Ο τεχνικός διευθυντής των ακαδημιών του Ατρόμητου Γιώργος Κορακάκης μίλησε στο GWJ με αφορμή την επιτυχία της Κ15 να βρεθεί στον τελικό του final-4 του πρωταθλήματος για την δουλειά που γίνεται στις ακαδημίες του συλλόγου.
Πριν λίγες μέρες ο Ατρόμητος έφτασε πολύ κοντά στο πρώτο του πρωτάθλημα! Μπορεί να μην πρόκειται για την πρώτη ομάδα, αλλά η Κ15 του συλλόγου, έχασε το αντίστοιχο πρωτάθλημα στη διαδικασία των πέναλτι από τον Ολυμπιακό κι ενώ στον ημιτελικό είχε επικρατήσει του ΠΑΟΚ. Το γεγονός πως δεν η κούπα δεν πήγε στο Περιστέρι δεν μειώνει όμως την επιτυχία των νεαρών ποδοσφαιριστών της ομάδας, καθώς κατάφεραν να μπουν ανάμεσα σε ομάδες με μεγαλύτερο μπάτζετ. Για να βρεθούν στο final-4 σημαίνει αυτόματα πως τερμάτισαν πάνω από Παναθηναϊκό κι ΑΕΚ κι αυτό από μόνο του σημαίνει πολλά! Πόσο μάλλον όταν στον ημιτελικό κατάφεραν να αποκλείσουν τον ΠΑΟΚ!
Με αφορμή αυτή την επιτυχία, λοιπόν, το GWJ βρέθηκε στο προπονητικό κέντρο του Ατρόμητου στο Περιστέρι όπου συνάντησε τον τεχνικό διευθυντή των ακαδημιών του συλλόγου και πρώην προπονητή και ποδοσφαιριστή της ομάδας, Γιώργο Κορακάκη. Από την πρώτη στιγμή εκείνος μας ξεκαθάρισε πως ναι μεν πρόκειται για μεγάλη επιτυχία των παιδιών, αλλά και πως δεν είναι αυτός ο στόχος των ακαδημιών του Ατρόμητου.
Ο 44χρονος τεχνικός διευθυντής των ακαδημιών και προπονητής της Κ19, μετά από λίγες μέρες διακοπές είναι έτοιμος ξεκίνησε την προετοιμασία της ομάδας του την Παρασκευή! Μας μίλησε για το πλάνο που υπάρχει στις ακαδημίες του συλλόγου, τους δικούς του στόχους, την επιθυμία του να δει κάποια παιδιά όσο βρίσκεται στο σύλλογο να αγωνιστούν με την πρώτη ομάδα, αλλά και γενικά για το πως λειτουργεί η ακαδημία του Ατρόμητου πάντα με την μεγάλη στήριξη του Γιώργου Σπανού και του Γιάννη Αγγελόπουλου.
«Αντάλλαζα την επιτυχία της Κ15 με εγγυημένα τέσσερα παιδιά στην πρώτη ομάδα»
Πως έφτασε ο Ατρόμητος τόσο κοντά σε έναν τίτλο στο πρωτάθλημα των Κ15;
«Τα τελευταία χρόνια και η Κ20 ήταν πολύ κοντά να πάρει ένα πρωτάθλημα, η Κ17 είχε πάει final-4 και φέτος τα παιδιά έφτασαν πιο κοντά από ποτέ. Πραγματικά είναι μεγάλη επιτυχία και παράσημο για εμάς, αλλά κατά την γνώμη μου δεν είναι πρωταρχικός στόχος. Το θέλουμε, μας άρεσε δεν το συζητώ, τα παιδιά βρέθηκαν σε μια κατάσταση συναισθηματικής πίεσης όχι από εμάς. Το τονίζω αυτό, απλά ήταν κάτι πρωτόγνωρο για όλα τα παιδιά. Αισθάνονταν πως τους έβλεπε όλος ο κόσμος, δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο για κανένα παιδί 15 χρονών αυτό, δεν είναι ακόμα και για εμάς που βρισκόμαστε στην ακαδημία. Είναι κάτι που τους προετοιμάζει συναισθηματικά για το παραπάνω κομμάτι, γιατί αντιμετώπισαν τα παιδιά διαδικασίες πρώτης ομάδας που είναι συναισθηματικά περίπου ίδιες. Αυτό είναι το κέρδος από το final-4, δεν είναι ούτε το Κύπελλο, δεν είναι ούτε η δεύτερη θέση.
