Η εφημερίδα «Αθλητικό Περιστέρι» στο τεύχος του Νοεμβρίου έκανε αφιέρωμα στα «Τέμπη του Ατρόμητου» στο κείμενο που ακολουθεί:
«Τα Τέμπη πέρα από το φυσικό τους κάλος, έχουν ταυτιστεί στην συνείδηση των Ελλήνων φιλάθλων με το δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή σε έξι φιλάθλους του ΠΑΟΚ.
Μια ανάλογη τραγωδία είχε ζήσει όμως ο Ατρόμητος τον Νοέμβριο του 1977 όταν τέσσερις φίλαθλοι έχασαν τη ζωή τους πάνω στην άσφαλτο πηγαίνοντας να δουν την αγαπημένη τους ομάδα εναντίον του Παναρκαδικού.
Ο Β.Δαιμονάκος
Ήταν 27 Νοεμβρίου 1977, Κυριακή πρωί και πέντε φίλαθλοι επιβιβάστηκαν σε ένα Πεζό 304 με προορισμό την Τρίπολη. Ήταν ο Παναγιώτης Πανταζίδης 32 ετών, ο Βασίλης Πανταζίδης 44 ετών, ο Θόδωρος Καλαϊτζόγλου 49 ετών, ο Κώστας Μωραϊτης 45 ετών και ο πιο νεαρός της παρέας Βασίλης Δαιμονάκος, 25 ετών. Το ταξίδι μέχρι τον Ισθμό της Κορίνθου εξελισσόταν μια χαρά και η παρέα απολάμβανε το ταξίδι. Στο 16ο χιλιόμετρο όμως της επαρχιακής οδού Κορίνθου – Άργους κοντά στο Χιλιομόδι, το αυτοκίνητο έφυγε από την πορεία του, έπεσε από ένα γεφυράκι και προσγειώθηκε σε ένα χαντάκι λίγα μέτρα πιο κάτω.
Το Πεζό μεταμορφώθηκε σε άμορφη μάζα και μετά από αρκετή ώρα οι πέντε φίλαθλοι μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο της Κορίνθου. Εκ των υστέρων διαπιστώθηκε ότι μοναδικός επιζών ήταν ο Βασίλης Δαιμονάκος αλλά βαριά τραυματισμένος. Το θλιβερό μαντάτο έφθασε στο Περιστέρι αλλά και στην ομάδα που νίκησε 1-0 τον Παναρκαδικό και αφιέρωσε τη νίκη στα αδικοχαμένα παλικάρια.
Δύο μέρες αργότερα έγινε η κηδεία των τεσσάρων παλικαριών, με το ένα φέρετρο πίσω από το άλλο να ξεκινάει από την Παναγή Τσαλδάρη συνοδεία χιλιάδων πολιτών και να καταλήγει στο νεκροταφείο του Αγίου Βασιλείου.
Ο Βασίλης Δαιμονάκος μοναδικός επιζών, 42 χρόνια μετά με αφορμή τη θλιβερή επέτειο εξιστορεί στο «Αθλητικό Περιστέρι» το τραγικό αυτό δυστύχημα: «Ήταν μια βροχερή Κυριακή και ένα καινούργιο αυτοκίνητο που οδηγούσε ο κουμπάρος μου Παναγιώτης Πανταζίδης αποφασίσαμε να πάμε να δούμε τον Ατρόμητο στη Τρίπολη. Σταματήσαμε στο Χιλιομόδι να «τσιμπήσουμε» κάτι και φεύγοντας σε μια στροφή επειδή ο συνοδηγός ο Θόδωρος Καλαϊτζόγλου ήταν πολύ εύσωμος και δεν μπορούσε να σκύψει, ο Παναγιώτης που οδηγούσε έσκυψε να βάλει μια κασέτα. Πάτησε φρένο όμως πάνω στη στροφή με αποτέλεσμα να χτυπήσει το αυτοκίνητο στο πεζοδρόμιο και να αναποδογυρίσει σε ένα χαντάκι τριών μέτρων κάτω από το γεφυράκι που έγινε το τροχαίο. Τα τέσσερα παιδιά έσπασαν τα κεφαλιά τους γιατί τα πλάκωσε ο ουρανός του αυτοκινήτου. Εγώ καθόμουν πίσω δεξιά, στη μέση ο Βασίλης ο αδελφός του Παναγιώτηςκαι στην άκρη ο Κώστας Μωραϊτης που ήταν λογιστής.
