Στο ποδόσφαιρο  πιστεύουν ότι το παιδί τους  είναι ο Μέσι, στο μπάσκετ είναι ο Αντετοκούμπο, στο water polo είναι ο Αφρουδάκης, στον στίβο είναι ο Μπολτ, στο σκάκι είαι ο Κασπάροφ και πάει λέγοντας. Μια κατηγορία μόνοι τους φίλοι  μουείναι οι «Γονείς» και πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί δεν κάνουν κάτι πολύ απλό: Να μπούν στο γήπεδο για να παίζουν και τα παιδιά τους να ανέβουν στην κερκίδα.

Σήμερα για παράδειγμα βρέθηκα σε αγώνες ποδοσφαίρου και βόλει. Τελείως διαφορετικά αθλήματα αλλά η νοοτροπία είναι η ίδια. Όχι όμως μέσα στο γήπεδο αλλά στην κερκίδα. Και άντε στο ποδόσφαιρο να δεχθώ ότι μπορεί εύκολα να ξεφύγει ένας γονέας αλλά και στο βόλει; Να παίζουν μικρά παιδιά και να φωνάζουν επειδή ο διαιτητής έκανε ένα ανάποδο σφύριγμα κατά τη γνώμη τους; Να ανεβοκατεβαίνουν τα σκαλιά από το άγχος τους επειδή το παιδί τους έκανε λάθος πάσα ή σερβίς;

Και μετά έχουμε την απαίτηση όταν τα παιδιά μας μεγαλώσουν να έχουν παιδεία, όταν βλέπουν τους γονείς τους να κάνουν εξωφρενικά πράγματα. Λες και τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν, λες και δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

Τα πάντα καταλαβαίνουν αλλά δεν μπορούν να μιλήσουν. Είναι παιδιά. Και δεν είναι οι ομάδες, δεν είναι οι προπονητές που τα δηλητηριάζουν. Δυστυχώς έχω φθάσει στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά εκείνοι που τα «δηλητηριάζουν» περισσότεροι είναι οι ίδιοι οι γονείς τους. Καληνύχτα σας!