Σίγουρα είναι κάτι που το ευχαριστήθηκαμε όλοι μας. Είχαμε μια πάρα πολύ καλή εικόνα, ανταγωνιστήκαμε δύο ακαδημίες που ουσιαστικά είναι και σε μπάτζετ και σε πρότζεκτ, αλλά και σε ποιότητα πάρα πολύ καλές και δεν δείξαμε πως διαφέρουμε πολύ από αυτές. Εκεί που θέλω να σταθώ όμως είναι στο ότι δεν είναι πρωταρχικός μας σκοπός. Το αντάλλαζα τώρα αν μου έλεγαν πως τέσσερα παιδιά από αυτή την ομάδα θα βρεθούν στην πρώτη! Τώρα, αυτή τη στιγμή! Να μην πηγαίναμε ποτέ στον τελικό, να βγαίναμε τελευταίοι στο πρωτάθλημα. Αυτό είναι το νόημα, να βρεθούν παιδιά στην πρώτη ομάδα. Η διαδικασία εξελίσσεται, αν σταθούμε στην επιτυχία της Κ15, πιθανόν θα χάσουμε τον δρόμο. Η Κ15 από την πρώτη ομάδα απέχει έτη φωτός! Και τα παιδιά πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως πρέπει να συνεχίσουν με κάτω το κεφάλι, με πολύ δουλειά κι εμείς πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως δεν πατάμε πάνω σε αυτό για να πούμε ότι είμαστε καλή ακαδημία, πατάμε πάνω στο εκπαιδευτικό πλάνο που πρέπει να έχουμε ώστε να δημιουργήσουμε τα παιδιά για να παίξουν στην πρώτη ομάδα.
Τα παλιότερα χρόνια υπήρχε Κ20 και Κ21. Πλέον υπάρχει Κ19, που σημαίνει πως χάνουμε ένα χρόνο για να προετοιμάσουμε τα παιδιά καλύτερα. Πρέπει τα παιδιά που έχουμε να δουλέψουν και το πνευματικό κομμάτι. Η προπόνηση πρέπει να είναι 100%, το παιχνίδι πρέπει να είναι 100%, πάντα με σεβασμό στα παιδιά. Ένα μείον που υπάρχει στα νέα παιδιά, είναι η έλλειψη υπομονής. Τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε γρήγορα. Νομίζουμε ότι είναι εύκολα και για εμάς τους προπονητές και για τα παιδιά. Αυτό πρέπει να το διαφοροποιήσουμε».
Το πρόβλημα της υπομονής είναι μεγαλύτερο στους γονείς;
«Έχω συναντήσει πραγματικά γονείς που βοηθούν τα παιδιά τους και οφείλουμε σεβασμό και στους γονείς. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι ότι πρέπει να εμπιστευτούν τα παιδιά τους στους προπονητές τους. Άλλο βλέπει ένας προπονητής, άλλο ένας γονιός. Όλοι έχουμε παιδιά και το καταλαβαίνουμε, αλλά η διαδικασία έχει να κάνει με το ποιος καθοδηγεί το παιδί και σε τι κομμάτι. Ο μπαμπάς μπορεί να το καθοδηγήσει στη ζωή και στη συμπεριφορά, δεν πρέπει να το καθοδηγεί σε αγωνιστικά κομμάτια, πρέπει να το εμπιστευτεί στους προπονητές. Προσπαθούμε κι εμείς να κάνουμε τα παιδιά και τους γονείς να εμπιστευτούν εμάς για να βελτιωθούν».
