Ο Δημήτρης Κονταξής μετά από αυτά τα δύο χρόνια σκληρής και αδιάλλειπτης προσπάθειας είναι λοιπόν πάλι εδώ. Ο νεαρός ποδοσφαιριστής της Κ20 του Ατρόμητου που ξεκίνησε από την Κ17 στάθηκε πολύ άτυχος. Παρόλο την κακοτυχία που τον βρήκε,αυτός βρήκε την ψυχική δύναμη να σηκωθεί και να σταθεί πάλι στα πόδια του. Ατελείωτες ώρες θεραπείας, ατομικών ασκήσεων και πρόγραμμα χωρίς μπάλα που τόσο θα' θελε να την κλωτσήσει συνέθεταν το καθημερινό του πρόγραμμα.Ο Δημήτρης Κονταξής εν μέσω χειροκροτημάτων από τους ίδιους τους συμπαίκτες του ξαναμπήκε στο γήπεδο μετά από δύο ολόκληρα χρόνια απουσίας παίρνοντας τιμής ένεκεν το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Το παιδί αυτό είχε ταλαιπωρηθεί αφάνταστα από τραυματισμούς και άλλος στη θέση του θα τα είχε παρατήσει.
Ο Δημήτρης Κονταξής αποκαλύπτεται στο peristerisports όπου μας μιλάει για το πως ξεπέρασε τον μεγάλο τραυματισμό που τον άφησε εκτός δύο χρόνια,ποιοι ήταν αυτοί που ήταν στο πλευρό του,το μήνυμα του σε αυτούς που έχουν υποστεί τραυματισμούς αλλά και ολόκληρη την οικογένεια του Ατρόμητου που δεν τον εγκατέλειψε και στάθηκε δίπλα του όσο κανένας άλλος.
Ποια είναι η αίσθηση να πατάς χορτάρι μετά απο 2 χρόνια απουσίας λόγω του σοβαρού τραυματισμού σου;
Ένιωθα πολύ περίεργα ,τα συναισθήματα μου ήταν ανάμεικτα αλλά υπερείχαν αυτά της χαράς και της ανακούφισης. Ένιωθα πως επέστρεψε ένα μεγαλο κομμάτι της ζωής μου.
Πως ένιωθες όλον αυτό τον καιρό που δεν αγωνιζόσουν και ποιος ήταν στο πλευρό σου;
Ήταν δύο πολύ δύσκολα χρόνια για εμένα κυρίως απο ψυχολογικής άποψης , έφτασα πολλές φορές να πω τέλος φτάνει αλλά η οικογένειά μου και οι δικοί μου άνθρωποι ήταν κάθε στιγμή δίπλα μου και μου έδιναν δύναμη να παλεύω για την επιστροφή.
Λίγα λόγια για την ομάδα που στάθηκε στο πλευρό σου και έκανε ότι πέρναγε απο το χέρι της.
Η ομάδα ήταν πάντα δίπλα μου σε ότι και αν χρειάστηκα,απο τις μαγνητικές και τις ακτινογραφίες μέχρι και την οργάνωση της αποκατάστασης μου στη Μπολόνια. Τους οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ.
Ένα μήνυμα σε όσους έχουν υποστεί τραυματισμούς σαν εσένα και πως να το αντιμετωπίσουν;
Ο τρόπος σκέψης είναι πολύ σημαντικός σε τέτοιες περιπτώσεις. Πρέπει να είσαι ψύχραιμος να ελπίζεις , να δουλεύεις και να μην απελπίζεσαι ποτέ,όλα γυρίζουν κάποια στιγμή.
Υπήρξε στιγμή που είπες τα παρατάω;
Αρκετές φορές αλλά δεν το πίστευα ούτε εγώ ο ίδιος..Η Θέληση μου για να ξαναπατήσω στο γήπεδο ήταν μεγαλύτερη απο την στεναχώρια μου..
Σε πόσο καιρό υπολογίζεις ότι θα επανέλθεις στα επιθυμητά επίπεδα;
Μέρα με την μέρα νιώθω και πιο έτοιμος οπότε είναι θέμα δουλειάς και ελπίζω πως σιγά σιγά θα βρω τα πατήματα μου και θέμα χρόνου να επιστρέψω δυνατός.
Πως το έζησαν όλο αυτό οι γονείς σου και τι σου έλεγαν;
Πραγματικά ο τραυματισμός μου ήταν ένα πρόβλημα που επηρέαζε όλη την οικογένειά μου. Ήταν κάθε λεπτό δίπλα μου με τον τρόπο τους και μου έδιναν κουράγιο. Ο πατέρας μου είναι και στον χώρο του ποδοσφαίρου οπότε ήξερε πως έπρεπε να διαχειριστεί την ολη κατάσταση.
Λίγα λόγια για τον γυμναστή της επαγγελματικής ομάδας Σωτήρη Κακαργιά που σε βοήθησε αλλά και τον προπονητή σου Γιώργο Κορακάκη.
Ο κ. Σωτήρης είναι ένας πολύ καλός γυμναστής που ξέρει απο χρόνιους τραυματισμούς και τις ειδικές αποκαταστάσεις που χρειάζεται ο καθένας.Ο ίδιος με βοήθησε πολύ στην επανένταξή μου και τον ευχαριστώ πολύ. Ο προπονητής μας ο κ. Κορακάκης είναι ένας άνθρωπος με πολύ όρεξη για δουλειά , είναι δίπλα μας συνέχεια και είναι αυτός που ευθύνεται για το άριστο κλίμα της ομάδας,αλλά και για ολόκληρη πορεία της ομάδας μας.
Ποιον νιώθεις οτι θες να ευχαριστήσεις για αυτές τις δύσκολες στιγμές που πέρασες;
Θέλω να ευχαριστήσω τον Ατρόμητο που οργάνωσε την αποκατάστασή μου στην Μπολόνια. Τον πρόεδρο κύριο Σπανό και τον τεχνικό διευθυντή κύριο Αγγελόπουλο. Επίσης τον κύριο Άκη Τσαπραλή τον γιατρό μου στη Μπολόνια,τον κύριο Σωτήρη Κακαργιά και τον Κ. Κορακάκη που με βοηθάει καθημερινά στην επανένταξη μου στα γήπεδα.
Πως φαντάζεσαι το μέλλον τώρα πλέον με την επιστροφή σου;
Στόχος μου είναι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο που θέλω να ξεκινήσει μέσα απο τον Ατρόμητο.
Ένα μήνυμα στον απλό κόσμο που στάθηκε δίπλα σου και σε στήριξε και συνεχίζει!
Τους ευχαριστώ πάρα πολύ όλους και ελπίζω να τους κάνω περήφανους στο μέλλον.
