέροχο κάποια στιγμή να καταφέρω να αγωνιστώ για την αντρική ομάδα του συλλόγου».

 Σταυρόπουλος: «Μεγαλώνοντας, θα ήθελα να ασχοληθώ με τα ναυτιλιακά. Από την άλλη, η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο είναι μεγάλη και στόχος είναι να αγωνιστώ στο υψηλότερο επίπεδο που μπορώ, οπότε θα κάνω τα πάντα για να συνδυάσω και τα δύο».

-Ποιες είναι οι θυσίες που χρειάστηκε να κάνετε;

Κορωναίος: «Δεν θεωρώ ότι κάνω κάποια θυσία γιατί αγαπώ το ποδόσφαιρο και ό,τι έχει να κάνει με αυτό, το έχω εντάξει στην καθημερινότητά μου. Το πρόγραμμα μου είναι γεμάτο με προπονήσεις, αλλά όταν έχω τον χρόνο πηγαίνω βόλτες και έτσι νιώθω πλήρης».

Σταυρόπουλος: «Το ποδόσφαιρο είναι η καθημερινότητά μου και δεν νιώθω ότι στερούμαι κάτι. Οι φίλοι μου γνωρίζουν ότι έχω περιορισμένο χρόνο και το έχουν αποδεχτεί αυτό».

-Εισπράξατε κάποια αλλαγή συμπεριφοράς στον φιλικό σας περιβάλλον όταν ξεκινήσατε την ενασχόλησή σας με το ποδόσφαιρο? Υπάρχει κάτι που σας φοβίζει στον χώρο;

Κορωναίος: «Αρκετοί φίλοι μου δεν έχουν στενή σχέση με τον αθλητισμό και το ότι παίζω ποδόσφαιρο το βλέπουν ως κάτι το σπουδαίο. Όσον αφορά κάποιον φόβο, δεν θα έλεγα ότι υπάρχει από μέρους μου και δεν θα έπρεπε να υπάρχει γιατί σε πάει πίσω».

 Σταυρόπουλος: «Από τη στιγμή που ξεκίνησα να παίζω σε ομάδα, βελτιώθηκα σε πολλούς τομείς και αυτομάτως σταμάτησαν κάποιες συμπεριφορές που αντιμετώπιζα, που αφορούσαν την παικτική μου ικανότητα. Σχετικά με κάποιον φόβο, την στιγμή που αγωνίζεσαι εξαλείφεται κάθετι αρνητικό και συγκεντρώνεσαι αποκλειστικά στο παιχνίδι».

Ποια ομάδα του εξωτερικού υποστηρίζετε και ποιοι είναι οι παίκτες που έχετε ως πρότυπο;

Κορωναίος: «Η Λίβερπουλ είναι η ομάδα που υποστηρίζω, ενώ Τσιμίκας και Μανέ είναι οι παίκτες που μου αρέσει πολύ ο τρόπος παιχνιδιού τους. Από τον Ατρόμητο θαυμάζω τον Μανούσο».

Σταυρόπουλος: «Η Λίβερπουλ είναι και από τη δική μου πλευρά η ομάδα που συμπαθώ. Θαυμάζω αρκετά τους Χάαλαντ και Σάντσο της Ντόρτμουντ, ενώ από τον Ατρόμητο θα συμφωνήσω και εγώ για τον Μανούσο».

---- Σε λίγες μέρες ξεκινάει το πρωτάθλημα σας με την συμμετοχή όλων των μεγάλων αθηναϊκών συλλόγων. Ποιοι είναι οι στόχοι της ομάδας σας;

Κορωναίος: «Καταρχάς για να είμαστε αυτή την στιγμή στον Ατρόμητο σημαίνει ότι όλα τα παιδιά της ομάδας έχουμε δουλέψει σκληρά και πρέπει να δουλέψουμε ακόμη πιο σκληρά. Έχουμε ένα υπέροχο team προεξέχοντος του προπονητή μας κυρίου Μάρκου Δήμου που είναι δίπλα μας  εντός κι εκτός γηπέδου.  Το να είσαι στον Ατρόμητο σημαίνει υψηλό επίπεδο και υψηλός ανταγωνισμός. Στόχος μας θα είναι η κατάληψη της πρώτης θέσης».

Σταυρόπουλος: «Θα συμφωνήσω σε όλα με τον συμπαίκτη μου συμπληρώνοντας ότι έχουμε ένα θαυμάσιο κλίμα στην ομάδα και απολαμβάνουμε την καθημερινότητα μας στο προπονητικό κέντρο. Γνωρίζουμε ότι ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός θα είναι οι βασικοί ανταγωνιστές μας για την πρώτη θέση και αυτό σημαίνει ότι μας περιμένει μια όμορφη και συναρπαστική χρονιά που ανυπομονούμε να τη ζήσουμε».