Δόξα τω Θεό τόσα χρόνια μέσα στο χώρο του αθλητισμού από το δικό μου μετερίζι έχω γνωρίζει πολλούς ανθρώπους , χιλιάδες θα τους έλεγα. Κι επίσης δόξα τω Θεό έχω μάθει να τους ξεχωρίζω και να τους «κατηγοριοποιώ». Σε εκείνους που επιζητούν το ατομικό τους συμφέρον και δεν πάει να καίγεται το σπίτι του διπλανού. Αλλά και σε εκείνους τους πιο λίγους τους πιο ρομαντικούς που αρκεί να τσουγκρίσεις ένα ποτήρι μαζί τους για να καταλάβεις ότι είναι άδολοι, ότι έχουν καλή καρδιά ότι τους ενδιαφέρει το κοινό καλό κι εν προκειμένω το καλό των ομάδων της πόλης μας. Που κοιτούν την ουσία , που κοιτούν την προσπάθεια, την ενότητα!.
Με αυτή τη δεύτερη «κατηγορία» ανθρώπων αν και αδόκιμος ο όρος συγχωρέστε με είχαν την ευκαιρία να μοιραστώ μαζί τους στιγμές από αυτές που σου μένουν στην μνήμη την περασμένη Δευτέρα το βράδυ.
Μέρες πριν είχε χτυπήσει το τηλέφωνο μου από τον Γιάννη Φέγγο και με κάλεσε να παραβρεθώ σε ένα τραπέζι για να μαζευτούμε σαν παρέα να φάμε και να μιλήσουμε για τα αθλητικά δρώμενα της πόλης μας και κυρίως για το πόλο!. Για το πόλο που πριν μερικά χρόνια άμα μου έλεγες «πόσοι πόσοι παίζουν» θα σου έλεγα «έντεκα έντεκα» που λέει ο λόγος.
Στο κάλεσμα λοιπόν του Γιάννη, του Άκη Λιγνού, του Μπάμπη Παπασπηλίου και του Βασίλη Λόη δεν μπορείς να πεις όχι και έτσι βρέθηκα μαζί τους στο γνωστό ψητοπωλείο του «Μπακάρα» απέναντι από το κλειστό του μπάσκετ! Κάθε Δευτέρα ο «Μπακάρας» είναι κλειστός , όμως αυτή την Δευτέρα άνοιξε και εκείνος για να υποδεχθεί την παρέα μας και να συμμετέχει και αυτός με τον δικό του τρόπο στην Περιστεριώτικη γιορτή μας.
Στο τραπέζι απλώθηκαν δύο ολόκληρες σούβλες κρέας , σαλάτες , μπύρες, κρασιά και ότι άλλο συνοδευτικό θα μπορούσε να υπάρχει, ώστε να είναι αντάξιο αυτής της παρέας.
Είμασταν σίγουρα περισσότεροι από 25 άτομα , γνώριμοι μεταξύ μας, αλλά και όσοι δεν γνωριζόμασταν γίναμε από τα πρώτα κιόλας λεπτά κομμάτια της παρέας , μιας και το κλίμα δεν άφηνε περιθώρια για «αποστάσεις»!
Χαμόγελα , πειράγματα , κουβέντα και φιλικά σκουντήματα! Και στο τραπέζι πρωταγωνιστές της συζήτησης ο Ατρόμητος και ο ΓΣΠ σε μπάσκετ και πόλο! Γύρω στις 23:00 είδα και δύο παιδιά από τις Ακαδημίες του μπάσκετ , που προφανώς είδαν «φως και μπήκαν» ! Οι νεαροί πίστευαν ότι το κατάστημα ήταν ανοικτό και πέρασαν μέσα για να φάνε! Και όπως καταλαβαίνετε όλοι , το μέλλον του ΓΣΠ δεν θα μπορούσε να φύγει νηστικό! Μπήκαν ακόμα δύο θέσεις στο τραπέζι , τα απαραίτητα μαχαιροπίρουνα και οι δύο αθλητές μας κάθισαν στο τραπέζι μαζί μας... Αυτό ήταν το σωστό !
Όλοι μιλήσαμε για τη μεγάλη ευκαιρία που έχει το Περιστέρι για να εδραιωθεί και στα τρία αθλήματα! Και όλοι αναγνωρίσαμε ότι η προσπάθεια δεν θέλει κόπο αλλά θέλει τρόπο!
Είδαμε στο πρόσφατο παρελθόν το μπλουζάκι που σήκωσε ο Warda που ανέφερε «Atromitos is Family». Τελικά θα πω ότι το «Peristeri is Family» γιατί τέτοιες βραδιές σου μένουν και σε κερδίζουν. Όλοι οι κρίκοι, παράγοντες, φίλαθλοι, δημοσιογράφοι να μιλούν με πολύ αγάπή για τις ομάδες τους. Ακόμη και ο «κόκκινος» Δημήτρης Μαχαίρας με την πρωινή εκπομπή 6 με 8 στον Sport24 radio (μαζί με τον Αλέξαναδρο Τσουβέλα) μόνο καλά λόγια έλεγε για τον Ατρόμητο και τον ΓΣΠ όχι γιατί τον αναγκάσαμε αλλά γιατί το ένιωθε...
Αυτές λοιπόν οι μικρές συναντήσεις είναι που ορίζουν τον κόσμο που ζει σε αυτή την πόλη. Αυτή η διαφορετικότητα που μας επιτρέπει να λέμε και να φωνάζουμε ότι «άμα γεννηθείς στο Περιστέρι , δεν γουστάρεις άλλη γειτονιά»! Οι άνθρωποι φτιάχνουν τις πόλεις και οι ίδιοι άνθρωποι είναι αυτοί που φτιάχνουν και τους συλλόγους!. Η παρέα χώρισε λίγο μετά τις 13:30 , με αρκετούς να παίρνουν κόκκαλα σε τσαντούλες για να ταΐσουν τα αδέσποτα της γειτονιάς τους!
Αν αυτό που εμείς κάναμε στον «Μπακάρα» , γινόταν μια φορά στις 15 μέρες στις προπονήσεις και τους αγώνες των ομάδων μας πόσο πιο εύκολα θα ήταν όλα, πόσο πιο πολύ θα δυναμώναμε εκ των έσω…
Να ευχηθώ σε όλα τα παιδιά που καθίσαμε δίπλα- δίπλα την Δευτέρα , να συνεχίζουν έτσι την ζωή τους και να παραμείνουν δεμένοι μεταξύ όπως τους είδα τη Δευτέρα!
