Αφιέρωμα στον θρύλο της ελληνικής πυγμαχίας τον περιστεριώτη Γιώργο Στεφανόπουλο έκανε το provocateur.gr με τίτλο «Η απίστευτη ζωή του "Έλληνα Rocky» που αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε:

«Ο Γιώργος Στεφανόπουλος έζησε πάνω και έξω από τα ρινγκ μια ζωή που δεν μπορούσε να χωρέσει ούτε στις σελίδες της αυτοβιογραφίας του «Μια ζωή σαν ρινγκ». Ίσως αν ζούσε στο εξωτερικό ο «Έλληνας Ρόκι» όπως τον έχουν αποκαλέσει, να μην ήταν απλά ο μεγαλύτερος έλληνας πυγμάχος, αλλά ένας εκατομμυριούχος αθλητής.

Από το Περιστέρι μέχρι την Ολυμπιάδα του Λος Άντζελες, ο Στεφανόπουλος δούλεψε σε τσαγκαράδικο, πούλαγε παπούτσια σε πανηγύρια, ερωτεύτηκε τη λάθος γυναίκα και ήταν πρωταθλητής Ελλάδας για δεκατέσσερα χρόνια. Δεν μετάνιωσε για την πέμπτη θέση που κέρδισε στους Ολυμπιακούς, ούτε επειδή δεν πίστεψε ότι θα μπορούσε να γυρίσει με μετάλλιο, μετάνιωσε όμως για ένα πράγμα.

Κάποιες φορές θα μπορούσε να κάνει την υπέρβαση με αυτό το φοβερό δεξί κροσέ του, το οποίο αντέγραψαν πυγμάχοι και να έχει στην τροπαιοθήκη του, ένα ολυμπιακό μετάλλιο, δυστυχώς όμως δεν την έκανε…

Από το Περιστέρι στο ρινγκ

Τον Ιούνιο του 1993 ο Γιώργος Στεφανόπουλος αγωνιζόταν στους Μεσογειακούς της Γαλλίας και όπως θυμάται χαρακτηριστικά «Στον δεύτερο αγώνα κληρώθηκα με έναν Μαροκινό. Ο Μαροκινός από την ώρα που πληροφορήθηκε ότι θα έπαιζε μαζί μου, όπου με συναντούσε, στο ξενοδοχείο, στο εστιατόριο, στο στάδιο με κοίταζε με μια ματιά γεμάτη υπονοούμενα και μου έλεγε ''tomorrow''. Αυτό σήμαινε: ''Αύριο στον αγώνα θα σε συγυρίσω''.

»Τελικά ήρθε το tomorrow και έφτασε η ώρα του αγώνα. Με την έναρξη δεν πρόλαβε να δει το ρινγκ. Μόλις ανέβηκε έφαγε ένα γρήγορο και δυνατό νοκ-άουτ και του πέρασαν και τα tomοrrow και τα tonight. Δεν θυμάμαι αν έκλεισε λεπτό ο αγώνας».

Γεννημένος στο Μπουρνάζι στις 31 Μαρτίου του 1962, ο Γιώργος Στεφανόπουλος μεγαλώνει σε μια γειτονιά που δεν θυμίζει σε τίποτα το σήμερα, αλλά ήταν μια βιομηχανική ζώνη, ψυχρή και ανέκφραστη. Όπως γράφει «τα παιδικά μου χρόνια ήταν μες την τρελή χαρά, όχι γιατί φρόντισε κανείς να μου τα κάνει χαρούμενα αλλά γιατί δεν ξέρω με ποιο ναρκωτικό στο DNA μου εχω γεννηθεί και ό,τι κι αν συνέβαινε γύρω μου, εγώ ήμουν πάντα στον κόσμο μου και όλα τα νόμιζα καλά».