Ένας κύριος από το Περιστέρι που πήγαινε για τη Νεμέα μαζί με άλλους από διερχόμενα αυτοκίνητα μας «έβαλαν» σε ένα φορτηγό και μας πήγαν στο νοσοκομείο της Κορίνθου. Εγώ είχα τις αισθήσεις μου και άκουγα τον κόσμο τι έλεγε. «Ρε παιδιά σώθηκε κανένας;», «Όχι και οι πέντε είναι νεκροί» είπε ένας άλλος, «τι λέτε ρε παιδιά ένας δεν έχει πάθει τίποτα» και αυτό είναι το τελευταίο που θυμάμαι.
Ξύπνησα στο κρεβάτι και βλέπω την γυναίκα μου. «Τι έγινε Τασία, που είναι τα άλλα παιδιά, έφυγαν και με άφησαν εδώ;», αλλά η Τασία δεν απαντούσε. Κατόπιν ήρθαν να μου παίρνουν κατάθεση αλλά και πάλι δεν μου πήγε το μυαλό σε κάτι κακό. Κάποια στιγμή ρωτάω ένα γέροντα δίπλα μου αν ξέρει τα αποτελέσματα του ΠΡΟΠΟ επειδή είχαμε παίξει ένα δελτίο και εκείνος μου απαντάει:« εσύ φίλε έπιασες 13αρι» αλλά έπεσε σύρμα και δεν δόθηκε συνέχεια. Με τα πολλά την επόμενη μέρα ζήτησα από τη γυναίκα μου να μου πάρει το «ΦΩΣ» αλλά μου είπε ότι λόγω των επεισοδίων στο Πολυτεχνείο οι εφημερίδες δεν κυκλοφόρησαν και πάλι δεν κατάλαβα τίποτα. Όταν όμως άρχισαν να εμφανίζονται πολλοί φίλοι στο νοσοκομείο, εκεί άρχισα κάτι να ψυλλιάζομαι. Έρχεται λοιπόν ένας κουμπάρος μου και μου λέει: «Είσαι καλά; Αντέχεις;», «Όλοι» του λέω, «όλοι» μου απαντάει κι εκεί κατάλαβα ότι και οι τέσσερις φίλοι μου είχαν σκοτωθεί και μόνο εγώ επέζησα».
Και ο Βασίλης Δαιμονάκος κατέληξε:« Έμεινα μέσα στο νοσοκομείο και δεν πήγα στις κηδείες αλλά μόνο στα τριήμερα των παιδιών. Από το σημείο του τροχαίου έχω περάσει αρκετές φορές και οι δικοί μας φίλαθλοι άφηναν τα κασκόλ τους περνώντας από εκεί. Δεν κάναμε όμως δικό μας εικονοστάσι και τα άφηναν σε άλλα εικονοστάσια γιατί στο σημείο εκείνο γίνονταν συνεχώς ατυχήματα. Αυτή είναι η ιστορία και καλό είναι κάποια στιγμή να φτιάξουμε ένα μνημείο, με χαραγμένα τα ονόματα των τεσσάρων παιδιών, ανάμεσα τους δύο αδέλφια, που έδωσαν την ίδια τους τη ζωή για την ομάδα. Έστω και τώρα τόσα χρόνια μετά. Για να τους θυμούνται οι νεότεροι και να τιμούν τη μνήμη τους».
