Τον απολογισμό της χρονιάς με νωπή τη μνήμη από το ματς «μια κατηγορία» με τον Ιάσονα έκανε με λυρικό τρόπο θα λέγαμε ο Φοινικας. Το δελτίο τύπου της περιστεριώτικης ομάδας αναφέρει χαρακτηριστικά τα εξής:
««Πέρασαν σχεδόν δυο εβδομάδες από τον ιστορικό αγώνα μπαράζ που έδωσε η ομάδα μας, και πλέον οι σκέψεις μας έχουν αδειάσει και μπορούμε να δούμε λίγο πιο καθαρά το σήμερα. Είναι αλήθεια ότι ήταν ο μεγαλύτερος αγώνας της ιστορίας μας, καθώς ήταν αγώνας χωρίς αύριο, αφού μέσα σε 90 λεπτά διακυβευόταν το μεγαλύτερο έπαθλο που θα μπορούσε να είχε κερδίσει ποτέ η ομάδα μας, η άνοδος στην Α' κατηγορία της Ε.Π.Σ.Α., και αυτό ήταν η κύρια σκέψη μας καθόλη την διάρκεια της εβδομάδας πριν τον αγώνα, και μετά από αυτόν.
Ήταν πραγματικά ένα ματς γιορτή, με την παρουσία περίπου χιλίων φίλων των δύο ομάδων, αλλά και ουδέτερων του ποδοσφαίρου. Το κλίμα πανηγυρικό αλλά και φιλικό σε γενικές γραμμές αφού και οι δύο πλευρές κράτησαν υψηλά το επίπεδο, αποφεύγοντας παρατράγουδα και ασχήμιες που πολύ συχνά βλέπουμε ακόμα και στα αθηναϊκά γήπεδα. Στην ομαλή και κόσμια διεξαγωγή του αγώνα φυσικά συνετέλεσαν και οι πρόεδροι των δύο ομάδων (Νίκος Φούσκας και Αλέξης Μαργαρίτης φυσικά) που είχαν συναντηθεί στο μέσο της εβδομάδες πριν τον αγώνα και συμφωνήσαν χωρίς δεύτερη σκέψη να δοθεί γιορτινή ατμόσφαιρα στο παιχνίδι αυτό.
Η ομάδα μας είχε την καλύτερη δυνατή ψυχολογία, δεμένη και αποφασισμένη όπως σχεδόν σε όλη τη χρονιά, και κυρίως το τελευταίο τρίμηνο. Όλα έδειχναν να βαίνουν καλώς, με τους ποδοσφαιριστές να ελέγχουν πλήρως το παιχνίδι από τα πρώτα του κι όλας λεπτά, έχοντας μάλιστα και ένα τρανταχτό οριζόντιο δοκάρι σε φάουλ του Λαζάρ στο 2' της συνάντησης. Όμως, τις μεγαλύτερές μας ευκαιρίες, τις δημιουργήσαμε στο δεύτερο μέρος όταν και ανεβήκαμε κι άλλο για να πιέσουμε για το πολυπόθητο γκολ.
Σε κάθε γραμμή του γηπέδου, οι ποδοσφαιριστές μας κυριάρχησαν, μην αφήνοντας τον γηπεδούχο Ιάσωνα να ενοχλήσει την εστία του Κούμη, όπως και έγινε, αφού ειδικά στο δεύτερο μέρος, πρέπει να ακούμπησε μία με δύο φορές τη μπάλα.
Τέσσερις πολύ μεγάλες ευκαιρίες, οι δύο εξ' αυτών τετ α τετ, ένα γκολ του Χιώτη που ακυρώθηκε εν τη γενέσει του και χωρίς να έχουμε καταλάβει ακόμα τι σφύριξε ο διαιτητής Μπακογιάννης εκεί, ένα πέναλτυ στον Λαζάρ στο δεύτερο μέρος, που όπως φαίνεται εύκολα θα μπορούσε να δοθεί και πολλά άλλα αριστοτεχνικά σφυρίγματα του άρχοντα του αγώνα, όπου σε κάθε κόρνερ ή σέντρα που εκτελούσαμε, σφύριζε τυφλά για φάουλ όταν ακόμα η μπάλα ήταν στον αέρα πριν δημιουργηθεί η υποψία φάσης. Διαιτητής γαρ της Β' Εθνικής (Football League κατά το επίσημο), φάνηκε ότι ξέρει να σφυράει επαγγελματικά και με το γάντι.