Πόσο εύκολο ήταν να διαχειριστείτε την πικρία των παιδιών μετά τον χαμένο τελικό στα πέναλτι;
«Χάθηκε ένα πέναλτι, μπήκε ένα άλλο. Πως μπορεί να θεωρηθεί μια ομάδα επιτυχημένη ή αποτυχημένη σε μια τέτοια διαδικασία; Το μόνο που έχει να κάνει είναι με μια στεναχώρια και μια χαρά. Οι ίδιοι παίκτες ήταν αν το έπαιρναν, οι ίδιοι παίκτες είναι και τώρα που δεν το πήραν. Πρέπει να δουν τον πραγματικό στόχο. Αυτό που τους έδωσε η διαδικασία του final-4 είναι ένα συναισθηματικό κομμάτι που δεν μπορούν να το δουν διαφορετικά. Είναι μια πίεση συναισθηματική που δεν μπορείς να την δημιουργήσεις στην προπόνηση και δεν την θέλεις! Αυτό όμως ήταν κάτι συναισθηματικό που θα συναντήσει σε μια πρώτη ομάδα. Είτε προσπαθεί να μην υποβιβαστεί, είτε θέλει να πάρει το πρωτάθλημα, είτε θέλει να βγει Ευρώπη, ανάλογα τον στόχο που έχει. Αυτό κέρδισαν τα παιδιά!
Έζησαν μια κατάσταση, ανταποκρίθηκαν πραγματικά, αυτό πρέπει να το πούμε, και ok στεναχωρήθηκαν. Θα το ξεπεράσουν! Πρέπει να τους δείξεις ότι ο στόχος δεν ήταν αυτό, ο στόχος ήταν κάτι άλλο, να συνεχίσουν να βελτιώνονται. Ούτε αν έβγαιναν πρωταθλητές θα είχαν εξασφαλίσει κάτι, ούτε τώρα που δεν βγήκαν έχει χαθεί κάτι. Είναι διαφορετικό. Τα παιδιά στο τέλος θα το έχουν όλο αυτό σαν μια ανάμνηση καλή. Πήγαμε εκεί, τα δώσαμε όλα, είχαμε μια καλή εικόνα για την δική μας ομάδα, είχαν μια καλή εικόνα και τα παιδιά. Είμαστε υπερήφανοι για τα παιδιά πραγματικά γιατί στάθηκαν πάρα πολύ καλά, αλλά μέχρι εκεί. Η διαδικασία αυτή είναι.
Συζητήσαμε μετά το παιχνίδι, τους είπαμε πως δεν πειράζει γιατί πραγματικά δεν πειράζει! Εκείνη την ώρα δεν το δέχονται, είδαμε παιδιά να κλαίνε, δεν είναι κακό να εκφράζεις τα συναισθήματά σου. Εγώ θεωρώ πως δεν είναι τόσο μεγάλο για να πούμε πως δεν θα το ξεπεράσω ποτέ γιατί έχασα ένα πέναλτι. Τώρα που θα γυρίσουν για την προετοιμασία θα το συζητήσουν πάλι λίγο και μετά πέρασε πάει. Το ζητούμενο είναι να πατήσεις πάνω σε αυτό και να κοιτάξεις μπροστά. Δεν έχει να κάνει αν θα πάρεις πρωτάθλημα ή όχι. Πρέπει να αξιολογήσεις αυτό που έγινε, ναι έγινε κάτι καλό, αλλά δεν χάνουμε τον στόχο μας που είναι άλλος και πάμε παρακάτω.
