Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο (2 Φεβρουαρίου 2017) ο Αλέκος Κλεάνθης, ο εκλεκτός επιστήμονας (είχε οδοντιατρείο επ της Λεωφόρου Θηβών) έφυγε από τη ζωή αλλά και πάλι κανείς δεν τον θυμήθηκε. Πόσο εύκολα λησμονούμε….Θα πίνει τον καφέ του σε περιστεριώτικο στέκι του Παραδείσου και θα λέει τον πόνο του στους φίλους του. Πόνος απόλυτα δικαιλογημένος….«Μα καλά τι έχουν πάθει εκεί κάτω; Τόσο εύκολα ξεχνούν; Άλλους γιατί τους θυμούνται κι εμένα όχι; Δεν πρόσφερα στον ΓΣΠ; Δεν αγάπησα την ομάδα; Κανείς δεν ήρθε στο τελευταίο μου αντίο εκεί στον Περισσό. Δεν έκαναν ένα λεπτό σιγή στο κλειστό έτσι για να με τιμήσουν. Ξέχασαν να φωνάζουν την οικογένεια μου. Δελ λέω οι παίκτες φόρεσαν μαύρο περιβραχιόνιο σε εκτός έδρας παιχνίδι εγώ θα ήθελα όμως να το έκαναν στο μέρος που αφιέρωσα τη ζωή μου. Στο Περιστέρι μου».
Και τι να του πει κανείς του κυρ Αλέκου. Να του πει ότι έχει άδικο; Σαφώς και δεν έχει. Η αναφορά άλλωστε της ανακοίνωσης του ΓΣΠ όταν έγινε γνωστός ο θάνατος του τα λέει όλα: « Ο Αλέξανδρος Κλεάνθης ήταν ιδρυτικό μέλος του Γ.Σ.Π. και αγάπησε την ομάδα της πόλης του όσο λίγοι. Την μεγάλη του αγάπη για τον Γ.Σ.Π. εξέφραζε μεταξύ άλλων στις στήλες της εφημερίδας «Φως» καλύπτοντας για πολλά χρόνια το ρεπορτάζ της ομάδας μας.Ήταν λαμπρός επιστήμονας και συγκέντρωνε την εκτίμηση των συντοπιτών του στο Περιστέρι».
Εμείς όμως τον ξεχάσαμε. Ναι χωρίς κακή πρόθεση, αλλά τον ξεχάσαμε. Κάποιες θλιβερές επετείους τις θυμόμαστε και κάποιες όχι. Κάποιους θυμούμαστε να τιμήσουμε και κάποιους όχι. Τη μνήμη του κυρ Αλέκου με μια ειδική βράβευση σε μέλος της οικογένειας του έπρεπε να την είχαμε τιμήσει! Δεν το κάναμε όμως, είπαμε χωρίς πρόθεση αλλά το κάναμε. Δεν παύει όμως να συνιστά λάθος και ο Φίλιππος Κότσης που δεν είναι όψιμος ΓΣΠ αλλά κοντά στην ομάδα από την πρώτη στιγμή της ίδρυσης του πρέπει αυτό το λάθος να το διορθώσει. Άμεσα!. Να κάνει κάτι και για τον κυρ Αλέκο.
Προσωπικά ήμουν μαζί με τον κυρ Αλέκο επί σειρά ετών στον «Φως των Σπορ». Μόνοι μας και όλοι τους που λέει ο λόγος. «Κυρ Αλέκο γράφε λιγότερα» να του φωνάζουν οι συντάκτες ύλης αλλά εκείνος να κάνει το αντίθετο για να προβάλλει την ΓΣΠάρα του και από κοντά να σιγοντάρω. Ατελείωτες συζητήσεις με τον Βαγγέλη Ιωάννου, τον Παντελή Διαμαντόπουλο, τον Ανδρέα Χανιά, τον Κώστα Τσαμτσούρη και άλλους μπασκετικούς για τον ΓΣΠ.
Ο κυρ Αλέκος με την μοναδική του γραφίδα (όλα στο χέρι τότε δεν υπήρχαν κομπιούτερ) να δίνει μαθήματα. Κυριολεκτικά «αλώνιζε» σε πελάγη ευτυχίας γράφοντας για τον ΓΣΠ του που λάτρευε. Και το έκανε για δεκαετίες. Ε λοιπόν αυτόν τον άνθρωπο τον ξεχάσαμε. Δεν τον τιμήσαμε όπως του έπρεπε. Και συνεχίζουμε να το κάνουμε! Ποτέ όμως δεν είναι αργά γιατί το παράπονο του από εκεί ψηλά πρέπει να το διώξουμε και να του δείξουμε ότι θα τον θυμόμαστε όπως τόσους ανθρώπους που έφυγαν από κοντά μας και άφησαν πίσω μας το στίγμα τους».!