Χωρίς ιδιαίτερη κλίση στα γράμματα τελειώνει το δημοτικό και ξεκινάει να δουλεύει σε ένα τσαγκαράδικο ενώ ταυτόχρονα τρώει πολύ και μεταμορφώνεται σε ένα χοντρό έφηβο.

Στον κόσμο της πυγμαχίας θα μπει εντελώς συμπτωματικά όταν αρχίζει να γυμνάζεται για να χάσει κιλά, στην αρχή με αυτοσχέδια βάρη και μετά στον Πανελλήνιο. Με το ποδήλατο φεύγει από το Μπουρνάζι για την Κυψέλη και αναζητώντας στις εγκαταστάσεις του συλλόγου τον χώρο με τα βάρη μπαίνει κατά λάθος στην αίθουσα της πυγμαχίας. Παρακολουθεί την προπόνηση άφωνος και μόλις τελειώνει πλησιάζει τον προπονητή Στέλιο Κούρκουλα και του ζητάει να ξεκινήσει προπονήσεις, εισπράττοντας καταφατική απάντηση. Το ταξίδι του μόλις αρχίζει…

Πως «γκρέμισε» το φαβορί για το χρυσό!

Μέσα σε ένα μόλις χρόνο, ο χοντρός έφηβος από το Μπουρνάζι μεταμορφώνεται σιγά-σιγά σε έναν πυγμάχο που λαμβάνει μέρος στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα εφήβων. Με τρεις νίκες φτάνει στον τελικό όπου νικάει τον αντίπαλό του.

Η συνέχεια είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή, ειδικά από την στιγμή που ο βούλγαρος προπονητής Σβίλεν Ρουσίνοφ του μαθαίνει το δεξί κροσέ που τον έκανε διάσημο. Μαζί με τον προπονητή του Λευτέρη Λειβάδη το τελειοποιεί και στο Κύπελο «Ακρόπολις» το 1983 νικάει τον κορυφαίο ιταλό πυγμάχο Άντζελο Μουσόνε. «Με τον Μουσόνε» γράφει ο Στεφανόπουλος «ξανασυναντηθήκαμε αργότερα σε Μεσογειακούς αγώνες. Σε αυτούς τους έδωσα ένα χτύπημα στη μύτη που θα μου μείνει αξέχαστο γιατί πρώτη φορά είδα αίμα από τραύμα να πετιέται απέναντι».

Στα είκοσι δύο του χρόνια ο έλληνας πυγμάχος επιλέγεται για τους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες, όπου έρχεται αντιμέτωπος με τον βρετανό γίγαντα Ντάγλας Γιανγκ, από τα φαβορί για το χρυσό μετάλλιο. «Μπήκα μέσα στο ρινγκ χωρίς να αγχωθώ καθόλου για τη διαφορά ύψους μας που ήταν αισθητή -με περνούσε τουλάχιστον ένα κεφάλι- αλλά και για τις φήμες περί βέβαιου νικητή που κυκλοφορούσαν για τον Γιανγκ. Στον πρώτο γύρο τα χτυπήματα πήγαιναν εναλλάξ. Ο δεύτερος γύρος συνεχίστηκε με την ίδια τακτική και κανείς από τους δύο μας δεν έδειχνε ότι περνούσε μπροστά. Όλα αυτά μέχρι το δέκατο δευτερόλεπτο πριν από το τέλος του. Σε αυτό ακριβώς το σημείο έκανα μια αποφυγή σε χτύπημά του και χωρίς να προλάβει να αντιληφθεί ο Γιανγκ αλλά και οποιοσδήποτε άλλος τίποτα, προσγειώθηκαν διαδοχικά ένα αριστερό κροσέ στο στομάχι του και ένα δεξί στο πρόσωπό του. Για το Γιανγκ όλα σε μια στιγμή μαύρισαν. Αυτό το δίμετρο θηρίο, το φαβορί για το χρυσό, σωριάστηκε χωρίς καμιά αντίσταση στο καναβάτσο. ΝΟΚ-ΑΟΥΤ!»