Περίμενες πως θα υπάρξει μια τέτοια επιτυχία από την συγκεκριμένη ομάδα;
«Ήταν παιδιά που έχουν ποιότητα. Είναι ένα καλό γκρουπ, όπως και η Κ17 είναι καλό γκρουπ που ήμουν προπονητής και το γνωρίζω. Αν τελείωνε το πρωτάθλημα κι εκεί ίσως να ήταν κι εκείνη η ομάδα στο final-4 γιατί ήταν κοντά σε αυτό, αλλά και πάλι δεν αλλάζει κάτι. Και τα δύο τελευταία χρόνια, είμαστε πιο κοντά σε δυναμικότητα ανάμεσα στα παιδιά, αυτό τα εξελίσσει. Κάποια παιδιά έχουν μεγάλη προοπτική την δεδομένη χρονική στιγμή, κάποια λιγότερη, αλλά σαν γκρουπ είναι πάρα πολύ κοντά. Αυτό τους βελτιώνει σε ανταγωνισμό, σε συναγωνισμό και σε ρυθμό προπόνησης. Κι αυτό το βελτιώσαμε με κάποιες επιλογές που κάναμε, αλλά και με τον τρόπο της δουλειάς μας. Η Κ19, αν και δεν ήταν κακή η τελική κατάταξη, είχαμε κάποιους τραυματισμούς που μας πήγε λίγο πιο πίσω, αλλά ξανά λέω πως δεν είναι ο στόχος αυτός. Βλέπουμε πως έχουμε δημιουργήσει κάποια γκρουπ τα οποία είναι ανταγωνιστικά και μεταξύ τους κι απέναντι στους άλλους με πρωταρχικό στόχος τα παιδιά που υπάρχουν κι έχουν κάποια δεδομένα χαρακτηριστικά πρώτης ομάδας, να τα βελτιώσουμε κι αυτά και να βρεθούν εκεί».
«Σε ένα με δύο χρόνια θα βγουν παιδιά από τον Ατρόμητο που τώρα δεν γνωρίζει ο κόσμος»
Είσαι στην ομάδα δύο χρόνια, τι είναι αυτό που έχεις καταφέρει απ' όταν ανέλαβες την θέση του τεχνικού διευθυντή;
«Ήταν μια συνέχεια αυτών που κάναμε τα προηγούμενα χρόνια. Απλά έχουμε άλλον επικεφαλής. Γνωρίζοντας την ακαδημία προσπαθούμε να την οργανώσουμε και με επιτελείο που δουλεύει στη λογική τη δική μας, αλλά και με παιδιά που είναι πιο κοντά σε προδιαγραφές της πρώτης ομάδας. Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι όταν τα παιδιά φτάνουν στη Κ19, το άλμα που έχουν να κάνουν για την πρώτη ομάδα είναι τεράστιο. Εμείς προσπαθούμε να μικρύνουμε τον χρόνο αυτό, ώστε να βοηθήσουμε τα παιδιά να φτάσουν στην πρώτη ομάδα. Αυτό είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι, ένα παιδί που είναι 18 χρονών να βρεθεί ξαφνικά στην πρώτη ομάδα και να είναι κατευθείαν ανταγωνιστικός. Πιστεύω ότι στα δύο αυτά χρόνια και δεδομένων των συνθηκών, πρέπει να δούμε πως υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που μας αναγκάζουν να μην έχουμε όλη μέρα τα παιδιά. Έχουν το σχολείο, έχουν το φροντιστήριό τους, έχουν τις πανελλήνιες και γενικότερα την ζωή που είναι πάρα πολύ δύσκολη. Άρα στα δύο αυτά χρόνια προσπαθήσαμε να μικρύνουμε αυτή την απόσταση που είναι από την Κ19 στην πρώτη ομάδα.
