Δεν πρόλαβα να τον δω μέσα στο γήπεδο, τον γνώρισα στη δεκαετία του '80 ως προπονητή του Ατρόμητου και αργότερα όταν σταμάτησε μέσω των κοινών μας φίλων του Θοδωρή Μπεργελέ, του πάτερ Διονύση που αποτελούσαν το στενό του κύκλο αλλά και του Κώστα Καραλή όταν σύχναζε στο καφέ του Χονδρογιάννη στη Δωδεκανήσου

Ποιος ήταν

Ο Ράμφος διέπρεψε στις δεκαετίες του ’60 και του  ’70. Σπάνια μπορεί να θυμηθεί κάποιος παίκτη στο ελληνικό ποδόσφαιρο που να μπορεί να εκτελέσει και με τα δύο πόδια τόσο καλά τις λεγόμενες «στημένες μπάλες». Ο τρόπος που σταματούσε την μπάλα, υποτάσσοντάς τη στις διαταγές του, μένει αξέχαστος σε όποιον είχε την ευκαιρία να τον απολαύσει.

Σε ηλικία 17 ετών, το 1962, μάγεψε με τη φανέλα του Ατρομήτου, καθώς επίσης και τα επόμενα χρόνια με τον Απόλλωνα Αθηνών. Ηταν μακράν ο κορυφαίος παίκτης της "Ελαφράς Ταξιαρχίας" το 1970-71, χρονιά που ο Απόλλων τερμάτισε έκτος στο πρωτάθλημα, σκοράροντας τέσσερις φορές σε τριάντα ματς, αλλά η καρδιά του ανήκε πάντα στο Περιστέρι.

Επέστρεψε στα μέσα της δεκαετίας του ’70 και τη σεζόν 1975-76 βοήθησε τον Ατρόμητο να κάνει την καλύτερη παρουσία του στην Α” Εθνική τερματίζοντας ένατος. Ενα ματς ιστορικό ήταν και το καλύτερό του, αυτό που ο Ατρόμητος νίκησε τον πρωταθλητή ΠΑΟΚ του Κούδα, του Σαράφη και του Τερζανίδη μέσα στην Τούμπα 2-1. Τα κόρνερ που εκτελούσε με εξωτερικό φάλτσο ήταν μοναδικά για τα δεδομένα της Ελλάδας. Είχε τον χαρακτηρισμό του "Δομάζου του Περιστερίου".

Ήταν 5 Ιουλίου του 2009 όταν έκλεισε για πάντα τα μάτια του ο σπουδαίος και ανεπανάληπτος Άγγελός Ράμφος το όνομα του οποίου έγινε θρύλος για τους παλιούς φιλάθλους του Ατρόμητου. Πέθανε σε ηλικία 66 ετών χτυπημένος από την επάρατο νόσο.

Στην  φωτό τον Μάιο του 2006  τιμάται με αναμνηστική πλακέτα από τον Γιώργο Σπανό στην παρουσίαση του βιβλίου μου «Φτερούγισμα στη δόξα» όπου είχα την τιμή να έρθει γιατί ο αείμνηστος Άγγελος Ράμφος είχε σταματήσει τις δημόσιες εμφανίσεις.