Όλοι ξέραμε ότι η ζωή του δεν είχε μεγάλη διάρκεια αλλά προσπαθούσαμε να σταθούμε δίπλα γιατί ήταν μόνος. Και το κάναμε όσο μπορούσαμε. Ιστορίες πολλές μπορεί να πει ο καθένας εκατοντάδες για τον Αντουάν τον Ντούριο. Βιβλίο ολάκερο ήταν.
Αυτή η τελευταία φωτογραφία ξέραμε ότι θα ήταν και η τελευταία μας. Το πάλεψε ο Αντουάν, χτυπήθηκε από την «κακιά» αρρώστια αλλά τον πρόδωσε η καρδιά του. Ξεκουράστηκε κατά βάθος και δεν ταλαιπωρήθηκε γιατί οι επόμενοι μήνες θα ήταν επώδυνοι.
«Όταν έρχεσαι ηρεμώ» μου έλεγε και είναι αλήθεια ότι αποζητούσε συμπαράσταση ο Αντουάν γιατί ήταν μόνος. Και δοθούσης της ευκαιρίας να πω ένα μπράβο σε όσους φίλους του τον στήριξαν.
Έφυγε δυστυχώς σήμερα και μαζί έφυγε ένα μεγάλο κομμάτι από την ιστορία του Ατρόμητου. Πολύ μεγάλο, πραγματικά. Δεν έπαιξε μπάλα, δεν προπόνησε ποτέ αλλά ήταν το ίδιο. Δεν διοίκησε ποτέ αλλά πάλι το ίδιο. Μια μεγάλη οπαδική μορφή του Ατρόμητου, κάτι σαν τον «Εθνικάρα».
Και άμα σας πω, πως γνώρισα τον Αντώνη; Από τους τοίχους του Περιστερίου. Αλήθεια σας λέω. Πιτσιρικάς 10 -12 ετών έβλεπα στους τοίχους το σύνθημα «Viva Durios» και αναρωτιόμουν με δέος,ποιος ήταν αυτός ο Ντούριος.Πέρασαν κάποια χρόνια όταν άρχισα να πηγαίνω κι εγώ στο γήπεδο και τον γνώρισα καλύτερα. Μετά πιο πολύ, μετά ακόμη πιο πολύ, μετά ξανά πιο πολύ μέχρι τώρα που έφυγα είχα την τιμή να ήμουν δίπλα του.
Καλό Ταξίδι καλέ μου,φίλε μου, άρχοντα μου, παλικάρι μου Αντουάν. Να είσαι καλά και να περνάς καλά εκεί που θα πας. Και να μου φιλήσεις τη μανούλα μου για την οποία μου έλεγες ότι ήταν μια από τις πιο όμορφες γυναίκες στο Περιστέρι. Γειά σου Αντωνάκη μου.