Θεωρώ πως στα επόμενα ένα με δύο χρόνια θα δούμε παιδιά που θα έχουν ρόλο στην πρώτη ομάδα, ο οποίος είναι και ο στόχος. Δεν παραγνωρίζω ότι οι ακαδημίες γενικότερα είναι σαν το σχολείο. Το εκπαιδευτικό σύστημα ακόμα και στο σχολείο είναι στάνταρ τι πρέπει να κάνει ένα παιδί. Κάπως έτσι πρέπει να γίνει και στις ακαδημίες το οποίο δεν είμαι πολύ σίγουρος πως γίνεται στην Ελλάδα. Όταν το παιδί που έρχεται σε εμάς 15-16 χρονών και υπάρχουν κάποια κενά που δεν αναπληρώνονται εύκολα, τότε χάνουμε κάποιο χρόνο και λέμε στην Ελλάδα “γιατί το παιδί 18 χρονών είναι ταλέντο και δεν έχει γίνει κανονικός ποδοσφαιριστής;”. Η λύση βρίσκεται στο θεμέλιο, πως ο τρόπος που πρέπει να δουλεύει η Ελλάδα πρέπει να είναι ενιαίος. Αν γίνει αυτό, θεωρώ πως θα αλλάξουμε επίπεδο».
Ο Ατρόμητος έχει φτιάξει ένα καλό όνομα στις ακαδημίες του τα τελευταία χρόνια, να περιμένουμε ακόμα περισσότερα παιδιά να βγαίνουν από αυτή τα επόμενα χρόνια;
«Είναι πολλά τα παιδιά που βγήκαν από τις ακαδημίες του Ατρόμητου. Θεωρώ πως τα επόμενα ένα με δύο χρόνια, θα υπάρξουν παιδιά που δεν τα γνωρίζει ο κόσμος τώρα και θα τα δει στον Ατρόμητο. Αυτό έχει να κάνει με πολλά πράγματα όμως, έχει να κάνει με την δουλειά την δική μας που είναι το πρώτο κομμάτι, έχει να κάνει με τον χρόνο, αλλά και με πολλά ακόμα πράγματα. Ο Ατρόμητος δίνει χώρο στους μικρούς, πρέπει να είναι κι έτοιμοι, με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα. Ο Ατρόμητος τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει στάτους στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Αν ήταν μια ομάδα που είχε μικρότερο επίπεδο ποιοτικό, ίσως έπαιζαν πιο εύκολα και τα παιδιά. Είναι ο στόχος που θα θέσει η ομάδα και επίσης σημαντικό είναι ο προπονητής που θα έρθει στην πρώτη ομάδα και κατά πόσο θέλει να δώσει τις ευκαιρίες στα νέα παιδιά. Μέχρι τώρα έχει δείξει ο εκάστοτε προπονητής που είναι στην πρώτη ομάδα ότι το κάνει.
Γνωρίζω τις προθέσεις και του κ. Σπανού και του κ. Αγγελόπουλου, μας δίνουν χώρο κι αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Λειτουργούμε μια ακαδημία που απαρτίζεται από 20 ανθρώπους, έχουμε στην ευθύνη μας περίπου 100 παιδιά, μας δίνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να δουλέψουμε στις καλύτερες συνθήκες, βάζουμε και νέα πράγματα στην ακαδημία μας που δεν είχαμε τα πρώτα χρόνια. Σιγά σιγά μπαίνουν πράγματα, βλέποντας και ο κ. Σπανός πως γίνεται μια καλή δουλειά και επενδύει σε αυτά. Ανταποδοτικά η ακαδημία του έχει δώσει 2-3 μεταγραφές τα τελευταία χρόνια. Είναι δύο έξυπνοι άνθρωποι που μας δίνουν αυτά που χρειάζονται για να πάμε την ακαδημία ένα βήμα παρακάτω. Ξέρω ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε και καλύτερα πράγματα, όμως αυτό που λέει και για την πρώτη ομάδα είναι αλήθεια. Ό,τι καλύτερο μπορούμε το κάνουμε. Δεν έχουμε τα μεγέθη που υπάρχουν στις άλλες ομάδες, αλλά από την άλλη και για εμάς είναι ένα παράσημο γιατί είμαστε κοντά σε αυτές τις ομάδες, χωρίς να τα έχουμε!».
