Έχει κυλήσει σχεδόν μια εβδομάδα μετά τον σοκαριστικό αποκλεισμό του Ατρόμητου από τη Ντιναμό Μπρεστ και θα έλεγα, ίσως με δόση υπερβολής, ότι είναι η πρώτη φορά που η ομάδα της πόλης μας μπήκε τόσο έντονα στα σπίτια των περιστεριωτών.

Ο τρόπος που χάθηκε η πρόκριση «μούδιασε» την πόλη, προκάλεσε συναισθήματα που δεν είχαμε νιώσει στο παρελθόν ούτε σε άλλες περιπτώσεις που θεωρητικά ήταν πιο μεγάλες.

Τέτοιο σοκ νομίζω ότι δεν το πάθαμε στους δύο τελικούς με την ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό, δεν το πάθαμε στο περίφημο ματς με τον Αστέρα Τρίπολης, δεν το πάθαμε στο Άλκμααρ,  δεν το πάθαμε με το Σαράγεβο.

Και ας διακυβεύονταν δύο κύπελλα ή μια πρόκριση στο Τσάμπιονς Λιγκ που θα άλλαζε επίπεδο στην ομάδα. Ήταν τέτοια η χρονική στιγμή του σοκ που θα μείνει για πάντα χαραγμένη μέσα σας. Γι’ αυτό και δεν είναι απαραίτητο ότι ιστορία ντε και καλά γράφουν οι επιτυχίες. Ιστορία έγραψε και αυτός ο αποκλεισμός που θα τον θυμόμαστε για πολλά πολλά χρόνια…

Είναι αλήθεια λοιπόν οι μέρες που ακολούθησαν μετά το ματς της Πέμπτης, το πρώτο θέμα συζήτησης στο Περιστέρι ήταν το γκολ στο 95’.

Όπου και αν πήγαινες, αυτό άκουγες. Συζήτηση πάνω στη συζήτηση για το ποιος φταίει, για την απόδοση ευθυνών, για ένα σωρό πράγματα.

Και μαζί ένα μούδιασμα, ένα πάγωμα, ένα «νέκρωμα» των εγκεφαλικών κυττάρων κάθε αγνού Ατρόμητου. Δεν είχε τυχαίο άλλωστε ότι με το σφύριγμα της λήξης για πέντε λεπτά στο γήπεδο δεν ακουγόταν ούτε ανάσα!.

Το ακόμη δε πιο φοβερό είναι να συναντάς ηλικιωμένους ανθρώπους και να σου λένε ότι είχαν  να κοιμηθούν δύο τρεις μέρες από την στενοχώρια τους.  Ή όπως ένας κύριος που συνάντησα έξω από μια τράπεζα και μου είπε ότι αποφεύγει να πηγαίνει στο καφενείο που συχνάζουν άλλοι Ατρομηταίοι γιατί δεν θέλει να στενοχωριέται.

Να μην πω για το  πιο αυθόρμητο που «πέταξε» ο γιος μου ο οποίος είναι στην κατασκήνωση και είδε το ματς από το κινητό και όταν τον συνάντησα σήμερα μου είπε: «μπαμπά παραλίγο και θα μου έπαιρνες νέο κινητό, με το ζόρι κρατήθηκα».

Τέτοιες μικρές ιστορίες απογοήτευσης και σοκαρίσματος θα υπάρχουν σίγουρα πάρα πολλές. Ο χρόνος ωστόσο είναι ο καλύτερος γιατρός και έχει αρχίσει να επουλώνει την πληγή της Πέμπτης. Η πόλη αρχίζει να διώχνει το σοκ του αποκλεισμού.

Τελικά κάτι μου λέει μέσα μου ότι αυτός ο αποκλεισμός θα μας κάνει πιο δυνατούς!