Μέσα σε κλίμα πάνδημης οδύνης αποχαιρετήσαμε δυστυχώς σήμερα έναν εκπληκτικό άνθρωπο που η μεγάλη προσέλευση του κόσμου στο κοιμητήριο του Αγίου Βασιλείου αποδεικνύει ότι ο Κώστας Γιομπαζολιάς είναι πολύ αγαπητός. Και δεν θα πω «ήταν» αλλά «είναι» γιατί ο Κώστας πάντα θα βρίσκεται κοντά μας.
Προσωπικά νιώθω την ανάγκη να «απολογηθώ» στον αγαπημένο μου Κώστα που δεν μπόρεσα να πω για εκείνον όσα ένιωθα μέσα μου. Και στη Λίτσα και στον Παναγιώτη να τους πω ότι δεν μπορούσα και όχι δεν ήθελα!.
Αυτά που δεν μπόρεσα με τα λόγια, μπορώ τώρα μέσα από το πληκτρολόγιο ενός κομπιούτερ. Θα του «μιλήσω» έτσι του Κώστα χωρίς κανένα πρωτόκολλο, μόνο το πρωτόκολλο της καρδιάς ακολουθώ και θα του πω ότι:
«Αγαπημένε μου φίλε να ξέρεις, ότι άφησες πίσω σου ότι πιο σπουδαίο μπορεί να κατακτήσει ένας άνθρωπος: Τον σεβασμό, την αγάπη, την εκτίμηση των συμπολιτών του. Δεκάδες μάτια δάκρυσαν για σένα, δεκάδες ψυχές πόνεσαν για σένα καθ' οδόν για την στην τελευταία σου κατοικία. Μέχρι και ο ουρανός δάκρυσε όταν περνούσες πια στην αιωνιότητα. Διόλου τυχαίο!
Θα ήθελα να σου πω Κωστή μου ότι πάντα θα σε θυμάμαι χαμογελαστό, γλυκύτατο, καλοπροαίρετο. Μια ψιχούλα ήσουν που δεν μπορούσες και κυριολεκτώ να κάνεις κακό ούτε σε μερμύγκι. Εγώ πολλές φορές έχω «συλλάβει» τον εαυτό μου να λέω λόγια και μετά να το μετανιώνω, ή να έχω πει την μικρή ή μεγάλη «κακία» μου.
Εσύ παλικάρι μου δεν το ήξερες αυτό. Ποτέ από το στόμα σου δεν είχα ακούσει μια κακή κουβέντα, ποτέ δεν μου «έβγαλες» δυσαρέσκεια, πικρία, παράπονο. Αναρωτιόμουν πολλές φορές «μα αυτό το παλικάρι πόσο καλό είναι τελικά;».
Είχες πονέσει πάρα πολύ φίλε μου δέκα χρόνια πριν με τον Θανασάκη σου. Παρέμεινες όμως ένα ψηλό κυπαρίσι, αγέρωχος, ταπεινός, γλυκύτατος, πράος. Αποτελούσες παράδειγμα δύναμης ψυχής. Σε θαύμαζα παλικάρι μου, εσύ πονούσες μέσα σου κι εγώ σε θαύμαζα.
Δεν πρόλαβες όμως κυπαρίσι μου να κάνεις τον κύκλο σου. Έφυγες πολύ νέος, είχες πολλά να δώσεις στην οικογένεια σου, στην κοινωνία, στους φίλους σου που σε αγαπούσες.
Και ξερεις κάτι; Μέσα στις σκόρπιες σκέψεις που κάνω, εκείνη που με «τσιγκλάει» περισσότερο είναι ότι έφυγες τελικά άδικα, εντελώς άδικα παλικάρι μου γιατί σε ήθελε κοντά του ο Θανασάκης. Δέκα χρόνια του έλειψες, ήταν πολλά για τον Θανασάκη. Ήθελε μια συντροφιά και ήθελε τον πατερούλη του. Εσύ με τον Θανασάκη στον Παράδεισο και η Λίτσα με τον Παναγιώτη στην επίγεια ζωή. Άλλη εξήγηση δεν μπορώ να δώσω.
Συγνώμη αν κάνω λάθος, αυτό ήθελα να στο πώ. Η Λίτσα θα φροντίζει τον Παναγιώτη σου, θα σας σκέφτονται κάθε ημέρα κι εσείς οι δύο από εκεί πάνω θα τους προστατεύετε!. Αυτό νιώθω ότι έγινε φίλε μου!
Προσωπικά θέλω μια χάρη: Τώρα που έχεις ανέβει για πάντα εκεί ψηλά, να μου φιλήσεις τον κυρ Κώστα και την κυρά Λούλα.
Το άλλο που πρέπει να κάνεις Κωστή μου είναι να οργανώσεις ένα γερό σύνδεσμο φιλάθλων Ατρόμητου με έδρα τον Παράδεισο. Μαζί με τον Βασίλη τον Πέτρου, τον Καουμπόι, τον Χασάπη, τον Βάτραχο, τον Σάσα, τον Μίλτο, τον Δημήτρη, τα παιδιά που χάθηκαν πηγαίνοντας στη Τρίπολη, τον Πατατράκ και άλλους που συγνώμη αν έχω ξεχάσει. Ατρόμητος και Περιστέρι να φωνάζετε και εμείς από εδώ κάτω να σας ακούμε!
Καλό ταξίδι λοιπόν φίλε μου!. Το ματς της Ατρόμητάρας τη Δευτέρα με την ΑΕΚ θα είναι αφιερωμένο σε σένα!
Π.ΚΑΤΩΝΗΣ
