Ο ελληνικός και διεθνής τύπος τον έχει χαρακτηρίσει ως τον μεγαλύτερο Έλληνα πυγμάχο αφού πήρε μέρος σε δύο Ολυμπιάδες (Λος Άντζελες και Βαρκελώνη) κέρδισε ασημένιο και χάλκινο μετάλλιο σε Ευρωπαϊκούς αγώνες, χρυσό ασημένιο και χάλκινο μετάλλιο σε Μεσογειακούς Αγώνες. Διακρίσεις που δεν κατόρθωσε μέχρι σήμερα να προσεγγίσει κάποιος από τους μεταγενέστερους αθλητές.
Είναι ο Γιώργος Στεφανόπουλος και είναι από το Περιστέρι!
---- Γιώργο σε ποια γειτονιά της πόλης γεννήθηκες και που πήγες σχολείο;
«Γεννήθηκα σε μια περιοχή που ονομαζόταν «Κουνέα» ανάμεσα στην Αγίας Παρασκευής και στην Κύπρου. Πήγα δημοτικό στο 19ο στην οδό Κύπρου εκεί που τώρα είναι ένα ιδιωτικό νηπιαγωγείο».
---- Ποια εικόνα έχεις κρατήσει από το Περιστέρι των παιδικών σου χρόνων;
«Αυτό που μου έχει μείνει είναι η αλάνα δίπλα από το σπίτι μου που παίζαμε όλη την ημέρα. Ωραία χρόνια».
---- Τα αγαπημένα σου στέκια όταν πια μεγάλωσες ποια ήταν;
«Όταν ασχολήθηκα από τα 16 μου με την πυγμαχία ήμουν πολύ κλεισμένος και αφοσιωμένος. Καμιά φορά πήγαινα στην «Εντελστέιν» ως εκεί».
---- Σε ποια ηλικία ξεκίνησες την πυγμαχία και τι σε ώθησε σε αυτό το δυναμικό άθλημα;
«Από τα 15 μου, που τότε έλεγες ότι ήσουν μικρός όχι σαν τώρα που τα παιδιά ξεκινούν από τα 10 τους. Πήγα στον Ατρόμητο για να ρωτήσω αν έχει πυγμαχία, τότε είχε πάλη η οποία δεν με τράβηξε. Κατόπιν πήγα για βάρη στο γυμναστήριο του Κωστογλάκη στη Ζήνωνος, εκεί έμαθα για τον Πανελλήνιο και το τμήμα πυγμαχίας. Αυτό ήταν και από τότε κόλλησα».
---- Έκανες ποτέ άλλο άθλημα πχ ποδόσφαιρο ή ήσουν αφοσιωμένος στην πυγμαχία;
«Πιτσιρίκος είχα γραφθεί στα Πράσινα Πουλιά. Ο πατέρας μου ο Βασίλης ήταν προπονητής εκεί και ήθελε να με κάνει ποδοσφαιριστή αλλά δεν με «άγγιξε». Θυμάμαι όταν είχα πάει στο Ολυμπιακό Στάδιο για εργομετρικά και μου βρήκαν τέτοια έκρηξη που μου είπαν ότι θα μπορούσα να ήμουν ένα καλός ποδοσφαιριστής. Εμένα όμως με ενδιέφερε η πυγμαχία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν έπαιξα στο Κύπελλο «Ακρόπολις» ο πατέρας μου δεν ήξερε τίποτα. Οι φίλοι μου, του έλεγαν «έλα να δεις το γιο σου» κι εκείνος δεν τους πίστευε». Μέχρι που είδε και πείστηκε.
---- Είσαι πατέρας τριών παιδιών. Ακολούθησε κάποιο απ’ αυτά το δρόμο σου;
«Ο μικρός μου γιος ο Δημήτρης κάνει πυγμαχία. Πηγαίνει στην Α’ Λυκείου».
