Σε αυτό το δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο που τα τελευταία χρόνια έχει μάθει να μας απογοητεύει παρά να μας ενθουσιάζει σε όλους τους τομείς, υπάρχει μια ομάδα που εξακολουθεί να αντιστέκεται.

Μια ομάδα που της έχουν  κόψει τα φτερά όχι μια αλλά πολλές φορές όταν την βλέπουν να αρχίζει μια φτερουγίζει.

Μια ομάδα που δεν σταματάει να βάζει στόχους, που είναι φιλόδοξη και ας προσπαθούν να στη διάρκεια της διαδρομής να τους της καταστρέψουν.

Μια ομάδα που προσπαθεί πάντα για το καλύτερο και θέλει να διορθώνει τις όποιες ανορθογραφίες της μέσα στον αγωνιστικό χώρο.

Αυτή η ομάδα είναι ο Ατρόμητος!

Ο Ατρόμητος  που  θα μπορούσε να είχε αρκεστεί στις πρώτες του μεταγραφές που δεν τις λες δα και λίγες. Επτά συνολικά.

 Όμως ώρες πριν από την εκπνοή της μεταγραφικής περιόδου για να μην πούμε στο «και ακριβώς», αναζήτησε την ενίσχυση του έμψυχου δυναμικού του με «ψαγμένους» παίκτες  «κυνηγώντας» την  επίτευξη του διαχρονικού στόχου, του μόνου στόχου ενδεχομένως να τον αφήσουν χωρίς να τον ενοχλήσουν και δεν είναι άλλος από την έξοδο στην Ευρώπη και τη διάκριση στην Ευρώπη.

Ανδρούτσος, Μπαένα και Ροντρίγκο Γκάλο (από σήμερα)  οι συστάσεις για τον οποίο περιττεύουν, επιβεβαιώνουν του λόγου τω αληθές.