Δεν ρίχνουμε όμως κανένα φταίξιμο σε εκείνον, ούτε και στους αρμόδιους που τον όρισαν, αν και σίγουρα θα μπορούσε να οριστεί ένας διαιτητής που είχε να παίξει καιρό τις δύο ομάδες, και φυσικά όχι κάποιος για τον οποίο είχε παράπονα η ομάδα που ηττήθηκε λίγες αγωνιστικές πριν. Ξαναλέμε, δεν φταίει η διαιτησία, αν υπήρχε πιο καθαρό μυαλό στην τελική προσπάθεια των ποδοσφαιριστών μας, ή λίγο περισσότερη τύχη, όταν η μπάλα σταματούσε στο δοκάρι από το φάουλ του Λαζάρ, τώρα θα μιλάγαμε για άλλα πράγματα και θα κάναμε άλλου είδους αναλύσεις.
Γκολ δε μπήκε, και οι ποδοσφαιριστές μας έφυγαν απογοητευμένοι από το γήπεδο αλλά κάθε άλλο παρά αυτό θα πρέπει να νιώθουν, με το μεγάλο επίτευγμα που κατάφεραν φέτος, εν μέσω του γηπεδικού προβλήματος, όπου σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς, παίζαμε εκτός έδρας, και μετά από τόσους τραυματισμούς που ακόμα και δύο μέρες πριν τον αγώνα είχαμε (θλάση ο Λάσκαρης), με αποκορύφωμα την ρήξη χιαστών του Καλαμοτουσάκη, την προτελευταία αγωνιστική στο 3-0 επί της Λυκόβρυσης, και ενώ το σκορ είχε ήδη διαμορφωθεί.
Μέσα από όλα αυτά, τα παιδιά μας μαζί με τον προπονητή τους, τα κατάφεραν. Ναι, εκείνοι τα κατάφεραν, κάνοντας τη μία ανατροπή μετά την άλλη, παίρνοντας επικές νίκες στο 95' και στο 96' των αγώνων, δίνοντας μας απίστευτες χαρές και συγκινήσεις, που μόνο στο ποδόσφαιρο μπορείς να νιώσεις, παίζοντας ο ένας για τον άλλον, παίζοντας για την ομάδα τους και κερδίζοντας επάξια τους βαθμούς που μας έφεραν στην τρίτη θέση, πάντα μέσα στο γήπεδο, αντρίκια.
Μ' αυτά και μ' αυτά πως να μην κερδίσουν όλοι τους μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μας και στο μικρό πλην τίμιο, "βιβλίο της ιστορίας" αυτής της ομάδας.
Και έτσι λοιπόν, εισέπραξαν το χειροκρότημα του κόσμου που ήρθε να τους δει, και ξέρουν ότι δεν υπήρξε ούτε ένας που να μην παραδέχθηκε την ανωτερότητα της ομάδα μας στον αγώνα αυτόν, και το πόσο μας αδίκησε το φινάλε του.
Παράλληλα, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε μέσα από την καρδιά μας, όλα τα φίλα σωματεία του Περιστερίου που μας τίμησαν με την παρουσία τους και ήταν δίπλα μας στον αγώνα μπαράζ.
Επίσης, θα πρέπει να συγχαρούμε τις δύο ομάδες που κατέκτησαν την άνοδο στον όμιλό μας, και δεν είναι άλλες από την Δάφνη Παλαιού Φαλήρου, και τον Ιάσωνα, και να τους ευχηθούμε καλή επιτυχία στο δύσκολο πρωτάθλημα της Α' Αθηνών, με την ελπίδα να ανταμώσουμε κάποια στιγμή ξανά, εκεί όμως, στην πρώτη κατηγορία.
Κλείνοντας λοιπόν και ξαναβλέποντας τα πράγματα, με μια πιο καθαρή ματία, λέμε ότι ίσως να μην ήταν η στιγμή μας, ίσως να έρθει του χρόνου ή κάποια άλλη χρονιά, κανείς δεν ξέρει πότε, ίσως να υπήρχε κάποιος λόγος που δε μπορέσαμε τελικά να νικήσουμε σε αυτόν τον τελικό και σίγουρα δε θα μάθουμε ποτέ, θα μείνουμε πάντα με το παράπονο, μέχρι να έρθει η δικαίωση των κόπων μας, που σίγουρα θα έρθει. Με κάποιον άλλον τρόπο λογικά, μας το φυλάει ο Θεός».