Πόσο δύσκολο είναι για τον Ατρόμητο να κοντράρει τις μεγάλες ομάδες με μεγαλύτερο μπάτζετ;
«Στις ακαδημίες πλέον υπάρχουν αρκετές που δουλεύουν πάρα πολύ καλά. Άλλος έχει ένα διαφορετικό στάτους και διαφορετικό μέγεθος. Δηλαδή παιδιά που είναι καλά δεν προχωράνε στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, σε εμάς προχωράνε γιατί το κίνητρο του Ατρόμητου σαν πρώτη ομάδα είναι διαφορετικό. Η δουλειά της ακαδημίας θα φανεί από το ποια παιδιά θα αγωνιστούν στην πρώτη ομάδα. Τα στάνταρ δεν είναι για όλες τις ομάδες τα ίδια. Άλλα έχουν οι μεγάλες ομάδες, άλλα ο Ατρόμητος. Είναι πολύ πιθανό ο Ατρόμητος να έχει πιο εύκολο να δώσει την ευκαιρία σε ένα νέο παιδί, αλλά αντιστοίχως άλλες ομάδες πιθανότατα να το έχουν ακόμα πιο εύκολο. Υπάρχει μια εξαιρετική συνεργασία της ακαδημίας με την πρώτη ομάδα. Τόσο ο κ. Σπανός, όσο και ο κ. Αγγελόπουλος είναι δίπλα μας. Βλέπουν τα παιχνίδια μας, ξέρουν τα παιδιά μας, ο δικός μου ρόλος είναι εισηγητικός. Δεν είμαι προπονητής στην πρώτη ομάδα, είμαι τεχνικός διευθυντής στην ακαδημία.
Κάθε χρόνο δημιουργώ μια έκθεση και αναφέρω ποια παιδιά μπορούν να σταθούν αρχικά στις προπονήσεις της πρώτης ομάδας. Από εκεί και πέρα είναι στο χέρι του παιδιού, είναι το ρόστερ της πρώτης ομάδες και τι ανάγκες έχει και στο χέρι του εκάστοτε προπονητή, που επίσης κι αυτός είναι σημαντικός κρίκος να δει αυτό που βλέπουμε εμείς ή όχι. Το πρώτο ζητούμενο που έχεις κι αυτό το έχουν κερδίσει τα παιδιά, είναι πως όποιος έχει μπει σε προπόνηση πρώτης ομάδας είναι πάρα πολύ καλός. Τώρα αν θα εξελιχθεί να γίνει επαγγελματίας εξαρτάται από πολλά πράγματα».
«Μ' αρέσει η οργανωτικότητα που χρειάζεται η θέση του τεχνικού διευθυντή, ο... έρωτας μου η προπονητική!»
Έχεις διπλό ρόλο στην ομάδα, ποιον προτιμάς αυτό του προπονητή ή εκείνον του τεχνικού διευθυντή;
«Μ' αρέσει πολύ η προπονητική διαδικασία. Όταν συζητήσαμε να αναλάβω αυτή τη θέση με τον κ. Σπανό, είπα πως πρέπει να αναλάβω κι ένα τμήμα. Γιατί για να είσαι σε αυτό το ρόλο πρέπει να μην ξεπεραστείς από τις καταστάσεις. Οι καταστάσεις είναι προπονητικές, ειδικά στα παιδιά. Δεν συζητάμε πως είμαι τεχνικός διευθυντής και πρέπει να κάνω μεταγραφή με κάποιο σκάουτερ. Είναι άλλο κομμάτι, το δικό μου είναι πιο απλό στη λογική πως ξέρω το ρόστερ των ομάδων. Κοιτάμε να συμπληρώσουμε το ρόστερ μας με καλά παιδιά, ποιοτικούς ποδοσφαιριστές ότι μπορούμε να πάρουμε καλύτερο. Γιατί και το σκάουτερ έχει αλλάξει, είναι πολύ πιο δύσκολο πλέον, όλες οι ομάδες είναι παντού! Για να μπορέσεις να καθοδηγήσεις τους προπονητές σου, πρέπει να μην ξεπεραστείς από τις καταστάσεις.