--- Πως κύλησαν οι μέρες της καραντίνας με κλειστό το χώρο που αγαπάς και υπηρετείς;
«Με τον κορονοϊο έζησα κάτι που είχα πάνω από 25 χρόνια να το ζήσω.: Απόγευμα στο σπίτι. Όσα χρόνια έχω το «Αριστοτέλειο», η ζωή μου έχει μια ρουτίνα. Ξύπνημα στις 5 παρά, ξημερώματα, για να πάω στο Παπαστράτειο κολυμβητήριο Πειραιά όπου εργάζομαι και μετά προπόνηση στο «Αριστοτέλειο». Μετά από πολλά χρόνια το απόγευμα το έζησα στο σπίτι. Κάποια πρωινά πήγαινα στο Παπαστράτειο γιατί ήμουν προσωπικό ασφαλείας και μετά στο σπίτι με την οικογένειά μου κι ευτυχώς έχω σκύλο κι έκανα με αυτόν λίγη φυσική κατάσταση. Έκανα προπόνηση και με το γιο μου στην ταράτσα του σπιτιού αλλά και μες στο σπίτι . Τις πρώτες μέρες ήταν δύσκολο πολύ αλλά έπρεπε να δώσουμε οι μεγάλοι το καλό παράδειγμα στα παιδιά μας. Οπότε το είδα σαν μια ευκαιρία για μάθημα υπομονής στα παιδιά μου. Γενικά στο καθετί ψάχνω να βρω το θετικό. Επειδή δε ζω από την πυγμαχία, για μένα δεν υπήρξε πρόβλημα. Υπάρχουν όμως εκατοντάδες οικογένειες που περνούν πολύ δύσκολα από τα κλειστά γυμναστήρια».
----- Η πυγμαχία είναι επικίνδυνο άθλημα; Μπορεί ένας γονιός να φέρει το παιδί του;
«Ένα έχω να σας πω. Δεν υπάρχουν επικίνδυνα αθλήματα, μόνο επικίνδυνοι προπονητές».
---- Είσαι αυτός που ίδρυσε τον «Σύνδεσμο Επαγγελματικής Πυγμαχίας». Μπορεί δηλαδή ένας αθλητής να ζήσει παίζοντας πυγμαχία;
«Αυτό θέλω να πετύχω. Να καταλάβουν τα παιδιά ότι μπορούν να συντηρηθούν από τη πυγμαχία. Οι Έλληνες είναι επαγγελματίες μόνο όταν πληρώνονται σε όλα τα άλλα είναι ερασιτέχνες. Πρέπει να βάλουν το μυαλό τους και να δουλέψουν. Έστω και 2-3 παιδιά αν μπορέσουν να συντηρηθούν από την πυγμαχία θα είναι σημαντικό».
---- Τον δημοτικό σύμβουλο Τάκη Παναγιωτόπουλο τον είχες συναθλητή;
«Ήμασταν πράγματι συναθλητές στον Πανελλήνιο. Πολύ καλό παιδί και πολύ καλός αθλητής. Κάναμε μαζί προπονήσεις στον Πανελλήνιο και αγώνες».
--- Πως μπορεί να νιώθει ένας νέος άνθρωπος σαν κι εσένα που ο Δήμος Περιστερίου μετονόμασε προς τιμή σου το Ολυμπιακό Στάδιο Πυγμαχίας σε «Γιώργος Στεφανόπουλος»;
«Μεγάλη τιμή και ευχαριστώ πολύ τον Ανδρέα Παχατουρίδη γιατί κάποιοι του έλεγαν να δώσουν το όνομα σε κάποιον που έχει πεθάνει κι εκείνος με πολύ σοφία τους είπε: «Το αντίθετο είναι το σωστό, τώρα πρέπει να τον βλέπουν τα παιδιά και να τον μιμούνται» και στο τέλος συμφώνησαν όλοι. Θέλω να πιστεύω ότι με την πορεία που είχα σαν αθλητής και άνθρωπος την άξιζα αυτή τη μεγάλη τιμή».
---- Δέχθηκες πρόταση να ασχοληθείς με την τοπική αυτοδιοίκηση;
«Όχι. Άλλωστε δεν το έχω αυτό. Μόνο αθλητής και τώρα προπονητής ξέρω να είμαι».
---- Ποια είναι η πιο συγκλονιστική στιγμή που περιγράφεις στο βιβλίο σου «Μια ζωή σαν Ring»;
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ έναν αντίπαλο μου που διαμαρτυρόταν πάνω στο ρινγκ όταν παίζαμε αντίπαλοι και την επόμενη μέρα ήρθε και μου φίλησε το χέρι».
----- Που μπορεί να σε βρει ένας νέος που θέλει να ασχοληθεί με την πυγμαχία;
«Στη Βορείου Ηπείρου 21, έχω τον σύλλογο «Αριστοτέλειο» στο Μαζαράκη». Δεν με ενδιαφέρει να βγάζω πυγμάχους αλλά ανθρώπους με προσωπικότητα και καλλιέργεια. Η ηλικία στην πυγμαχία δεν παίζει ρόλο. Είναι θαυμάσιο άθλημα και σας ξαναλέω: «Δεν υπάρχουν επικίνδυνα αθλήματα αλλά επικίνδυνοι προπονητές.
