Νέο έτος, νέες αγωνιστικές υποχρεώσεις και ο Ατρόμητος υποδεχόταν στην αρχή του 2020 τον Αστέρα Τρίπολης.
ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΜΑΡΟΥΝΤΑ
Τα διακυβεύματα ήταν πολλά. Και έγιναν περισσότερα εξαιτίας των όσων είχαν γίνει πριν τη διακοπή, μετά τον αγώνα με τον ΠΑΟΚ. Όλοι, λοιπόν, ήθελαν να δουν τις αντιδράσεις της ομάδας σε σχέση με αρκετά ανοιχτά ζητήματα. Το νικηφόρο τελικό αποτέλεσμα επιτρέπει να γίνει ο απολογισμός με καλύτερη διάθεση και σε καλύτερο κλίμα. Ο Ατρόμητος κατάφερε στο τέλος να βάψει στα χρώματά του άλλο ένα (αγωνιστικό) θρίλερ που έλαβε χώρα στο Δημοτικό Στάδιο Περιστερίου.
Κάθε αγώνας έχει έτσι και αλλιώς ξεχωριστό ενδιαφέρον. Φέτος, όμως, μοιάζουν οι αγώνες του Ατρομήτου σα να έχουν περισσότερο. Εξάλλου, αυτόν τον καιρό έχει μία πολύ δύσκολη αποστολή να φέρει εις πέρας. Πρέπει σαν ομάδα, παράλληλα, να αφομοιώσει τις εντολές και τα θέλω του νέου προπονητή μαζί με το κυνήγι των βαθμών (για να μπορέσει η ομάδα του Περιστερίου να εξασφαλίσει τη συμμετοχή της στα πλέι οφ). Και η ομάδα πρέπει να ισορροπήσει μέσα της. Αν κοιτάξει αποκλειστικά το μακροπρόθεσμο στόχο, ίσως αποπροσανατολιστεί προς το βασικό καθήκον που υπάρχει: το να γίνει ξανά και σε σταθερή βάση μία ευδιάκριτα αποδοτική ομάδα. Αν ξεχάσει ή αγνοήσει το στόχο, τότε θα στερήσει από τον εαυτό της κίνητρα. Και στις δύο περιπτώσεις θα βγει χαμένη. Σε κάθε περίπτωση, έχοντας ένα τόσο δύσκολο έργο, κάθε νίκη είναι άξια συγχαρητηρίων. Γιατί δεν χαρίζεται, αλλά κατακτιέται. Με πολύ κόπο και κόντρα σε πολλά εμπόδια...
Αυτό το 2-1 του Ατρόμητου επί του Αστέρα Τρίπολης είναι μία σπουδαία επιτυχία. Και γιατί ο συγκεκριμένος αντίπαλος δεν είναι ευκαταφρόνητος, παρά την κακή βαθμολογική του θέση. Και γιατί ήρθε στο τέλος, πιστοποιώντας μία σωστή νοοτροπία μαχητή, που κυνηγάει μέχρι το τελευταίο σφύριγμα το καλύτερο δυνατό. Ήταν, όμως, και μία νίκη που βαθμολογικά έδωσε μεγάλη ανάσα. Γιατί επέτρεψε να πλησιάσει ο Ατρόμητος ακόμα περισσότερο κάποιες ομάδες που λίγο καιρό νωρίτερα απείχαν αρκετά.
Πήρε, άραγε, η ομάδα του Περιστερίου κάτι παραπάνω από αυτό που έβγαζε η εικόνα των δύο ομάδων στο ενενηντάλεπτο της σαββατιάτικης αναμέτρησης; Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ο Ατρόμητος πήρε αυτό που του χρειάζεται για να δουλέψει πιο ευχάριστα. Για άλλη μία φορά φέτος, εκεί που το άγχος αυξάνει και απειλεί να «πνίξει» τις μέλλουσες προοπτικές, έρχεται η λύτρωση. Στόχος; Κάποια στιγμή οι νίκες να είναι το (σχεδόν) αυτονόητο και κάθε τι διαφορετικό να είναι σπάνιο και λύτρωση για τους αντιπάλους...
ΥΓ. Έχει πολλά να κάνει ακόμα ο προπονητής σε ένα εύρος αγωνιστικών ζητημάτων. Ο Σάββας Παντελίδης με τις δηλώσεις που έκανε μετά το τέλος του αγώνα δείχνει να ξέρει και να καταλαβαίνει πού βρίσκεται και τι χρειάζεται. Αυτό είναι το πρώτο απαραίτητο βήμα για όλα τα περαιτέρω. Σε κάθε περίπτωση, ο Ατρόμητος εξακολουθεί να μοιάζει ως ένας από τους δυσκολότερους, αλλά και πιο ενδιαφέροντες συνάμα, γρίφους της φετινής Super League 1. Από το ξεκίνημα της σεζόν, θα λέγαμε...
ΥΓ1. Γκολ όπως αυτό με το οποίο ο Μανούσος άνοιξε το σκορ (με την εκτελεστική χάρη του) πρέπει να αποτελούν εφαλτήριο για ακόμα καλύτερα πράγματα στο άμεσο μέλλον. Διάθεση υπάρχει. Όπως και ατομική ποιότητα. Προσπάθειες καταβάλλονται. Το Σάββατο αυτές ανταμείφθηκαν και από την τύχη. Ο Ατρόμητος είναι ένας σύλλογος που ξέρει από υψηλές πτήσεις, γιατί έχει πολλές τέτοιες τα τελευταία χρόνια. Όλα, λοιπόν, για την ομαδική σταθεροποίηση κοντά στο ταβάνι του υπάρχοντος δυναμικού (όπως αυτό διαμορφωθεί και μετά το τέλος της μεταγραφικής περιόδου).
YΓ2. Η καλύτερη απάντηση που μπορεί να δώσει ένας σύλλογος σε ανακοινώσεις τύπου Κούγια είναι να παίζει σταθερά καλά και να παίρνει νίκες που θα κάνουν ακόμα καλύτερη τη βαθμολογική του θέση... Τα προηγούμενα δύο χρόνια οι εμφανίσεις και η γενικότερη πορεία του Ατρόμητου «έκλειναν στόματα» πριν καν ανοίξουν...