Αν κάποια στιγμή αποφασίσω να αποστασιοποιηθώ από τον χώρο, θα έχει να κάνει με παραπάνω υποχρεώσεις. Αυτή τη στιγμή είμαστε μια χαρά. Ναι μεν είναι μια πολύ ωραία δουλειά, αλλά είναι πάρα πολλές οι ώρες, αλλά ξέρει ότι σε εμπιστεύονται και δεν έχεις να σκεφτείς αν αύριο θα είσαι ή δεν θα είσαι στην δουλειά. Δημιουργείς κάτι που θέλει τον χρόνο του. Όπως είχα πει στην αρχή της διαδικασία, πιστεύω σε τρία χρόνια αυτό που θα κάνουμε θα αρχίσει να φαίνεται. Θεωρώ πως σε ένα με δύο χρόνια θα δείτε παιδιά που δεν τα ξέρει κανένας.
Είναι ωραία και τα δύο. Θεωρώ πως είμαι οργανωτικός άνθρωπος. Ο ρόλος του τεχνικού διευθυντή έχει τέτοιες κατευθύνσεις, καθόμαστε όλη τη χρονιά και ανανεώνουμε τον εκπαιδευτικό πλάνο μας με τους προπονητές ώστε να βάλουμε κάποια νέα πράγματα. Να έχουμε την ενιαία φιλοσοφία που συζητάμε, για να δουλέψουν τα παιδιά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ώστε να βρεθούν σύντομα στην πρώτη ομάδα. Αυτό θέλει ένα πλάνο και μια οργάνωση. Τώρα η προπονητική είναι ο... έρωτάς μου!»
Ποιοι είναι οι στόχοι σου για τα επόμενα χρόνια στις ακαδημίες;
«Έχω βάλει ένα πλάνο στην ομάδα και είμαι πολύ σίγουρος πως θα φανεί η δουλειά με τα παιδιά. Είμαι αφοσιωμένος σε αυτό, πραγματικά κάναμε μια πολύ καλή δουλειά σε συνεργασία με όλους τους ανθρώπους που δουλέψαμε στην ομάδα. Θέλω να δω κάποια παιδιά να ανεβαίνουν στην πρώτη ομάδα κι εγώ να είμαι εδώ να το δω!».
«Μονόδρομος οι ακαδημίες στην Ελλάδα, στον Ατρόμητο υπάρχει το κίνητρο της πρώτης ομάδας για ένα παιδί»
Θεωρείς πως πλέον όλες οι ελληνικές ομάδες πρέπει να κοιτάξουν περισσότερο τις ακαδημίες τους;
«Είναι μονόδρομος! Τα οικονομικά δεδομένα τα ξέρουμε όλοι. Ο δικός μας πρόεδρος κάνει υπερβάσεις κάθε χρόνο. Ο δρόμος έχει δείξει πως ένα έσοδο από μια ομάδα είναι από τις ακαδημίες. Ένα βασικό έσοδο από την δική μας ομάδα είναι τρεις πωλήσεις από την ακαδημία μας. Με το ζόρι δεν πρόκειται να πουληθεί κανένας παίκτης. Όπως δεν πιστεύω στη λογική 21 χρονών να είναι έτοιμος. Το πιο δύσκολο πράγμα είναι όταν τα παιδιά μπουν στην πρώτη ομάδα, να είναι κοντά στο επίπεδο αυτής. Όλες τις ώρες συζητάμε με τους συνεργάτες μας πως θα φτάσουμε αυτά τα παιδιά όταν πάνε 18 και μπουν στην πρώτη ομάδα να μη θέλει εκεί ένα χρόνο για να τον βάλει να τα ετοιμάσει. Να θέλει 3 μήνες, να θέλει 1 μήνα, να τα έχουμε ετοιμάσει εμείς. Δεν είναι όμως εύκολο και βάση συνθηκών, βάση σχολείου, βάση κάποιων ελλείψεων που μπορεί να έχουμε εμείς σαν ακαδημία ή τα παιδιά τα ίδια. Αυτό είναι το πιο βασικό».
Τι προσφέρει ο Ατρόμητος σε ένα παιδί και για ποιο λόγο ένας γονιός να φέρει τον γιο του στις ακαδημίες της ομάδας;
«Είμαι υπεύθυνος για τα τμήματα Κ15 έως Κ19. Τα υπόλοιπα τμήματα ανήκουν στον Ερασιτέχνη, όπου γίνεται μια πάρα πολύ καλή δουλειά, απλά επιλέγουμε παιδιά από εκεί και παίρνουμε τα υπόλοιπα ανάλογα το ρόστερ. Ο Ατρόμητος έχει το κίνητρο της πρώτης ομάδας να δώσει στα παιδιά κι έτσι μπορούμε κι ανταγωνιζόμαστε μια μεγάλη ομάδα σε ένα παιδί που μπορεί να το θέλουμε και οι δύο. Μπαίνεις σε μια ακαδημία και σίγουρα θα βελτιωθείς, είτε έρθεις σε εμάς, είτε πας σε κάποια άλλη, αυτό σας το λέω με σιγουριά. Το κίνητρο είναι αυτό που πιστεύω κάνει την διαφορά. Μετρήστε τα παιδιά που έχουν παίξει τα τελευταία χρόνια στην ομάδα. Από το 2014 είναι περίπου 13 με 14 παιδιά και κάποια παίζουν ακόμα. Είναι πολύ μεγάλο νούμερο. Το κίνητρο είναι αυτό που καθορίζει ένα παιδί να έρθει σε εμάς ή να μην έρθει. Όμως από την αρχή θέτουμε κάποιους κανόνες.
Τους εξηγούμε την δική μας διαδικασία. Τους λέμε πως δουλεύουμε, ότι αξιολογούνται και πως από την Κ17 και μετά μπαίνουμε σε μια διαδικασία πρώτης ομάδας. Προφανώς με σεβασμό στα παιδιά, δεν υπάρχουν φωνές, δεν είναι επιτακτική η νίκη, αλλά μπαίνουν σε μια διαδικασία πραγματικής αξιολόγησης. Δηλαδή αν είναι καλύτερος κάποιος από κάποιον άλλον, τότε πρέπει να παίξει. Δεν είναι καλός; Δεν πρέπει να παίξει! Αυτό γιατί θα το συναντήσουν σε ένα με δύο χρόνια είτε στον Ατρόμητο, είτε σε κάποια άλλη ομάδα που θα αγωνιστούν. Εγώ δεν ξέρω καμία αντρική ομάδα που θα μοιράσει τον χρόνο συμμετοχής. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν μιλάω για την Κ12, Κ13, Κ14, Κ15. Μιλάω για Κ17 και πάνω. Αυτή είναι η δική μας φιλοσοφία και νομίζω πως είναι και το δίκαιο.
Τα παιδιά πρέπει να αρχίσουν να μπαίνουν σε τέτοια διαδικασία. Θα το συναντήσουν σε ένα χρόνο στη Κ19. Η πρώτη ομάδα βλέπει έναν παίκτη και σου λέει πως τον θέλω να έρθει στην πρώτη ομάδα, τι θα του πεις περίμενε να βγάλω τον άλλον; Πρέπει να είσαι καλύτερος για να παίξεις! Το εξηγούμε κι αυτό. Εξηγούμε πως έχουμε υπομονή και με τα παιδιά. Δεν αφήνουμε παιδί που δεν πάει καλά σε έξι μήνες κι ένα χρόνο να φύγει. Τους δίνουμε χρόνο να μπουν στη διαδικασία τη δική μας. Εξαντλούμε τα περιθώρια τα δικά μας. Όποιο παιδί μπει στην ακαδημία μας πρέπει να έχουμε δει ένα – δύο πράγματα πολύ καλά και να εξελίξουμε τα υπόλοιπα. Τους δίνουμε λοιπόν τον χρόνο για να δουν την διαφορετική διαδικασία, δεν τα απορρίπτουμε αν δεν παίζει καλά ακόμα και για έναν χρόνο».
